Για πολλές γενιές, το ψάρεμα ήταν μια αξιοσέβαστη εμπορική δραστηριότητα και ένας παραδοσιακός τρόπος ζωής για πολλές οικογένειες στην νησιωτική κοινότητα Πελίνκι, στα νότια της Φινλανδίας. Σήμερα όμως ο αριθμός των τοπικών ψαράδων έχει μειωθεί δραματικά. Απομένουν ελάχιστοι.
Μία από τις αιτίες είναι ότι τα αλιεύματα έχουν μειωθεί. Οι ψαράδες θεωρούν υπεύθυνους τους θηρευτές που πολλαπλασιάζονται: Οι φώκιες και οι κορμοράνοι καταστρέφουν τα δίχτυα και τους κιούρτους και αποδεκατίζουν τα ψάρια. Ακόμη και οι καλές ψαριές δεν είναι αρκετές για να εγγυηθούν την οικονομική επιβίωση των μικρών αλιευτικών επιχειρήσεων.
Τα περισσότερα παιδιά από οικογένειες ψαράδων κάνουν ασφαλέστερες επαγγελματικές επιλογές. Φεύγουν από τα σπίτια τους για να σπουδάσουν κάτι άλλο. Καθώς οι γονείς τους μεγαλώνουν και βγαίνουν στη σύνταξη, οι μικρές αλιευτικές επιχειρήσεις, που είναι τυπικό χαρακτηριστικό της Φινλανδίας, κλείνουν. Σε εθνικό επίπεδο, ο αριθμός των ψαράδων έχει μειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες από τους 1800 σε περίπου 400 επαγγελματίες. Η Μαρί Σέλγκρεν ασχολείται λίγο χρόνο με την αλιεία:
«Είμαι 27 ετών και ασχολούμαι με την αλιεία τα τελευταία 4-5 χρόνια. Δεν είμαστε πολλοί οι νέοι που ψαρεύουμε. Πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι είναι μια σκληρή χειρωνακτική δουλειά και επειδή δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα μπορείς να την κάνεις. Είναι μεγάλο ρίσκο να ξεκινήσεις κάτι τέτοιο. Δεν σκόπευα να γίνει ψαράς. Έχω σπουδάσει επίσης τουριστικές επιχειρήσεις στο Ελσίνκι. Και ταυτόχρονα έκανα αυτό το πρόγραμμα «Δάσκαλος-Μαθητευόμενος» εδώ, στο σπίτι μου, με τον πατέρα μου».
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ
