ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ…
————————————
Σκέψεις ενός…τετράποδου!
————————————
*Του Χρήστου Τσαντήλα
Ε λοιπόν αυτά τα σκυλιά δεν έχουν ίχνος καλλιτεχνικής φλέβας… Ανεκπαίδευτα τα περισσότερα χωρίς τρόπους, γαβγίζουν, δαγκώνουν, λερώνουν χωρίς ντροπή όπου θέλουν, δεν υπολογίζουν τις ζημιές που προξενούν και το χειρότερο δεν αναγνωρίζουν και δεν σέβονται το φαγητό που τρώνε χωρίς να δουλεύουν! Σκέτα ζώα δηλαδή!
Ο «μαλτεζάκος» τώρα της Κουμουνδούρου, ξεσήκωσε τον τόπο εδώ και λίγες ημέρες καθώς δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτα με την εικαστική δημιουργία μιας ομάδας παιδιών που ξενύχτησαν τα καημένα δυο βράδια ζωγραφίζοντας στην μεγάλη λευκή επιφάνεια του 4ου δημοτικού σχολείου, την βέσπα και τον ιδιοκτήτη της Τάκη Τλούπα, με την συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννηση του. Ο τετράποδος …σαματατζής, έχει κυριολεκτικά λυσσάξει στη θέα του Λαρισαίου καταξιωμένου φωτογράφου με το μαύρο γυαλί και το χρωματισμένο πρόσωπο, κάθε που βγαίνει στην βεράντα και από φόβο ίσως δεν αφήνει κανέναν να κοιμηθεί.
Ένα πρωί κάθισα και του μίλησα για το έργο του μεγάλου Τλούπα και το πόσο όμορφα ανέδειξε με τον φακό του την ζωή στην ύπαιθρο των αγροτών του θεσσαλικού κάμπου, αρκετές δεκαετίες πριν. Του είπα ότι επειδή άφησε τεράστιο φωτογραφικό υλικό στην Λάρισα και στην κόρη του να το αναδείξει, αλλά αυτός πού…Χαμπάρι! Συνέχεια γαβγίζει πιο δυνατά και ασταμάτητα. Κάθε που βγαίνει στη βεράντα.
Λες και ο ζωγραφιστός κύριος απέναντι στον τοίχο, πρόκειται να του επιτεθεί! Ζώο είναι είπα μέσα μου, μην δίνω σημασία, θα σταματήσει αν τον μαλώσω μια δυο φορές ή τον κλείσω μέσα με κατεβασμένα τα ρολά να μην βλέπει τον φωτογράφο απέναντι…
Ύστερα μου πέρασε μια σκέψη. Ρε μπάς και έχει άποψη ο σκυλάκος – λέω μέσα μου – και θέλει με τον τρόπο του να εκφραστεί; Αλλά πάλι, τι να πει; Μήπως να ήθελε, αντί για το πρόσωπο που δεν το γνωρίζει κανείς, να έβλεπε απέναντι καμία από τις γνωστές απίθανες φωτογραφίες του καλλιτέχνη;
Μπα, λέω…πού να τις είδε ο μαλτεζάκος τις φωτογραφίες, αφού δεν πήγε ποτέ σε έκθεση του Τλούπα. Λες πάλι, μήπως στον υπολογιστή που βλέπει καμία φορά εκείνες τις φωτογραφίες με το θολό τοπίο στην ομίχλη, ή τις άλλες με τις αγρότισσες που περπατούν στο χωράφι με τα δεμάτια ψηλά στα χέρια, μήπως να είδε ο μπαγάσας την άλλη με το πλύσιμο των ρούχων από τις γυναίκες στον Πηνειό;
Κοίταξε τώρα να δεις, σε τι σκέψεις με βάζει το τετράποδο. Κάθε που περνάει ο αεικίνητος φίλος μου και γείτονας, αντιδήμαρχος πολιτισμού από κάτω από τη βεράντα, γρυλίζει ο σκύλος λες και κάτι να θέλει να του πει.
Του λέω λοιπόν όμορφα ένα πρωί, ρε φιλαράκο, ο Πάνος δεν έχει σχολείο απέναντι να του ζωγραφίσουν κάτι, μια μονοκατοικία είναι φάτσα, εμποδίζουν τα παράθυρα και τα παντζούρια. Μακάρι να είχε ντουβάρι απέναντι θα ήθελε κι αυτός μια τοιχογραφία. Θα του δίναμε τον Τάκη Τλούπα και θα ζητούσαμε άλλον Τάκη εμείς. Τον μακαρίτη Τάκη Δημητρακόπουλο! Γιατί, λιγότερο έργο πρόσφερε αυτός στην πόλη; Εκατό χρόνια εφημερίδα! Μήπως δεν είναι τεράστια κοινωνική προσφορά; Τι; Πώς είπες πονηρέ σκυλάκο; Την αγόραζε ο κόσμος λες όμως την εφημερίδα; Γιατί τις φωτογραφίες του Τλούπα τζάμπα τις έπαιρνε;
Άντε τώρα, έχω και προσωπική εμπειρία επ´αυτού …Και πάψε να γαβγίζεις!
*Ο Χρήστος Τσαντήλας υπήρξε επί σειρά δεκαετιών διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Ελευθερία
- Ετικέτες: Δημητρακόπουλος, Τλούπας, Τσαντήλας
