Επιμέλεια – Φωτογραφίες Δημήτρης Καστανάρας

Το Πήλιο κατά τη μυθολογία είναι το βουνό των Κενταύρων, αλλά και το βουνό που διάλεξαν οι 12 Θεοί του Ολύμπου για θερινή κατοικία τους.

Είναι ένα από τα πολύ όμορφα μέρη στην Ελλάδα με πανέμορφα δάση και κατάφυτες πλαγιές. Το βουνό συνδέεται επίσης με το μύθο του Ηρακλή, του Αχιλλέα και του Ιάσονα, καθώς επίσης και του Πάρη ο οποίος έδωσε στην πιο όμορφη το μήλο της έριδος, που έγινε η αιτία για τον Τρωικό πόλεμο.

Το Πήλιο σήμερα με τον μοναδικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας, την τουριστική υποδομή που συνεχώς αναπτύσσεται, τις φυσικές του ομορφιές, και την γραφικότητα του, προσφέρεται για τουρισμό όλες τις εποχές, καθώς επίσης και για όλες τις απαιτήσεις.

Το Δυτικό Πήλιο είναι η πλευρά του Πηλίου που «βλέπει» στον Παγασητικό κόλπο και είναι η ήρεμη, γαλήνια, και σπαρμένη με γραφικά χωριά και απάνεμες ακρογιαλιές πλευρά του Πηλίου.

Βγαίνοντας από Αγριά αποφάσισα να ανέβω τον δρόμο που σε οδηγεί πρώτα στις Πινακάτες.

Μια εκπληκτική διαδρομή μέσα στα πλατάνια!

Το χωριό Πινακάτες, που προστατεύεται ως διατηρητέος οικισμός με προεδρικό διάταγμα από το 1979, είναι με έντονο παραδοσιακό χρώμα και παλιά καλοδιατηρημένα αρχοντικά που του δίνουν έναν αέρα μοναδικό. Απέχει 26 χλμ. από το Βόλο, έχει θέα στον Παγασητικό κόλπο και είναι σε υψόμετρο 580 μ. και κατοικείτε από περίπου 200 μόνιμους κατοίκους.

Στην όμορφη πλατεία που την σκεπάζουν αιωνόβια πλατάνια και γύρω-γύρω απλώνονται ταβέρνες,  θα βρούμε την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου και μία μαρμάρινη νεοκλασική κρήνη με λεοντοκεφαλές του 1894.

Αφού περπάτησα για αρκετή ώρα στο χωριό αποφάσισα να ξεκινήσω για Βιζίτσα.

Να ‘με λοιπόν να παρκάρω το αυτοκινητάκι μου στο άνοιγμα του δρόμου μπροστά στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής (του 1725), μιας και τα οχήματα δεν μπαίνουν στα καλντερίμια.

Η Βιζίτσα είναι ένα ζωντανό υπαίθριο μουσείο της παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Είναι χτισμένη στα 540 μ. υψόμετρο στις νότιες πλαγιές του Πηλίου και με θέα στον Παγασητικό κόλπο. Κατοικείται από 250 περίπου άτομα. Απέχει 29 χλμ. από το Βόλο και βρίσκεται πάνω στο δρόμο που συνδέει τις Πινακάτες με τις Μηλιές.

Βρίσκεται περίπου στη μέση αυτής της διαδρομής. Η απόσταση είναι 3 χλμ. ως τις Πινακάτες και 2 χλμ. ως τις Μηλιές.

Η Βιζίτσα είναι, από τη δεκαετία του ’80 ακόμη, χαρακτηρισμένος διατηρητέος οικισμός με πολλά αρχοντικά, γραφικά καλντερίμια και πλούσια βλάστηση. Έχει μια πανέμορφη πλατεία που τη σκεπάζουν αιωνόβια πλατάνια.

Εκεί θα βρούμε ταβέρνες με τα τραπεζάκια τους κάτω από τα τεράστια πλατάνια, προσφέροντας όχι μόνο παραδοσιακή πηλιορείτικη κουζίνα, αλλά και καταπληκτική θέα στην θάλασσα.

Στην πλατεία επίσης υπάρχει η σκεπαστή λιθόκτιστη κρήνη του 1888, που προσφέρει ασταμάτητα παγωμένο νερό στους ταξιδιώτες.

Οι λάτρεις της πεζοπορίας μπορούν να πάρουν το μονοπάτι για το σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλεών. Άλλο μονοπάτι ξεκινάει από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, κατηφορίζει, περνάει δύο μικρούς καταρράκτες, περνάει από τη γειτονιά Αργυραίικα και καταλήγει σε μία ώρα στην παραλία, περίπου στο χωριό Καλά Νερά.

Με βάση λοιπόν την Βιζίτσα την επόμενη ημέρα είπα να κατέβω στις Μηλιές.

Οι Μηλιές κλείνουν μέσα τους ολόκληρο το Πήλιο.

Ένα από τα γραφικότερα χωριά του βουνού των Κενταύρων, αφετηρία του διάσημου «Μουτζούρη», του μικρού τρένου που φτάνει μέσα από μια όμορφη διαδρομή μέχρι τα Άνω Λεχώνια.

Οι Μηλιές είναι παλιό κεφαλοχώρι με μακρά ιστορία, με την ονομαστή Σχολή των Μηλεών να αποτελεί κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα του 1821 και πνευματική εστία της εποχής.

Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι η αυθεντική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική με πυργόσπιτα και αρχοντικά, πολλά από τα οποία έχουν σήμερα μετατραπεί σε ξενώνες, προσφέροντας μια ιδιαίτερη εμπειρία διαμονής.

Η κεντρική πλατεία είναι το σημείο συνάντησης ντόπιων και επισκεπτών, με τα μεγάλα πλατάνια να χαρίζουν τη σκιά τους σε όσους επιλέγουν να πιουν τον καφέ τους ή να γευματίσουν στις παραδοσιακές ταβέρνες-καφενεία της.

Μπορούμε να δούμε  πολλά σπουδαία κτίρια, όπως η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (του 1714), η Βιβλιοθήκη, το Λαογραφικό Μουσείο καθώς και το Ευδόξειο Πνευματικό Κέντρο που υπάρχουν περιμετρικά της πλατείας.

Διάσπαρτες στο χωριό είναι και οι βρύσες, πολλές από αυτές σκεπαστές για να προστατεύονται από τη βροχή. Από την πλατεία ξεκινούν τα πλακόστρωτα παλιά καλντερίμια που οδηγούν στις γειτονιές των Μηλέων.

Ένα από αυτά, αφού διασχίσει το χωριό, μετατρέπεται σε μονοπάτι και φτάνει μέχρι την Τσαγκαράδα, ενώ ένα άλλο περνά από το σιδηροδρομικό σταθμό και καταλήγει στο χωριό Καλά Νερά.

Άλλη μια μικρή απόδραση από το άγχος, το στρες και τα μικρά-μεγάλα προβλήματα της  καθημερινότητας έφτασε στο τέλος της.

Αξίζει να επισκεφτεί κάποιος το Πήλιο από άκρο σε άκρο να απολαύσει το φανταστικό τοπίο, την φιλοξενία και την εξυπηρέτηση των κατοίκων των χωριών και να θαυμάσει την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική.

Τα οδοιπορικά από το «Best Of Larissa» έχουν και συνέχεια…

• Ετικέτες: Καστανάρας, οδοιπορικό, Ορεινό, πήλιο