Οι πρώτοι μήνες, με εύκολες εμπειρίες
Η πεζοπορία πάντα ήταν το αγαπημένο μας χόμπι, οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο ότι συνεχίζουμε να πηγαίνουμε σε βουνά και δάση με το παιδί μας. Στην αρχή τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα, μιας και ο Έκτορας, ως μωρό ζύγιζε μόνο 4 ως 10 κιλά. Καθόταν με χαρά στο μάρσιπο, πάνω στη μαμά ή στον μπαμπά και, με τη πρώτη γκρίνια, μπορούσε να χαλαρώσει στο στήθος, ή αργότερα με φαγητό ή μικρό παιχνιδάκι. Ηρεμούσε εύκολα, κοιμόταν πολύ και, ό,τι κι αν κάναμε, του αρκούσε απλά να είναι μαζί μας.
Και μετά, η δύσκολη νηπιακή ηλικία
Όταν άρχισε να περπατάει, όμως, τα πράγματα ζόρισαν, μιας και δεν ήθελε να κάθεται στο μάρσιπο καθόλου, ενώ στο σακίδιο το πολύ μισή ωρίτσα. Αλλά και πάλι, κάναμε περισσότερες στάσεις, λέγαμε τραγούδια και παραμύθια και κάτι γινόταν.
Και να που φτάσαμε στην αγαπημένη ηλικία όλων των γονέων, τα terrible two! Εκεί που κάθε απλή πράξη μπορεί να γίνει ένα challenge, πόσο μάλλον μία πεζοπορία. Από την ηλίκια του ενάμιση έτους ήδη, υπήρχαν αρκετά που έπρεπε να έχουμε στο μυαλό μας. Πώς να περπατάει στην κατεύθυνση που θέλουμε εμείς; Πώς να τον ξεκολλήσεις από κάθε ξύλο και πέτρα; Τι να κάνεις για να του κρατήσεις το ενδιαφέρον; Πώς να προχωράει μόνος του, αλλά να είναι και ασφαλής; Πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για τη διαδρομή; Και πολλά άλλα, ακόμη.
Η πράξη μας έδειξε τους τρόπους
Κάνοντας αρκετές πεζοπορίες από τότε, είτε στο κρύο της Ισλανδίας και στα βροχερά νησιά Φερόε, ή στην ανυπόφορη υγρασία του Μπαλί και τις επικίνδυνες ζούγκλες του Βιετνάμ, αλλά και στα βραχώδη μονοπάτια της αγαπημένης μας Κρήτης, βγάλαμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Πρώτα απ’ όλα, μια πετυχημένη πεζοπορία ξεκινάει από το σπίτι
Και εδώ μιλάμε και για την σωστή προετοιμασία του εξοπλισμού και του προγράμματος, αλλά και για ψυχολογική προετοιμασία. Μας βοήθησε αρκετές φορές να συζητάμε από πριν για το πού θα πάμε, τι θα
δούμε. Να του δείξουμε κάποιες εικόνες, να διαβάσουμε σχετικά παραμύθια.
Στην Ισλανδία, για παράδειγμα, ο Έκτορας είχε δει αρκετούς καταρράκτες ήδη από το αυτοκίνητο, και του άρεσαν πολύ. Οπότε προτιμούσαμε πεζοπορίες που είχαν και καταρράκτες στη διαδρομή. Του λέγαμε ότι θέλουμε να φτάσουμε σε έναν τεράστιο καταρράκτη, φανταζόμασταν πώς θα είναι, λέγαμε πόσο μακριά είναι και το κρατούσε συνέχεια στο μυαλό του.
Εδώ στην Κρήτη η καλύτερη υπόσχεση είναι ότι στο τέλος θα φτάσουμε στην παραλία. Μόλις αρχίζει να ξεφεύγει από το μονοπάτι ή να γυρίζει πίσω, του θυμίζουμε τον στόχο μας.
Δεύτερον, κάθε δραστηριότητα πρέπει να είναι ένα παιχνίδι για το παιδί
Δηλαδή, ενώ μόνοι θα μπορούσαμε απλά να περπατάμε ανέμελα ή να μιλάμε, πλέον έχουμε το νου μας να κάνουμε την πεζοπορία μία ολόκληρη περιπέτεια.
Αυτό βασίζεται και στην προετοιμασία από το σπίτι. Τι μας αρέσει να κάνουμε στη διαδρομή;
- Ψάχνουμε κάποια ζώα ή φυτά, που μπορεί όντως να δούμε στην περιοχή. Για παράδειγμα, στο Μπαλί αναζητούσαμε τεράστιες πολύχρωμες πεταλούδες, ενώ στην Κρήτη κατσικάκια, φυσικά.
- Μετράμε πουλιά, μελισσούλες, δέντρα.
- Μαζεύουμε “θησαυρούς”: κουκουνάρια, ξυλάκια και πέτρες γεμίζουν τις τσέπες ή την τσάντα του μικρού μας εξερευνητή!
- Διαβάζουμε στιχάκια και τραγουδάμε αν κάθεται στο σακίδιο, ή κυνηγάμε ο ένας τον άλλο.
- Φωνάζουμε δυνατά για να ακούσουμε την ηχώ!
Τρίτον, βάζουμε στόχους και μαθαίνουμε την φιλοσοφία και τους κανόνες της πεζοπορίας
Εξηγούμε πάντα τους όρους της διαδρομής: τι είναι το μονοπάτι, γιατί το ακολουθούμε, πού θα μας οδηγήσει. Πότε θα κάνουμε στάση, ποιες πέτρες πατάμε και ποιες περνάμε γύρω-γύρω, πώς κατεβαίνουμε τις κατηφόρες, γιατί χρησιμοποιούμε μπατόν ή ξύλο.
Βοηθάει πολύ και είναι και διασκεδαστικό να δείξουμε στο μικρό παιδί την σηματοδότηση του μονοπατιού. Για παράδειγμα, λέμε στον Έκτορα ότι ψάχνουμε τα κόκκινα σημάδια στις πέτρες. Έτσι, κάθε φορά όταν τα βλέπει, φωνάζει και χαίρεται πολύ. Του εξηγούμε τα διαφορετικά σημάδια (βελάκι, σταυρός, τελίτσα κτλ).
Τέταρτο, η ασφάλεια είναι πάνω απ’ όλα
Εξηγούμε από πριν, τι μπορεί να είναι επικίνδυνο στην πεζοπορία. Να μην ακουμπάει το παιδί μόνο του διάφορα φυτά, ειδικά στις τροπικές περιοχές. Στην Ελλάδα σιγά σιγά μπορεί να μάθει ποια φυτά είναι εντάξει και ποια επικίνδυνα, αν έχουν αγκάθια, για παράδειγμα.
- Όταν ακούει τη λέξη “ΣΤΟΠ”, να σταματάει.
- Όταν ο δρόμος γίνεται πολύ δύσκολος, να ζητάει βοήθεια, να πιάνει το χέρι μας, ή να μπαίνει στο σακίδιο.
- Να βάζει αντιηλιακό – αντικουνουπικό εγκαίρως.
Τελευταίο και σημαντικό, η υπομονή σώζει καταστάσεις.
Εφόσον ξέρουμε ότι θα πάμε πεζοπορία με μικρό παιδί, είμαστε έτοιμοι για τα πάντα και σαφώς υπολογίζουμε αρκετό επιπλέον χρόνο απ’ όσο θα περπατούσαμε οι δυο μας. Αν επιθυμεί να περπατήσει, περπατάει, όσο αργά κι αν πηγαίνει, εφόσον το μονοπάτι είναι ασφαλές. Όμως, είμαστε και απόλυτα έτοιμοι αν χρειαστεί, να τον κουβαλάμε σε ολόκληρη τη διαδρομή. Αν κάτι δεν πάει με το πρόγραμμα, και είναι αδικαιολόγητα γκρινιάρης – αδιάθετος – κουρασμένος, απλά κάνουμε υπομονή και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον διευκολύνουμε και να ξεχαστεί, ώστε να φτάσουμε στο στόχο μας.
Κάποιες φορές τα πράγματα πάνε εξαιρετικά καλά, κάποιες φορές
ζοριζόμαστε, είτε λόγω πολύ ανεβασμένης διάθεσης – υπερέντασης, είτε το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση, απλά παίρνουμε βαθιές ανάσες και συνεχίζουμε.
Πρέπει να θυμόμαστε, ότι εμείς είμαστε αυτοί που
παίρνουμε το παιδί για πεζοπορία, και αν θέλαμε την ηρεμία μας μόνο, θα έπρεπε να πηγαίνουμε μόνοι μας.
Αυτή είναι η φιλοσοφία μας σε γενικές γραμμές. Αλλά πρέπει να θυμάστε ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Οπότε είναι απόλυτα λογικό κάποια πράγματα να μην ταιριάζουν σ’ εσάς και να βρείτε πολλούς άλλους τρόπους για να απασχολήσετε το μικρό παιδάκι στην πεζοπορία και να το μυήσετε σε αυτή την ωραιότατη δραστηριότητα.
*Σύντομα θα ανεβάσουμε το δεύτερο μέρος, όπου θα βρείτε συγκεντρωτικά κάποια ακόμη tips, που θα σας βοηθήσουν να κάνετε την πεζοπορία με μικρό παιδί μια πιο εύκολη διαδικασία για όλους.
- Πηγή: AK Travelife
- Ετικέτες: μικρό, παιδί, πεζοπορία
