Πολλοί πιστεύουν πως όποιος έχει επισκεφθεί το Λονδίνο και δεν έχει δειπνήσει στο «Zuma» είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από τη βρετανική πρωτεύουσα. Και δεν έχουν άδικο. Το «Zuma» είναι το πιο δημοφιλές εστιατόριο της πόλης, όπως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα έντεκα «Zuma» σε διάφορα μέρη του κόσμου. Πολλά τα συστατικά αυτής της θεαματικής επιτυχίας: ασύλληπτες γεύσεις, unique ατμόσφαιρα, κορυφαίο σέρβις, celebrities που λατρεύουν το brand και, κυρίως, ένας άνθρωπος με όραμα πίσω απ’ όλα αυτά. Ο Ράινερ Μπέκερ είναι ιδρυτής, συνιδιοκτήτης και ψυχή των φημισμένων εστιατορίων και ο διεθνής Τύπος τον αντιμετωπίζει ως φαινόμενο. «Παλιότερα, την πρώτη φορά που ερχόταν κάποιος διάσημος σε εμάς τον φωτογραφίζαμε την ώρα της εισόδου ή της αποχώρησής του από το εστιατόριο. Την επόμενη φορά που ερχόταν δεν ξανακάναμε το ίδιο διακρίνοντας ότι ερχόταν συνειδητά και όχι επειδή κάποιοι χώροι έχουν γίνει μόδα. Το χαριτωμένο είναι ότι μερικοί από τους σταρ αγαπούν τόσο πολύ τον χώρο που πολλές φορές ενημερώνουν μόνοι τους τούς παπαράτσι», μου αποκαλύπτει.

Τον συναντώ στη Μύκονο, στο πεντάστερο ξενοδοχείο «Cavo Tagoo» όπου φιλοξενείται το πρώτο και μοναδικό «Zuma» στην Ελλάδα. Ο ίδιος έχει έρθει για να βεβαιωθεί ότι όλα δουλεύουν ρολόι. Οτι το φαγητό και το σέρβις είναι του επιπέδου του «Zuma». Παρά τη διεθνή επιτυχία, ο ίδιος παραμένει απλός και χαλαρός. «Γεννήθηκα στη Γερμανία, σε ένα μικρό χωριό. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός, είχε τη δική του επιχείρηση που σχετιζόταν με τα αυτοκίνητα και ήθελε να ασχοληθώ με τη δουλειά του. Αγαπώ τα αυτοκίνητα και μου αρέσει να λερώνω τα χέρια μου επιδιορθώνοντάς τα, δεν ήταν όμως αυτό που ονειρευόμουν να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου», μου περιγράφει. Δροσίζει τα χείλη του με λίγο νερό και συνεχίζει: «Εχω πανέμορφες αναμνήσεις από τη μητέρα μου στην κουζίνα. Εφτιαχνε ξεροψημένο κοτόπουλο και ενθουσιαζόμουν. Υπέροχες μυρωδιές και γεύσεις. Αποφάσισα να γίνω σεφ στην κουζίνα του πατρικού μου σπιτιού». Επανέρχομαι στον πατέρα του. «Δεν ήθελε να γίνω σεφ. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι δεν θα έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, θα ξεχάσω τι σημαίνει Σαββατοκύριακο και ότι εγώ θα δουλεύω όταν οι φίλοι μου θα διασκεδάζουν. Eτσι, κάναμε μια συμφωνία: θα έπρεπε να εργαστώ ένα καλοκαίρι σε εστιατόριο της περιοχής μας για να σιγουρευτούμε ότι είναι αυτό που μου αρέσει πραγματικά να κάνω». Θυμάται ακόμα την πρώτη φορά που έπιασε σκεύος στα χέρια του: «Ημουν σίγουρος ότι αυτό ήθελα. Ενιωθα την αδρεναλίνη να με διαπερνά. Ημουν τόσο αποφασισμένος που ο πατέρας μου πείστηκε».