Σε αδιέξοδο χιλιάδες «αόρατοι» εργαζόμενοι στο σεξ

νάμισι μέτρο. Τόση είναι η ελάχιστη απόσταση ασφαλείας που πρέπει να τηρούμε σε όλους τους χώρους εργασίας. Τι γίνεται όμως όταν παρέχεις υπηρεσίες σεξ και η φύση της δουλειάς σου προϋποθέτει την πολύ στενή επαφή με τον πελάτη; Πώς θα προστατέψεις αρχικά τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση τους γύρω σου, όταν επιτραπεί να ξαναρχίσεις τη δουλειά; Κι αν δεν έχεις να πληρώσεις ενοίκιο, λογαριασμούς και σούπερ μάρκετ; Βγαίνεις πριν την άρση της απαγόρευσης και διακινδυνεύεις ή μένεις μέσα και πεινάς;

«Είναι από τις πολύ λίγες δουλειές, ίσως και η μόνη, που δεν μπορείς να πάρεις καμία προφύλαξη [για τον κορονοϊό]. Πιο κοντά δεν γίνεται. Τι προφυλάξεις να πάρεις. Ακόμη και με το AIDS το 1985 που το έζησα, είχαμε ένα μήνα μία τρομοκρατία απίστευτη, αλλά μετά ξέραμε ότι με προφυλακτικό οι πιθανότητες να κολλήσεις είναι μικρές. Εκεί υπήρχε το προφυλακτικό. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα» λέει στο inside story η Άννα Κουρουπού, εργαζόμενη στο σεξ επί τέσσερις δεκαετίες και διευθύντρια του Red UmbrellaRed Umbrella Athens, φορέα πρόληψης και ενδυνάμωσης εργαζόμενων στον χώρο.

Η παροχή υπηρεσιών ιεροδούλου ήταν από τις πρώτες δραστηριότητες που ανεστάλησαν προληπτικά στις 14 Μαρτίου και σύμφωνα με πληροφορίες του inside story, θα είναι από τις τελευταίες που θα ξανανοίξουν – άγνωστο προς το παρόν το πότε ακριβώς και με ποιους όρους.

Όπως αναφέρουν στο inside story επαγγελματίες του χώρου, η συντριπτική πλειονότητα των χιλιάδων εργαζόμενων στο σεξ συμμορφώθηκε πλήρως με τα μέτρα της Πολιτείας και δεν βγήκε για δουλειά, παρότι οι περισσότεροι, λόγω του ιδιότυπου και απαρχαιωμένου νομικού πλαισίου που τους εξωθεί στην παρανομία, δεν δικαιούνται κανένα επίδομα και αυτή είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Αρκετές ήταν και οι αλλοδαπές που γύρισαν στη χώρα τους λόγω καραντίνας. «Μα τι να κάνουν εδώ; Έχουν στην πατρίδα τους σπίτια, οικογένειες, τι να κάτσουν εδώ κλεισμένες σε ένα διαμέρισμα; Να περιμένουν πότε θα ανοίξουν τα σπίτια;» λέει στο inside story η Δήμητρα Έλλη Κανελλοπούλου, πρόεδρος του Σωματείου Εκδιδόμενων Προσώπων Ελλάδας (ΣΕΠΕ), που εκπροσωπεί πανελλαδικά περί τα 4.000 μέλη (με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος επ’ αμοιβή εκδιδόμενων προσώπων ή άδεια βοηθητικού προσωπικού).

Ο χώρος υποδοχής των πελατών στον «Οίκο Εποχής Σούλα» στη Λάρισα. Φωτογραφία από τα εγκαίνια του 2010. [Κώστας Μάντζιαρης/Eurokinissi]

Ο συνολικός αριθμός των ατόμων που εργάζονται στο σεξ (με άδεια ή χωρίς) και βρίσκονται τώρα χωρίς δουλειά και εισόδημα, εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος από 4.000 άτομα, αλλά ακριβές νούμερο δεν υπάρχει. «Είναι αχαρτογράφητο, διότι δεν είναι μόνο τα σπίτια, είναι ο δρόμος, είναι οι αγγελίες, είναι τα γραφεία (συνοδών)» λέει η Άννα Κουρουπού.

Η εργασία στο σεξ είναι νόμιμη στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά όπως αναφέρουν στο inside story επαγγελματίες του χώρου η ισχύουσα νομοθεσία καθιστά σχεδόν αδύνατον να εργαστεί κανείς νόμιμα, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, ακόμη και αν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Μία από τις πολλές προεκτάσεις αυτού του προβλήματος είναι ότι εν μέσω κορονοϊού χιλιάδες «αόρατες» σεξεργάτριες και σεξεργάτες έμειναν στον αέρα, αφού δεν δικαιούνται κανένα κρατικό επίδομα στήριξης.

Σύμφωνα με τον σχετικό νόμο του 1999Νόμος 2734/1999: Εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα και άλλες διατάξεις, όσα άτομα διαθέτουν άδεια για να εκδίδονται με αμοιβή, πρέπει να έχουν και άδεια εγκατάστασης και χρήσης του οικήματος εντός του οποίου θα ασκούν την ανωτέρω δραστηριότητα, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν την προς τούτο έγγραφη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη (κοινώς απαγορεύεται η πιάτσα) – όμως οι όροι για να την αποκτήσουν είναι επί της ουσίας απαγορευτικοί. Για παράδειγμα αν πρόκειται για διαμέρισμα πολυκατοικίας, θα πρέπει να έχουν την συγκατάθεση όλων των ιδιοκτητών και ενοίκων. Ακόμη όμως κι αν καταφέρουν να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη των γειτόνων τους, ή επιλέξουν κάποιο αυτόνομο κτίριο και όχι πολυκατοικία, ο χώρος θα πρέπει να μην έχει περιμετρικά σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων τίποτα από τα παρακάτω: ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, πλατείες και παιδικές χαρές. Σαν να μην έφταναν αυτοί οι γεωγραφικοί περιορισμοί, με νόμο του 2014Νόμος 4238/2014, άρθρο 49 στη λίστα προστέθηκαν και τα ξενοδοχεία κατηγορίας τριών, τεσσάρων και πέντε αστέρων.

Τα παράλογα του νόμου

«Εγώ είμαι παράνομος. Δεν έχω άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Ακόμη κι αν είχα όμως, πού θα την εξασκούσα; Δεν μπορώ στον δρόμο, δεν μπορώ σε ξενοδοχείο, ούτε στο σπίτι μου», λέει ο Γιώργος, που εργάζεται στο σεξ και κλείνει ραντεβού με πελάτες μέσω online εφαρμογών. «Η νομοθεσία αυτή είναι που διευκολύνει το trafficking να αυξάνεται αλματωδώς», υποστηρίζει η Άννα Κουρουπού.

Άλλο ένα παράδοξο του νόμου είναι ότι η άδεια εγκατάστασης ισχύει για δύο χρόνια και ανανεώνεται για ίσο χρόνο και με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι, εάν στο μεταξύ έχει εγκατασταθεί κοντά ένα νηπιαγωγείο για παράδειγμα, τότε η άδεια του οίκου ανοχής δεν ανανεώνεται. Το περιστατικό αυτό δεν είναι υποθετικό. Συνέβη στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα στην Αχαρνών.

«Ποιο κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος έχει άδεια μόνο για δύο χρόνια εγκατάστασης; Είναι ένας νόμος τραγέλαφος. Δεν μπορείς να εδραιωθείς πουθενά. Πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο. Σε αναγκάζει να είσαι σε καθεστώς παρανομίας. Πιο εύκολο είναι να βγεις στον δρόμο, παρά να δουλεύεις σε ένα μπορντέλο που δεν μπορείς να έχεις άδεια εγκατάστασης. Άμα σε πιάσουν, και άδεια προσωπική να έχεις θα σε πάνε στο κρατητήριο, θα περάσεις δικαστήριο, θα σφραγιστεί το σπίτι και θα πληρώσεις και πρόστιμο» λέει η Δήμητρα Έλλη Κανελλοπούλου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κ. Κανελλοπούλου, στην Αθήνα υπάρχουν περίπου 600 οίκοι ανοχής. Όπως μας πληροφορεί ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Αθηναίων Βασίλης Κορομάντζος, όλοι λειτουργούν παράνομα, χωρίς αδειοδότηση από τον δήμο. «Έτσι όπως είναι η νομοθεσία δεν μπορείς να δώσεις άδεια. Είναι εντελώς απαγορευτική η νομοθεσία. Έχουν δίκιο όσοι διαμαρτύρονται. Έτσι όπως έχει βγει αυτός ο νόμος είναι ουσιαστικά για να τους αποκλείσει», αναφέρει. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην πρωτεύουσα. Με βάση τα στοιχεία του ΓΕΜΗ πανελλαδικά υπάρχουν μόλις 23 επιχειρήσεις που έχουν στους ΚΑΔ τους (Κωδικούς Αριθμούς Δραστηριότητας) την παροχή υπηρεσιών ιεροδούλου, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολλαπλάσιες.

Στιγμιότυπο από τα εγκαίνια του «Οίκου Εποχής Σούλα» στη Λάρισα, Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010. [Κώστας Μάντζιαρης/Eurokinissi]
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ

Δείτε και αυτά