Όταν η Λάουρα Μαρία Καλντερόν (Laura Maria Calderon) ερχόταν στη Θεσσαλονίκη πριν από περίπου τέσσερα χρόνια για να συνεχίσει την έρευνα που ξεκίνησε στην Ιταλία για τη «μουσική ως ανθρώπινο δικαίωμα» -ή ακριβέστερα την ανάπτυξη ενός μουσικού ταλέντου ως τέτοιο- η προσφυγική κρίση βρισκόταν σε μία από τις πλέον κρίσιμες καμπές της, με χιλιάδες ανθρώπους να καταφτάνουν στον άτυπο καταυλισμό της Ειδομένης και άλλους να συρρέουν στα διάφορα κέντρα φιλοξενίας που άρχισαν να στήνονται περιμετρικά της Θεσσαλονίκης και σε άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας.

Οι εικόνες των προσφύγων να τραγουδούν, έξω από τις σκηνές τους, τον πόνο της ξενιτιάς με το ούτι τους ή ό,τι άλλο όργανο κουβαλούσαν στο μακρύ ταξίδι από τις πατρίδες τους «άγγιξε» την ψυχή της και αποφάσισε να προσφέρει, με όσα μέσα και γνώσεις διέθετε, μια άλλη μουσική διέξοδο στους ανθρώπους αυτούς. Οργάνωσε μουσικά εργαστήρια και έστρεψε την προσοχή της ιδιαίτερα στους εφήβους καθώς αυτοί, όπως λέει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η νεαρή Κολομβιανή, «είναι οι πιο ευάλωτοι συναισθηματικά». Με απλά μουσικά όργανα -κυρίως κρουστά- αλλά και φλάουτα από ανακυκλώσιμα υλικά, η νεαρή μουσικός με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και την κελαρυστή φωνή, θέλησε να περάσει το μήνυμα ότι μπορείς να κάνεις μουσική με ό,τι μέσα διαθέτεις, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

• Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ
• Ετικέτες: κολομβιανή, πρόσφυγες