ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ…
———————————
Από …άλλο «ανέκδοτο»!
«Όλη μέρα στα λιμάνια
και στα ναυπηγεία,
στου θανάτου τα καζάνια
στα μηχανουργεία…»
ΜΕΓΑΛΩΜΕΝΟΣ με την γενιά που άκουγε το πιο πάνω άσμα του Γιώργου Νταλάρα και έτρεχαν δάκρυα, παραπονεμένα μέσα από την ψυχή του, χτυπώντας δεκάωρα και δωδεκάωρα και νυχτερινές βάρδιες και εφταήμερα στα υπόγεια μιας επιχείρησης επεξεργασίας μετάλλων στη Λαμία, ο Νώντας της ιστορίας μας, εκείνο το θλιμμένο και κουρασμένο από τη δουλειά παιδί, σήμερα άντρας πλέον, οικογενειάρχης, είδε το πείσμα του να αλλάξει επιτέλους δουλειά, να πετυχαίνει. Να μπει στο δημόσιο, να «τρουπώσει» που έλεγε και ο μακαρίτης ο Βουτσάς. Όταν του ανακοίνωσαν ότι πέτυχε στον διαγωνισμό πρόσληψης στον δήμο ως οδοκαθαριστής, πέταξε από χαρά. Γλέντι είχε μέσα του από την ανέλπιστη πρόσληψη, κέρασε όλη την πόλη! Επιτέλους, μόνιμος στο δημόσιο! Με ένσημα, σίγουρες άδειες και τον μισθό να πέφτει «ντάγκα-ντάγκα» βρέχει χιονίσει, η καραβάνα θα γεμίζει!
ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ λοιπόν εργάτη στην καθαριότητα. Αλλά τώρα μόνιμο δημόσιο υπάλληλο. Και τον έβαλαν να αδειάζει μια φορά κάθε πρωί πεντέξι κάδους στις πλατείες. Αυτούς που έχουν σχήμα σόμπας και δέχονται λίγα σκουπίδια, κυρίως χαρτιά, στα πάρκα. Αστεία δουλειά, δουλειά πέξε-γέλασε για τον Νώντα (μαθημένο να …μασάει το αλουμίνιο όλη μέρα), άρχισε να βοηθά συναδέλφους του και στο κλάδεμα των θάμνων και σε άλλες χεορονακτικές εργασίες, έτσι για να μην κάθεται… Ώσπου τον στρίμωξαν σε μια γωνία, έτοιμοι για … ξύλο που λέει ο λόγος, «κάτσε καλά του είπαν χαλάς την πιάτσα»! Είδε στα σοβαρά την απειλή ο άνθρωπος, τον απομόνωσαν και λίγο, σταμάτησε να δουλεύει φιλότιμα, άρχισε να κάνει κι αυτός, ότι και οι άλλοι. Δηλαδή λίγα πράγματα! Ένα δίωρο την ημέρα και αραλίκι. Μέχρι το σχόλασμα…
ΜΙΑ εβδομάδα του πήρε ώσπου να καταλάβει καλά την διαφορά του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα ο φουκαράς ο Νώντας. Αλλά και πάλι την ακριβή διάσταση της διαφοράς, δεν την εμπέδωσε πλήρως. Γιατί το άλλο πρωί τον βρήκε στην υπηρεσία ο συγχωριανός του, οικονομικός διευθυντής του δήμου τότε και τον ρώτησε:
– «Ρε Νώντα, πόσα χρόνια δούλευες στα μέταλλα; Πόσα ένσημα έχεις; Ηλικία; Παιδιά ανήλικα;».
(Του απάντησε ο φιλότιμος εργάτης, είχε πολλά και χρόνια και ένσημα, βαρέα σχεδόν όλα).
Ο άλλος σκέφτηκε, τα λογάριασε πρόχειρα στο μυαλό του και τον άρπαξε από το μπράτσο:
– «Αρχηγέ, εσυ όπου νάναι, βγαίνεις στη σύνταξη!».
– «Αμάν βρε πατριώτη, πριν μια βδομάδα ήρθα για δουλειά, να φύγω κιόλας…».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν πρόκειται ποτέ και τίποτε να αλλάξει. Το ανέκδοτο με τις επιδόσεις του ταύρου όταν έγινε δημόσιος υπάλληλος, δεν βγήκε τυχαία από τον λαό. Ο Νώντας σε λίγα χρόνια θα βγει στην σύνταξη όχι γιατί το θέλει ο άνθρωπος αλλά θα τον αποβάλει το σύστημα. Ένα σύστημα που μια ζωή επιβράβευε την απροθυμία. Δυστυχώς…
*Ο Χρήστος Τσαντήλας υπήρξε επί σειρά δεκαετιών αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Ελευθερία. Σημείωσε σπουδαίες δημοσιογραφικές επιτυχίες καθ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
