Ένα Πάσχα διαφορετικό από τα άλλα. Αλλά όχι ένα Πάσχα που έχει χάσει το αναστάσιμο νόημά του, όπως δηλώνουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η καθηγήτρια και συγγραφέας Λένα Διβάνη, ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, ο ομότιμος καθηγητής Ιωάννης Κονιδάρης και ο διπλωμάτης Κωνσταντίνος Αλεξανδρής, γενικός γραμματέας για τις θρησκευτικές υποθέσεις του υπουργείου Εξωτερικών.

Αντίθετα, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γιορτάζεται αυτό το Πάσχα δίνουν την ευκαιρία για αναστοχασμό, αλλά και για έναν γενικότερο επαναπροσδιορισμό των αξιών μας. «Το Πάσχα είναι πρώτα μια εσωτερική ανάσταση και μετά μια γιορτή. Θα χάσουμε τη γιορτή, αλλά θα κερδίσουμε την εσωτερική μας ανάσταση» σημειώνει ο Στέλιος Ράμφος.

Όπως εξηγεί ο ίδιος, «η νίκη της ζωής επί του θανάτου, που γιορτάζουμε το Πάσχα, είναι το σύμβολο μιας νέας αρχής. Γι’ αυτό όχι μόνο διατηρείται αναλλοίωτο το νόημά του, αλλά γίνεται και εξαιρετικά επίκαιρο. Αφού νικήσουμε την πανδημία, αφού δηλαδή νικήσει η ζωή τον θάνατο, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε μια νέα αρχή».

Και αυτά που θα στερηθούμε; Όχι μόνο τα έθιμα αλλά και τη δυνατότητα για τους πιστούς να εκφράσουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα στους ναούς; «Στις εσωτερικές διεργασίες δεν υπάρχει στέρηση, υπάρχει μόνο πλούτος. Είναι πλούτος να θρησκεύει κανείς μέσα του. Το Ευαγγέλιο τι λέει; Ο Θεός εντός ημών εστί», απαντά ο Στέλιος Ράμφος.

Σε έναν επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τη γιορτή καλεί και ο Ιωάννης Κονιδάρης. «Η Ανάσταση δεν είναι, ασφαλώς, τα λίγα λεπτά που κατά κανόνα αφιερώνουμε μέσα στις εκκλησιές, ή συνηθέστερα στους αύλιους χώρους τους, από το “ Δεύτε λάβετε φως” ως το “ Χριστός Ανέστη εκ νεκρών”, που κι’ αυτό με δυσκολία ακούγεται μέσα στον ορυμαγδό των κροτίδων και των βεγγαλικών που το συνοδεύουν… Η Ανάσταση είναι μια μακρά πορεία που συνεχίζεται όλη τη Μεγάλη Σαρακοστή και κορυφώνεται με τη Μεγάλη Εβδομάδα» σημειώνει.

Το νόημα επομένως δεν χάνεται, μολονότι αυτή η Λαμπρή θα γιορταστεί χωρίς τα πολλά και παλιά έθιμα που τη συνοδεύουν. «Και αν δεν ανάψουμε κερί στις εκκλησιές μας ή δεν προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο, ας δώσουμε ένα πιάτο ζεστό φαγητό στον άστεγο έξω από την πόρτα μας… Αν δεν πάρουμε το Άγιο Φως σπίτι μας, ας το μεταλαμπαδεύσουμε στις καρδιές μας και αν δεν δώσουμε “ το φιλί της αγάπης” στον διπλανό μας, ας συγχωρήσουμε τον συνάνθρωπό μας που μας έχει, ηθελημένα ή άθελά του, παραπικράνει».

Για τη Λένα Διβάνη, «Αυτό το Πάσχα δεν ανήκει στον κορονοϊό αλλά στο μετά του». Οι άνθρωποι, λέει, θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα. «Το άγνωστο μάς τρομάζει περισσότερο από κάθε ιό, κάθε δικτάτορα, κάθε φυσική καταστροφή όταν πραγματικά συμβεί. Στην πραγματικότητα αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το μέλλον μας πάντα ήταν και πάντα θα είναι άγνωστο», συμπληρώνει και δίνει μια πρακτική συμβουλή: «Οπότε αυτό που βρίσκω πιο φρόνιμο και αυτό που εύχομαι σε όλους μας είναι να ασχοληθούμε επιτέλους με το παρόν προς το παρόν! Άλλωστε όπως έλεγε και η γιαγιά μιας φίλης «μπουκιά μπουκιά τρώγεται ο ελέφαντας!»».

• Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ
• Ετικέτες: διαφορετικό, πάσχα