Ταξιδεύοντας με το «Best Of Larissa»: Στο ολόλευκο καταφύγιο του ΕΟΣ στον Κίσσαβο
Ένα από τα πιο γραφικά και όμορφα σημεία του νομού Λάρισας είναι ο προορισμός της στήλης «Ταξιδεύοντας» από το www.bestoflarissa.gr. Αυτός δεν είναι άλλος από το καταφύγιο του ΕΟΣ που αυτές τις ημέρες φαντάζει μαγευτικός λόγω των ιδιαίτερων καιρικών συνθηκών.
Φωτορεπορτάζ Λεωνίδας Τζέκας
Στην ανατολική πλευρά του Θεσσαλικού κάμπου απαλά και καλλίγραμμα υψώνεται κωνικός ο ορεινός όγκος του Κισσάβου ή Όσσας. Ένα με το Πήλιο, το Βέρμιο, τον Όλυμπο και το Βίτσι, είναι της ίδιας ώρας και του ίδιου σπασμού της γης γέννημα. Ένα δάσος πυκνό, γιομάτο από κουμαριά, καστανιά, δρύ, οξιά και ελάτη, πιάνει στην Ανατολική κυρίως πλευρά μια έκταση περί τα 150.000 στρέμματα. Καταγάργαρες πηγές με άφθονο κρύο νερό τρέχουν ασταμάτητα κι από χιλιάδες χρόνια, λούζοντας και ξεδιψώντας, όχι μόνο Θεούς, Νύμφες και Δρυάδες, αλλά και λοτόμους, κυνηγούς και ορειβάτες. Πλούσια σε πανίδα η περιοχή του Κισσάβου όπου και ενδημεί και η ονομαστή πέρδικα. Ψηλότερη κορυφή ο Προφήτης Ηλίας, που πρόσφατα μετονομάστηκε σε Κώστα Παλαμιώτη, υψόμετρο 1.978 μ.Εδώ ο σύλλογός μας ασκεί μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του. Έτσι από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ΕΟΣ Λάρισας (1932) μπαίνει η ιδέα της κατασκευής καταφυγίου στον Κίσσαβο. Μετά από πολλή σκέψη και ατελείωτες προτάσεις επικρατεί η άποψη του τότε προέδρου Κώστα Σιώπη και επιλέγεται η θέση Κάναλος, υψόμετρο 1.604 μ., πάνω από το χωριό Σπηλιά όπου και υπάρχει η ομώνυμη πηγή. Μαζεύονται χρήματα από τη διοργάνωση ενός χορού και μιας έκθεσης φωτογραφίας και στις 28 Μαϊου του 1939 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος. Κατά τη διάρκεια του αγιασμού και ενώ πλήθη ορειβατών παρακολουθούν την τελετή, μαύρα σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό και σε λίγο αρχίζει να πέφτει χοντρό χαλάζι που πολύ γρήγορα καλύπτει την περιοχή με πάχος 10 πόντους.Όλοι προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από κουβέρτες και πρόχειρα καταλύματα. Το γεγονός θεωρήθηκε σημαδιακό και έπεισε και τους πιο δύσκολους ότι η κατασκευή του καταφυγίου ήταν απαραίτητη.Το 1975 γίνεται ο δρόμος μέχρι το καταφύγιο από τη θέση “Κούτσουρο”, μεταφέρεται γεννήτρια και ηλεκτροδοτείται. Το 1977 γίνεται ο δρόμος από τη Σπηλιά μέσω “Φτέρης” που συντομέυει κατά 25 χλμ. την απόσταση Σπηλιά-Καταφύγιο. Το 1980 επί προεδρίας Κώστα Γιαννόπουλου, μπαίνει η ιδέα του εκσυγχρονισμού και της επέκτασής του για να εξυπηρετεί την πληθώρα των επισκεπτών και να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες. Αποφασίζεται να διατηρηθεί αφού συντηρηθεί το παλιό κτίσμα και να προστεθεί νέα πτέρυγα. Τα αρχιτεκτονικά και στατικά σχέδια είναι προσφορά του ζεύγους Ευγενίας και Χρήστου Κυπριτζή που είναι μέλη του συλλόγου μας. Μαζεύονται χρήματα από την πώληση ενός οικοπέδου στη Σκοτίνα και από την προσφορά μελών και φίλων.Έτσι βάζοντας και πολύ προσωπική εργασία αρχίζει η κατασκευή της νέας πτέρυγας το φθινόπωρο του 1982. Συγκεκριμένα έγιναν τουαλέτες, λουτρά, υπνοδωμάτια και χώροι υποδοχής 600 τ.μ. συνολικά. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τότε οι κατασκευές γινόταν με χρήματα του συλλόγου χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία. Το 1998 εντάσσεται το έργο στο πρόγραμμα LEADER II και γίνεται ένα μεγάλο βήμα προς την αποπεράτωση. Στις αρχές του 2000 διατίθεται ένα σεβαστό ποσό από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λάρισας και γίνεται η ξύλινη επένδυση των δύο ορόφων, η κουζίνα και το τζάκι. Γίνονται επίσης κάποιες τροποποιήσεις στο παλιό κτίριο.Στη συνέχεια με νέα χρηματοδότηση γίνεται στεγανοποίηση της στέγης, βαφή των εξωτερικών τοίχων με ειδικό μονωτικό υλικό, προμήθεια συσκευών κουζίνας, τραπεζοκαθισμάτων και τοποθετούνται στη σοφίτα ξύλινα κρεβάτια με στρώματα. Έτσι η νέα πτέρυγα δίνεται σήμερα σε χρήση και μπορεί να φιλοξενήσει 60 άτομα για ύπνο και 500 για φαγητό την ημέρα.Δεν μπορούμε να πούμε ακόμα όμως, ότι τελειώσαμε. Υπολείπονται η διαμόρφωση και περίφραξη του εξωτερικού χώρου, η κατασκευή δεξαμενής νερού και η επισκευή του παλιού καταφυγίου. Επίσης η ηλεκτροδότηση από τη ΔΕΗ γιατί σήμερα το ηλεκτρικό ρεύμα παράγεται από μια πεπαλαιωμένη γεννήτρια.Το καταφύγιο είναι το άσυλο στο οποίο καταφεύγει κανείς για να γλιτώσει από τη θύελλα, την καταιγίδα, το μπουρίνι, είναι το καταφύγιο με όλη την έννοια του όρου. Είναι επίσης ένας χώρος υποδοχής και ανάπαυσης. Για μας είναι το σπίτι μας και η αγάπη μας στο βουνό. Προσπάθειά μας είναι να πείσουμε όλο και περισσότερο κόσμο να το επισκέπτεται για να γνωρίσει τη θαλπωρή του και την ομορφιά του.Μια… ζωγραφιά στον Κίσσαβο
