Η βορειοανατολική πλευρά της Ελβετίας, αρκετά μακριά από τις Άλπεις προσφέρει διαφορετική εικόνα στον ταξιδιώτη. Χαμηλοί λόφοι, λιβάδια, φάρμες και αγελάδες παντού. Με τους επαρχιακούς δρόμους σε τέλεια κατάσταση πρόκειται για το όνειρο όλων όσων λατρεύουν τα οδικά ταξίδια! Έτσι κι εμείς, βρεθήκαμε να οδηγούμε από τα παράλια της Bodensee προς το Oberhelfenschwil. Περίεργο όνομα, έτσι; Εκεί μας περίμενε ένα αγροτόσπιτο 400 ετών και η φιλοξενία μιας αξιαγάπητης οικογένειας που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Αφού το GPS μας οδήγησε σε κάποιους χωματόδρομους, όπου μάλιστα χρειάστηκε να ανοίξουμε το συρματόσχοινο – μπάρα σε δύο σημεία (για να μη φεύγουν τα ζώα προφανώς), τελικά βρήκαμε το σπίτι που ψάχναμε. Και ήταν σαν από ταινία. Εξ ολοκλήρου ξύλινο, με πολλά παράθυρα, μέσα στο πράσινο και τα λουλούδια. Πιο πέρα κάμποσες αγελάδες, αγρότες στις εργασίες τους κι ένας ήλιος λαμπερός που τα έκανε όλα να μοιάζουν ομορφότερα ακόμη!

Υποδοχή, φιλοξενία, χαμόγελο, παραμύθι

Ο Samuel, η Claudia και οι υπέροχες κόρες τους Aremi and Noemi μας άνοιξαν το σπιτικό τους, μας υποδέχτηκαν ζεστά και μας έκαναν να αισθανθούμε αμέσως σαν στο σπίτι μας. Αυτό δε σημαίνει φιλοξενία, άλλωστε;

Όσο για το σπίτι τους; Επρόκειτο για ένα ξύλινο παλιό αγροτόσπιτο, ηλικίας σχεδόν 400 ετών, που αποτελεί μάλιστα πολιτιστική κληρονομιά της χώρας! Βλέποντας τα ξανθά αυτά κοριτσάκια, τους γονείς τους, τον τρόπο ζωής και την απλότητά τους, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η σειρά “Το μικρό σπίτι στο λιβάδι“, που συνήθιζα να παρακολουθώ μικρός. Μια σύντομη βόλτα με τον Samuel στους γύρω λόφους, σε κάποιες άλλες φάρμες, με τον απογευματικό ήλιο να λούζει τα καταπράσινα λιβάδια, και κάποια ελάφια στο δάσος να βόσκουν ανέμελα ήταν το καλύτερο ορεκτικό για το δείπνο που απολαύσαμε.

 

Συζητήσαμε με δίψα για πληροφορίες εκατέρωθεν, μάθαμε για τη ζωή τους, για το πώς ο Samuel επισκεύασε εξ ολοκλήρου από ξύλο όλη την τεράστια κατοικία μόνος του, για την αγάπη και το σεβασμό τους για τη φύση, και κυρίως για τον τρόπο ανατροφής των πανέμορφων κοριτσιών τους.

Μας έκανε επίσης τρομερή εντύπωση ότι, όλα μα όλα μέσα στο σπίτι ήταν φτιαγμένα από άβαφο φυσικό ξύλο, ακόμη και τα περισσότερα παιχνίδια των κοριτσιών. Στον πάνω όροφο που δεν έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες, μπορούσαμε να δούμε στο πάτωμα τρύπες – σημάδια από τις μπότες των καβαλάρηδων παλαιών εποχών. Η αίσθηση πατώντας ακριβώς τα ίδια ξύλινα πατώματα ήταν σαν να ζούσαμε εκείνο το μακρινό παρελθόν, μια εμπειρία που θα θυμόμαστε. Υπήρχε κι ένα δωμάτιο – μουσείο με διάφορα παλιά αντικείμενα, επίσης. Σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο και μας άρεσε φανταστικά.

Λίγες ώρες συνύπαρξης αρκούν για δυνατή φιλία

Η Aremi και η Noemi πήγαν για  ύπνο νωρίς, και το επόμενο πρωί ξύπνησαν πρώτες, για να ετοιμάσουν πρωινό, να φάνε, και να περπατήσουν μέχρι το σχολείο τους. Το σπίτι βρισκόταν έξω από το χωριό, περίπου μισή ώρα περπάτημα μέχρι την κορυφή του λόφου, από όπου βλέπαμε το Oberhelfenschwil.

Εκείνο το πρωί τις ακολουθήσαμε κι εμείς, με χαρά. Ο Εκτοράκος στην πλάτη του μπαμπά, και όλοι μαζί περπατήσαμε στην πρωινή δροσιά, τόσο ικανοποιημένοι με τα απλά της ζωής. Χαιρετήσαμε τα κορίτσια, κατόπιν επιστρέψαμε στο σπίτι με τους γονείς, για να ετοιμαστούμε σιγά σιγά.

Ελπίζουμε να έχουμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε με τη σειρά μας τους ανθρώπους αυτούς στην Κρήτη, να τους δούμε ξανά, να τους επισκεφτούμε και πάλι, γιατί όχι. Η ζωή είναι στιγμές, άλλωστε, και οι ώρες που περάσαμε στο αγροτόσπιτο αυτό ήταν γεμάτες στιγμές χαράς.

Αφήσαμε πίσω αληθινούς φίλους, και αρχίσαμε την οδήγηση προς τις Άλπεις. Τα τρομερά βουνά της Ελβετίας, το πασίγνωστο Interlaken, μερικές εξαιρετικές ορεινές διαδρομές και όμορφες λίμνες μας περίμεναν.