α τελευταία χρόνια η αθηναϊκή και κατ’ επέκταση ελληνική εστιατορική σκηνή είχε ενσωματώσει μπόλικες διεθνείς επιρροές, με εκείνες της κουζίνας nikkei να είναι εκ των πιο δημοφιλών. Είτε μιλάμε για εστιατόρια που ακολουθούν πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις είτε για κλασικές αξίες που φρόντισαν να εμπλουτίσουν τα πιάτα τους με διεθνή στοιχεία ή τεχνικές.

Το ωμό ψάρι είναι γεγονός πως γνωρίζει την τελευταία πενταετία ιδιαίτερες δόξες, ξεφεύγοντας πολύ από την πεπατημένη του σούσι. Πλέον, συναντάς οπουδήποτε -ακόμη και σε ψαροταβέρνες- σεβίτσε, ταρτάρ και καρπάτσιο. Επιπροσθέτως με αυτά, υπάρχει και το λιγότερο δημοφιλές από τα προαναφερθέντα, τιραντίτο (tiradito).

Μετά το σασίμι και το σεβίτσε, το τιραντίτο

Πρόκειται ουσιαστικά για μία περουβιανή εκδοχή του σασίμι και μία παραλλαγή του σεβίτσε. Ένα πιάτο που φέρει έντονη την επιρροή των Ιαπώνων μεταναστών στην κουζίνα του Περού. Σερβίρεται μέσα σε χυμό εσπεριδοειδών, ενώ η διαφοροποίηση του με το σεβίτσε είναι και πως κόβεται διαφορετικά το ψάρι (σε λεπτές φέτες).

Η σάλτσα του tiradito είναι σημείο διαφοροποίησης αλλά και σύνδεσης με το σεβίτσε, ταυτόχρονα. Στο σεβίτσε το ψάρι ουσιαστικά «ψήνεται» μέσα στην ένταση του χυμού ενώ στο tiradito το γάλα τίγρης (leche de tigre) προστίθεται πριν το σερβίρισμα. Αποτέλεσμα αυτού είναι το ψάρι να παραμένει περισσότερο στεγνό και να έχει λιγότερη οξύτητα σε σχέση με το σεβίτσε – κάτι που μεταφράζεται και σε πιο εμφανή τη δική του γεύση.