Κι εκεί που λες πως «πάει, χάθηκαν τα πάντα» και περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι, το βλέμμα σου πέφτει σε ένα σύνθημα γραμμένο με σπρέι στο δρόμο.
«Σ αγαπώ αδιαπραγμάτευτα» λέει και σε κάνει να χαμογελάσεις.
Μα δεν είναι το μόνο κι αυτό είναι το καλό. Οι τοίχοι της πόλης ανάμεσα στα διάφορα –συχνά δίχως νόημα- συνθήματα έχουν την πολυτέλεια να φιλοξενούν και συνθήματα αγάπης. Ναι αγάπης, αυτού του υπέροχου συναισθήματος. Κι εκφράζεται με κάθε τρόπο και σκέψη. Με εφευρετικότητα και στόμφο. Με δημιουργικότητα και φαντασία. Κι αν ξέρεις πως είναι για σένα τότε χαμογελάς. Κι αν πάλι, κατανοείς πως δεν αναφέρεται σε σένα, πάλι χαμογελάς καθώς σκέφτεσαι το ειδύλλιο. Θυμάσαι κάποια δική σου στιγμή και χαίρεσαι…
Η αγάπη δεν χάθηκε. Η αγάπη είναι στους τοίχους της πόλης. Γραμμένη με συνθήματα από νεαρά παιδιά. Παιδιά με χαμόγελο και όρεξη για ζωή. Δίψα για ανατροπή και κλωτσιά στο σύστημα. Αγάπη ρε…
Φωτογραφίες Λεωνίδας Τζέκας
