Του Χρήστου Τσαντήλα*
Λοιπόν, πάνω από 35 χρόνια στο…κουρμπέτι – κατά πως λέει ο λαός- (ας λέγεται και δημοσιογραφία) αποκόμισα εκτός όλων των άλλων εμπειριών, αμεσότατη, προσωπική άποψη, γύρω από την αλήθεια μιας περίεργης «ανοχής» που εξακολουθεί να υφίσταται από την πολιτεία και τα εκτελεστικά της όργανα, απέναντι στους συντοπίτες μας που λέγονται Ρομά- κατά το λαϊκότερο τσιγγάνοι…
Εκτός βεβαίως από τις «κουμπαριές» των πολιτικών για τα ψηφαλάκια όπως καλά (και εξακριβωμένα) γνωρίζουν και οι…πέτρες, υπάρχει και άλλος, πιο σπουδαίος συνδετήριος κρίκος στην αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης αυτής της ομάδας των πολιτών, με την πολιτεία.
Μια ανοχή δεκαετιών, η οποία συνετέλεσε στην δημιουργία πολυπληθών οικισμών ανα την Ελλάδα, τύπου «νταμάρια» Ν. Σμύρνης στη Λάρισα. Και μοιράζομαι μια από τις ιστορίες μου:
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, κάπου δυο – τρεις δεκαετίες πριν, επιχειρώντας λόγω των (επαγγελματικών μου) γνωριμιών με τις αρχές, να βοηθήσω συγγενή προκειμένου να βρει τα κλαπέντα οικοδομικά του υλικά (με μόνα στοιχεία το χρώμα του «ντάτσουν» που τα φόρτωσαν και τα δυο τελευταία νούμερα της πινακίδας κυκλοφορίας του), μπήκα σε αυτοκίνητο της αστυνομίας άγρια χαράματα, σκοτάδι, πριν ξημερώσει, με οδηγό τον ίδιο τον διοικητή της (!) και προορισμό οικισμό τσιγγάνων, γνωστό στο πανελλήνιο. Ήταν από τα καλύτερα και πιο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, θυμάμαι, στο οποίο απήλαυσα τον τρόπο της αστυνομικής διείσδυσης και έρευνας(!) στα άδυτα της παρανομίας…
Το ανώτερο λοιπόν στέλεχος της αστυνομίας, κουκουλωμένος μέχρι τα αυτιά με πολιτικά ρούχα και με σβηστά τα φώτα του αυτοκινήτου, τρύπωνε σκυφτός σαν κλέφτης στα εξωτερικά παραπήγματα των τσιγγάνων όπου είχαν σταθμευμένα τα φορτηγάκια τους και ανασήκωνε τις λινάτσες και τα πλαστικά κομμάτια και τα κουρέλια που κάλυπταν τις πινακίδες, ώστε να μην φαίνονται, έβλεπε τους αριθμούς και τα σκέπαζε πάλι χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Παρότι δεν βρέθηκε τίποτα από τα κλοπιμαία, η έρευνα όπως με υποσχέθηκε τότε ο διοικητής, δεν θα σταματούσε εδώ. Θα καλούσε στο γραφείο του δυο – τρεις «κουμπάρους» να του πουν πού να ψάξει(!) για τα σίδερα, τα οποία βρέθηκαν τελικά (ως εκ θαύματος), κάπου στην Καρδίτσα μόλις την επόμενη ημέρα!
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι τεράστιες επιτυχίες της αστυνομικής έρευνας (τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχαν τόσα σύγχρονα μέσα όσα υπάρχουν σήμερα) δεν είχαν την εξήγηση τους;
Ύστερα, η επιβεβαιωμένη ανέκαθεν ανοχή της πολιτείας στην ανομία των συγκεκριμένων ομάδων, έχει τις ρίζες της και στην ανταλλαγή της κουμπαριάς με τους ψήφους των πολιτικών, οι οποίοι μόλις εκλεγούν, στους ψηφοφόρους τους τσιγγάνους δημιουργούν την αίσθηση ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν αφού έχουν την κάλυψη τους…
Αλλά, τι λέω; Γνωστά πράγματα αυτά. Όπως ακόμα πιο γνωστές οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της πολιτείας στους πληθυσμούς των Ρομά για αποσυμφόρηση και κίνητρα για καλύτερες συνθήκες ζωης…
*Ο Χρήστος Τσαντήλας υπήρξε επί σειρά δεκαετιών αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Ελευθερία. Σημείωσε σπουδαίες δημοσιογραφικές επιτυχίες καθ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
