Και επειδή ουδείς μπορεί να διαψεύσει το παραμικρό από τα γραφόμενα μου, η ιστορία έχει αρχή και τέλος, ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις που λέμε, όμως μια επαγγελματική τιμιότης, δεν μου επιτρέπει να προσβάλω πρόσωπα, οπότε το περιστατικό μόνο ως αστειότητα (δυστυχώς με κακή όμως εξέλιξη) το καταγράφω:

Μεγάλη λαρισινή επιχείρηση λοιπόν, (τι κάνει νιάου νιάου) με πλέον των 100 ατόμων προσωπικό, προσέλαβε νεαρούς φοιτητές, ως γίνεται για την πρακτική τους στον τομέα των δημοσίων σχέσεων και της δημοσιογραφίας. Παιδιά ευγενέστατα και ορεξάτα για δουλειά, υπάκουα και αγχωμένα για το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης. Από την άλλη, παλιοσειρές οι «μόνιμοι» εργαζόμενοι, ίσως με κάποια κατάλοιπα νοοτροπίας από τον στρατό, στέλνουν έναν από τους νεαρούς εκπαιδευόμενους στο περίπτερο για παγωτίνια, καθώς ντάλα Ιούλιος μήνας και ο ιδρώτας έρρεε. Είκοσι κομμάτια παγωτίνια του είπαν, έδωσαν και τα χρήματα και περίμεναν να τα φέρει να δροσιστούν…

Γύρισε λοιπόν ο νεαρός μούσκεμα στον ιδρώτα, σχεδόν κρυμμένος πίσω από δύο τεράστιες κούτες, που όμως, αντί για παγωτίνια, περιείχαν … πακοτίνια! Αυτά τα γαριδάκια που τρώνε τα παιδάκια! Δεν είχε καταλάβει ο νεαρός, ούτε όταν ο περιπτεράς τον ρώτησε «τι θα τα κάνεις τόσα πολλά πακοτίνια, παιδικό πάρτυ έχετε; Να στα βάλω σε κούτες…».

Τα γέλια για την απίστευτη γκάφα, περίσσευαν στους παραγγέλνοντες τα παγωτά, φυσικά δεν θα έτρωγαν ούτε ένα από τα πακοτίνια, όμως δυστυχώς δεν λογάριασαν και την ευαισθησία του νεαρού μαθητευόμενου, ο οποίος, όχι μόνο δεν τα επέστρεψε στον περιπτερά, αλλά έκανε κάτι απρόβλεπτο που στεναχώρησε τους πάντες. Πέταξε τα κουτιά κάτω, έφυγε και δεν επέστρεψε ποτέ πια στην εργασία! Δεν άντεξε το «δούλεμα», ξέχασε και την πρακτική…