Στις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες, γνωστές και ως τελενοβέλας, υπάρχουν διάφορα τεχνάσματα που οι σεναριογράφοι χρησιμοποιούν. Ένα από τα κλασικά κόλπα είναι αυτό του διαβολικού δίδυμου αδερφού που εμφανίζεται και κλέβει την ταυτότητα ενός ήρωα, οδηγώντας σε ένα σωρό παρεξηγήσεις, μέχρι να έρθει η νέμεσις και ο αγαπημένος χαρακτήρας να δικαιωθεί. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι πιο απλά. Κάποιες φορές έχουμε παραποιημένα χαρτιά, κυρίως σε χώρες της Αφρικής ώστε τα ταλέντα να φανούν ότι είναι μικρότερης ηλικίας. Σε άλλες περιπτώσεις, έχουμε κοινούς απατεώνες όπως στην ιστορία του διαβόητου Κάρλος Κάιζερ,  αλλά και φυσικά του “χειρότερου επιθετικού της Πρέμιερ Λιγκ” του Σενεγαλέζου Αλί Ντία. Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου Εριμπέρτο όμως έχουμε μια άλλη μοναδική περίπτωση. Εκεί που δύο ποδοσφαιριστές έσονται εις σάρκα μίαν. Αυτή είναι η ιστορία του Εριμπέρτο ή αλλιώς Λουσιάνο Σικέιρα ντε Ολιβέιρα.

Η κωμικοτραγική ιστορία έλαβε χώρα στη Βραζιλία στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο ποδοσφαιριστής later και formerly known as Εριμπέρτο (θα καταλάβατε στη συνέχεια) ήταν ένα φτωχόπαιδο στο Ρίο ντε Τζανέιρο που ορφάνεψε σε μικρή ηλικία. Το όνειρό του ήταν γίνει ποδοσφαιριστής και η αλήθεια είναι ότι είχε μεγάλο ταλέντο. Δούλευε σε ένα σούπερ μάρκετ για να μπορεί να επιβιώνει και με τη βοήθεια της αδερφής του και του γαμπρού του συμπλήρωνε ένα εισόδημα για τα πολύ βασικά. Ένιωθε άσχημα όμως, ένιωθε ότι ήταν βάρος στο νιόπαντρο ζευγάρι. Όταν ο καθηγητής σε σχολή ποδοσφαίρου και ατζέντης Ρενίνσον Γκόμες Μπαρέτο Φίλιο ανάκαλυψε τον Λουσιάνο εντυπωσιάστηκε από τα προσόντα του. Ένας γρήγορος ποδοσφαιριστής που φαινόταν να έχει ταλέντο. Ήταν όμως χειμώνας του 1995, ο Λουσιάνο έκλεινε τα 20 του και η ηλικία του ήταν απαγορευτική για να δοκιμαστεί στους συλλόγους της χώρας. Τα 20 είναι ποδοσφαιρικά γεράματα στη βαριά βιομηχανία παραγωγής ταλέντων της Βραζιλίας. Το τι ακολούθησε στη συνέχεια έχει διάφορες εκδοχές. Εμείς θα ακολουθήσουμε αυτή με βάση τις βραζιλιάνικες πηγές και τις… δικαστικές αποφάσεις.

Ο Ρενίνσον κι ο Λουσιάνο αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και πήγαν στο σπίτι του Εριμπέρτο Κονσεϊσάο ντα Σίλβα κάνοντας μια πρόταση στην οικογένειά του. Ο Εριμπέρτο ήταν γεννημένος τον Ιανουάριο του 1979 και ο Λουσιάνο τον Δεκέμβριο του 1975. Ο 16χρονος Εριμπέρτο φιλοδοξούσε να γίνει κι αυτός ποδοσφαιριστής. Ο μάνατζερ Ρενίνσον του υποσχέθηκε μια μελλοντική καριέρα και παράλληλα μια στήριξη για την οικογένεια, αν έδινε την ταυτότητά του στον Λουσιάνο και όταν λέμε ταυτότητα δεν εννοούμε απλά την κάρτα (άλλωστε ο Λουσιάνο πήρε όχι απλώς την ταυτότητα, αλλά και το διαβατήριο και οτιδήποτε άλλο επίσημο χαρτί είχε ο Εριμπέρτο, μέχρι και το εκλογικό βιβλιάριο). Ο Λουσιάνο Σικέιρα ντε Ολιβέιρα έγινε Εριμπέρτο Κονσεϊσάο ντα Σίλβα. Μέσα σε ένα απόγευμα ξανάνιωσε, έγινε 16 χρονών και άρχισε τις δοκιμές σε διάφορες ομάδες. Κάπως έτσι τελικά πέρασε από τα τεστ της Παλμέιρας και έγινε μέλος της ακαδημίας της.

Ως Εριμπέρτο στην Μπολόνια

Το ταλέντο του ήταν μεγάλο και ο Λουσιάνο/Εριμπέρτο στα 23/20 του έφτασε και στην πρώτη ομάδα της Παλμέιρας, μια που ο τότε προπονητής της Φελίπε Σκολάρι εκτίμησε τα προσόντα του. Σκόραρε και πέντε φορές με τη φανέλα του ιστορικού συλλόγου, ενώ έφτασε και μέχρι την Κ21 της Βραζιλίας (αν και ήταν 23 όπως είπαμε). Το όνομά του (το ψεύτικο) έφτασε μέχρι την Ιταλία και η Μπολόνια διέθεσε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να τον κάνει δικό της. Ο Εριμπέρτο δεν τα κατάφερε όμως καλά και δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί. Οι ντρίμπλες του ήταν εντυπωσιακές, αλλά η απόδοσή του εντός αγωνιστικού χώρου ασταθής. Εκτός αγωνιστικού χώρου, η συμπεριφορά του ακόμα πιο μέτρια. Συλλαμβάνεται να οδηγεί μεθυσμένος, αλλά και (σύμφωνα με αναφορές σε ιταλικές σελίδες) να έχει μπει στο αντίθετο ρεύμα στον περιφερειακό της Μπολόνια. Παίζει σε συνολικά 55 αγώνες, κατακτά το Ιντερτότο, αλλά μετά από μία διετία φεύγει για το μέρος που θα αποτελούσε την ποδοσφαιρική του Ιθάκη, τη Βερόνα. Η Κιέβο τον παίρνει δανεικό και με εξαιρετικές εμφανίσεις κερδίζει μαζί της σε μια μόλις χρονιά την άνοδο για τη Serie A. Ο δανεισμός γίνεται συνιδιοκτησία. Όσοι τον θυμούνται, μιλούν για ένα εξαιρετικό δεξί εξτρέμ. Στα αριστερά παίζει ο Μανφρεντίνι, στα δεξιά ο ίδιος και όπως θα έλεγε και ο Αλέφαντος, οι δυο σαΐτες δίνουν φτερά στην Κιέβο.

Η Κιέβο όχι απλώς σώζεται στο ντεμπούτο της στη Σέριε Α, αλλά γίνεται γνωστή σε όλη την Ευρώπη, καθώς κατακτά την 5η θέση και κερδίσει την έξοδο στο ΟΥΕΦΑ. Ο Λουίτζι Ντελνέρι παίζει ένα αρκετά επιθετικό 4-4-2 με τα άκρα να κάνουν όλη τη δουλειά, οι ουδέτεροι λατρεύουν το όσα πάνε και όσα έρθουν της “Κιέβο των θαυμάτων” (που τελειώνει με 57 γκολ και την 4η καλύτερη επίθεση, αλλά ταυτόχρονα 52 γκολ παθητικό). Το Τσάμπιονς Λιγκ χάνεται για μόλις έναν βαθμό. Μανφρεντίνι και Κοράντι φεύγουν και ο Εριμπέρτο φαίνεται ότι θα ακολουθήσει τον πρώτο στη Λάτσιο. Εκεί όμως έρχεται η αποκάλυψη από τον ίδιο. Οι λόγοι και πάλι άγνωστοι. Κάποιοι λένε ότι ο Λουσιάνο είχε πέσει θύμα εκβιασμού από μαφιόζους. Άλλοι, ότι ο πραγματικός Εριμπέρτο και η οικογένειά του απειλούσαν ότι θα προβούν σε αποκαλύψεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πραγματικός Εριμπέρτο ήταν σαν να μην υπάρχει πλέον, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα επίσημο πίσω στην πατρίδα του, χωρίς τα χαρτιά του. Ειδικά από τη στιγμή που ο Λουσιάνο είχε γίνει γνωστός. Κι αυτή η εκδοχή αμφισβητείται πάντως, καθώς ο Λουσιάνο υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα χρόνια στήριζε οικονομικά την οικογένεια του θύματος.

Ας παραβλέψουμε την κακή ανάλυση,

Ο Λουσιάνο επιμένει ότι ήταν οι τύψεις, η δυσκολία να ζει σε ένα ψέμα που τον οδήγησαν σε δημόσια παραδοχή. Αν και βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για τη μεταγραφή του στη Λάτσιο, είχε σχεδόν κλείσει, πήρε μαζί με τη γυναίκα του την απόφαση. «Το όνομά μου δεν είναι Εριμπέρτο, είναι Λουσιάνο. Δεν είμαι 23 ετών, είμαι 27. Δεν θέλω ο γιος μου να μεγαλώσει με ένα ψεύτικο όνομα», λέει στην απολογία του. Πίσω στη Βραζιλία η υπόθεση καταλήγει στα δικαστήρια, ο Εριμπέρτο κερδίζει μια σημαντική αποζημίωση από τον Λουσιάνο. Στην Ιταλία, ο (και επίσημα πλέον) Λουσιάνο δεν έχει ποινικές συνέπειες. Η Π.Ο. όμως τον τιμωρεί για ένα χρόνο για την απάτη. Ο συμπαίκτης του στην Μπολόνια, ιστορικός τερματοφύλακας Παλιούκα λέει: “πάντα κάναμε πλάκα στα αποδυτήρια ότι μοιάζει μεγαλύτερος”, φαίνεται τελικά πως δικαιώθηκαν. Οι πονόψυχοι Ιταλοί μειώνουν τελικά την ποινή του στο τετράμηνο. Ο Ντελνέρι σαν στοργικός πατέρας λέει ότι ο Λουσιάνο το έκανε εξαιτίας της φτώχειας και ότι όλοι τον περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές πίσω στη Βερόνα. Πράγματι, ο Λουσιάνο επιστρέφει κανονικά στην Κιέβο τον Ιανουάριο του 2003, προλαβαίνει να παίξει σε μισή σεζόν και κατακτά την άκρως τιμητική 7η θέση, μόλις έναν βαθμό από την έξοδο στην Ευρώπη.

Και Εριμπέρτο και Λουσιάνο

Η… χριστιανική μεταμέλεια δεν στοιχίζει στον Λουσιάνο, το αντίθετο. Η Ίντερ τον αποκτά με μορφή δανεισμού τον επόμενο χρόνο, αλλά ο Λουσιάνο δεν βρίσκει πολλές ευκαιρίες στο Μιλάνο. Παίζει μόλις 7 φορές σε πρωτάθλημα και κύπελλο και γυρίζει εκεί που τον αγαπούν. Φορά αποκλειστικά τη φανέλα της Κιέβο από το 2004 ως το 2013. Γνωρίζει τον υποβιβασμό, αλλά κατακτά και πάλι την άνοδο. Παίζει σχεδόν μέχρι τα 38 του στη Βερόνα, συμπληρώνει 250 συμμετοχές εκεί. Άλλοτε βασικός, άλλοτε αναπληρωματικός, αλλά πάντα ένας πιστός στρατιώτης της Κιέβο. Κλείνει την καριέρα του με λίγες συμμετοχές στη Μάντοβα, αλλά σίγουρα περήφανος που μπορεί ο ίδιος, αλλά κι ο γιος του να κυκλοφορούν με το πραγματικό τους όνομα. Κι ας έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις του ως Εριμπέρτο. Μετά το τέλος της καριέρας του, ο Λουσιάνο επέστρεψε στη Βραζιλία έχοντας αρκετά χρήματα για να μπορεί να ζήσει με κάτι παραπάνω από αξιοπρέπεια. Ασχολείται με την προπονητική κι η ιστορία του είναι από αυτές που κινείται στα γκρίζα όρια της ηθικής. Εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αν δεν είχε κάνει την απάτη, δεν θα έπαιζε ποτέ μπάλα. Για να το κάνει όμως, καταδίκασε έναν άλλον άνθρωπο (έστω κι αν αυτός συμφώνησε) σε μια ζωή δίχως ταυτότητα.