Του Χρήστου Τσαντήλα*
ΕΛΕΓΕ ο πατέρας μου ο μακαρίτης ένα ανέκδοτο και το θυμήθηκα τώρα με την βεβήλωση της κορωνίδας της Ορθοδοξίας, την Αγιά-Σοφιά. Ήταν λέει δυο φίλοι και στοιχημάτισαν ποιος θα κάνει μια πράξη δύσκολη, σχεδόν ακατόρθωτη και χωρίς να έχει συνέπειες.
Λέει ο ένας, θα πάω να «τα κάνω» μέσα στο τζαμί! Πόσο πας στοίχημα; Σιγά μην πας, λέει ο άλλος, θα σε μπουζουριάσουν οι μουσουλμάνοι και στο λεπτό θα σε αποκεφαλίσουν.Μπήκε λοιπόν το στοίχημα και ο θαρραλέος στοιχηματζής, ξεκίνησε για το τζαμί. Μπαίνει μέσα, γεμάτο προσκυνητές το τζαμί, κατεβάζει τα παντελόνια και …κάνει την ανάγκη του! Αμέσως, στο λεπτό πέφτουν επάνω του οι μουσουλμάνοι και βγάζουν τα σπαθιά να του πάρουν το κεφάλι.Σταθείτε φωνάζει αυτός. Σταθείτε. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος! Ένα μήνα έχω να ενεργηθώ, πήγα παντού σε όλους τους γιατρούς, τίποτα. Και μόλις ήρθα εδώ και παρακάλεσα τον Αλλάχ, έγινε θαύμα! Μόνο αυτός με βοήθησε. Θαύμα, θαύμα, μόνο ο Αλάχ μπορούσε να το κάνει.Ναι θαύμα αναφώνησαν και οι πιστοί και έβαλαν τα σπαθιά στις θήκες. Μόνο που δεν τον προσκύνησαν τον αθεόφοβο, που γλύτωσε την ζωή του, κέρδισε και το στοίχημα.
Το δίδαγμα; Όσο αισχρή και απολίτιστη μοιάζει η πράξη της βεβήλωσης λατρευτικών τόπων, (έστω και ως ανέκδοτο), σε οποιοδήποτε Ναό, οιασδήποτε θρησκείας, εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η ταυτότητα του χώρου και η αποτύπωση της χρήσης του στην συνείδηση των πολιτισμένων λαών και των πιστών κάθε θρησκείας.
Έτσι, τα τζαμιά είναι τζαμιά και δεν αλλάζει αυτό ακόμα και έκθεση αυτοκινήτων ή ψησταριές να γίνουν.
Η Αγιά – Σοφιά ανήκει στην Ορθοδοξία, είναι το σύμβολο της του Θεού Σοφίας, Ναός της Χροστιανοσύνης, όσοι Τούρκοι ανισόρροποι σουλτάνοι, αν και όπως την χρησιμοποιήσουν, θα είναι για πάντα η Αγιά-Σοφιά. Δεν αλλάζει αυτό ότι και να γίνει. Ναός του Βυζαντίου και της Χριστιανοσύνης θα παραμείνει.
ΑΛΛΟΥ όμως βρίσκονται τα κρίματα μας… Διότι για να αποκτήσει τόσο θράσος ο Τούρκος πάει να πει πως κάποιοι του το έδωσαν. Για πολλές δεκαετίες, όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μας υιοθέτησαν την δειλή, θλιβερή και εγκληματική όπως αποδεικνύεται τώρα, πολιτική της υποχωρητικότητας, απέναντι σε προσβλητικές προκλήσεις των γειτόνων. Δεχόμαστε διαρκώς καρπαζιές στα εθνικά και εδαφικά θέματα από την Τουρκία και κάθε φορά σκύβουμε το κεφάλι, με μόνη αντίδραση τα «διπλωματικά παράπονα» στην Ευρωπαϊκή Συμμαχία. Τώρα και στο θέμα της υψίστης προσβολής της Ορθοδοξίας. Παρά και το γεγονός ότι πιο θρησκευόμενοι ορθόδοξοι λαοί από εμάς, όπως οι Ρώσοι, μας άφησαν μόνους να καταπίνουμε τα δάκρυα.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ κάτι δεν κάναμε καλά ως χώρα, για να έχουμε μείνει ολομόναχοι. Θα πρέπει να έχουν τεράστια ευθύνη τα υπουργεία Εξωτερικών (όλων των κυβερνήσεων) από την μεταπολίτευση και μετά.
Αλήθεια, πόσα δισεκατομμύρια (δραχμές πρώτα και ευρώ μετά), δαπανήθηκαν μόνο για το υπουργείο Εξωτερικών, τις πρεσβείες μας σε όλες σχεδόν τις χώρες, προξενεία, ταξίδια συμβούλων και διπλωματών, για διμερείς σχέσεις, αμέτρητες επισκέψεις εθιμοτυπίας σε άλλες χώρες, προέδρων και πρωθυπουργών, ατέλειωτες διπλωματικές διεργασίες, συνόδους κορυφής και συμβούλια υπουργών, διάφορα φόρουμ για βελτίωση σχέσεων με άλλες χώρες, μισθοδοσίες χιλιάδων υπαλλήλων, ενοίκια πρεσβειών και κατοικιών, απίστευτα έξοδα για να ισχυροποιηθεί η θέση της Ελλάδας στον κόσμο; Δυστυχώς τίποτα δεν απέδωσαν οι οικονομικές θυσίες του λαού. Ούτε ένας «σύμμαχος» στο πλευρό μας όταν χρειάζεται. Ούτε ένας!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ εμείς από μόνοι μας καταστήσαμε τσαμπουκά τον Ερντογάν! Αυτό το μειονέκτημα, το σύνδρομο της υποταγής στη λογική του ανίσχυρου, πρέπει επιτέλους να το διορθώσουμε. Αν θέλουμε να υπερηφανευόμαστε ως λαός για το ένδοξο παρελθόν μας και να θωρακίσουμε το μέλλον μας.
*Ο Χρήστος Τσαντήλας υπήρξε επί σειρά δεκαετιών διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Ελευθερία
