Το Best Of Larissa ακολουθεί το ταξίδι μιας οικογένειας από τη Λάρισα στη Βαλτική:

Ημέρα 18η: Η ημέρα είναι σήμερα φαινομενικά ήσυχη και λίγο κουραστική! Έχουμε να ετοιμάσουμε την ηλεκτρονική υποχρεωτική δήλωση PLF, την οποία, λόγω της πανδημίας, ζητάει η Ελλάδα από οποιονδήποτε θέλει να περάσει τα σύνορα της, να μαγειρέψουμε το κολατσιό μας για σήμερα το μεσημέρι, να γεμίσουμε με βενζίνη το αυτοκίνητο και να το παραδώσουμε, να πετάξουμε μέχρι τη Βιέννη, και από εκεί να πετάξουμε μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Ο Κωστής ξυπνάει νωρίς για να γράψει στο blog και στη συνέχεια ξεκινάει να φτιάξει την δήλωση PLF. Πολύ γρήγορα αρχίζουν να τον ζώνουν τα φίδια… Στην επιλογή ημερομηνίας δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξει κανείς την σημερινή ημέρα. Μέσα στο χαμό προετοιμασίας αυτού του εναλλακτικού ταξιδιού, και λόγω του γεγονότος ότι ο Κωστής είχε διαβάσει, πολλές φορές, σε διάφορα μέσα, ότι η Ελλάδα υποδέχεται τους Έλληνες, απ’ όπου και αν προέρχονται, είχε καθησυχάσει για την διαδικασία επιστροφής μας. Δεν είχε διαβάσει προσεκτικά ότι η δήλωση αυτή πρέπει να γίνει υποχρεωτικά 24 ώρες πριν το ταξίδι… Αμέσως ενεργοποιείται και η Λίνα. Τηλεφωνούμε στο Τμήμα Ελέγχου Διαβατηρίων του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης. Πιστεύουμε ότι θα υπάρχει κάποια λύση. Ο υπάλληλος που μας απαντά δεν μας δίνει κανένα περιθώριο… Η δήλωση πρέπει να γίνει υποχρεωτικά 24 ώρες πριν και σε περίπτωση που δεν γίνει υπάρχει πρόστιμο 500€ για το κάθε άτομο! Μας κάνει βέβαια σκόντο τα παιδιά. «Ε! Τα παιδιά δεν θα πληρώσουν!», μας λέει, και προβληματιζόμαστε για λίγο μήπως πρέπει να το διακινδυνέψουμε και να το παλέψουμε εκεί. Αυτό κρατάει για λίγο. Ψάχνουμε να βρούμε άλλη λύση… Η ώρα είναι 8:30 και σε λιγότερο από 2 ώρες πρέπει να παραδώσουμε το σπίτι και να φύγουμε. Ο χρόνος μας πιέζει. Βρίσκουμε ότι η βέλτιστη οικονομικά λύση είναι να διανυκτερεύσουμε σήμερα στη Βιέννη, να χάσουμε τα επόμενα εισιτήρια, να αγοράσουμε καινούργια έτσι ώστε να πετάξουμε αύριο για τη Θεσσαλονίκη. Αγοράζουμε τα εισιτήρια, κάνουμε την δήλωση πλέον σωστά και ετοιμαζόμαστε γρήγορα για να παραδώσουμε το σπίτι και να φύγουμε. Πραγματικά στις 10:25 είμαστε έτοιμοι να αναχωρήσουμε. Στις 11:00 είμαστε πλέον στο αεροδρόμιο του Βίλνιους έτοιμοι από όλα! Στις 13:40 αναχωρούμε για τη Βιέννη.

Στο αεροπλάνο ακούμε τον αεροσυνοδό να μιλάει στα Αγγλικά. Σκεφτόμαστε ότι αυτή η προφορά είναι μόνο Ελληνική. Πραγματικά μας ακούει να μιλάμε και μας πιάνει κουβέντα. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Βιέννη και είναι από τη Θεσσαλονίκη. Παραξενεύεται όταν του λέμε ότι η Αυστρία έχει πάνω από 300 κρούσματα την ημέρα. Προσγειωνόμαστε στη Βιέννη, παίρνουμε τη βαλίτσα μας και χρησιμοποιούμε την εφαρμογή Bolt, που είναι παρόμοια με αυτή της Uber, για να βρούμε ένα φθηνό μεταφορικό μέσο μέχρι το ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στην περιοχή Simmering. Βρίσκουμε τον Τούρκο Aydin, ο οποίος κουμπώνεται λίγο μόλις του λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Φτάνουμε, κάνουμε check-in και τακτοποιούμαστε. Ο Κωστής με τη Λίνα πηγαίνουν στο κοντινό Billa για νερά και μωρομάντηλα. Κάνουνε πολύ ώρα να βρούνε ποιο νερό δεν είναι γκαζόζα. Η Λίνα με περηφάνεια βρίσκει το πιο φθηνό πακέτο με μωρομάντηλα, το οποίο γρήγορα ανακαλύπτουμε ότι είναι πανάκια λαδιού… Άτιμες γλώσσες οι Γερμανικές! Ξεκουραζόμαστε στο δωμάτιο. Το έχουμε ανάγκη. Το πρωϊνό μας ήταν με μεγάλη πίεση, έτσι ωστε να πάρουμε γρήγορες αποφάσεις. Το απόγευμα βγαίνουμε έξω για μια βόλτα στο κέντρο της Βιέννης. Παίρνουμε το μετρό U3, που έχει στάση πολύ κοντά μα

Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο στο βαγόνι. Κατεβαίνουμε στο κέντρο, στην Stephansplatz. Ανεβαίνουμε στην πλατεία. Μία μαγεία να βλέπεις τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και τα κτίρια τριγύρω! Η περιοχή είναι φίσκα στον κόσμο. Προσπαθούμε αρκετά να κρατάμε τις αποστάσεις. Ο κόσμος έρχεται πάνω μας! Περπατάμε στον πεζόδρομο Κέρντνερ Στράσε, μέχρι την Κρατική Όπερα της Βιέννης. Πόσα πολλά καταστήματα, πόσο εξαιρετικές και εμπνευσμένες βιτρίνες και πόσο ακριβές τιμές! Η Νάγια βλέπει ένα ρολόι με τιμή 37.000€ και της κάνει εντύπωση. Δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Απλά περπατάμε και θαυμάζουμε, μία πόλη μουσείο! Η ώρα έχει φτάσει 18:00 και τα μαγαζιά σιγά σιγά κλείνουν. Ο κόσμος όσο πάει μειώνεται. Ευτυχώς! Βλέπουμε αρκετούς Ασιάτες και πολύ περισσότερους μουσουλμάνους. Κάνουμε μία μεγάλη βόλτα και επιστρέφουμε προς την πλατεία.  

Οι τιμές παντού είναι στα ύψη. Ένα απλό πιάτο σνίτσελ, σε όλα τα εστιατόρια, έχει 20€. Μάλλον δεν είναι καλή ιδέα να αναζητήσουμε εδώ κάπου να φάμε. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε στην περιοχή μας και να βρούμε κάπου να φάμε. Παίρνουμε και πάλι το μετρό. Αυτή τη φορά έχει περισσότερο κόσμο, όμως γρήγορα το βαγόνι μας αδειάζει. Κατεβαίνουμε στο τέλος της διαδρομής U3, εκεί όπου είδαμε ότι έχει αρκετά μαγαζάκια για φαγητό. Η ώρα πλησιάζει 20:00 και τα εστιατόρια αρχίζουν και αυτά να κλείνουν. Καταλήγουμε στο τούρκικο XL Schnitz’l, με λαχταριστά σνίτσελ. Σε όλη αυτήν την περιοχή τα περισσότερα μαγαζιά είναι τούρκικα. Παραγγέλνουμε και έρχονται τεράστιες μερίδες. Το φαγητό είναι νόστιμο, όμως ο λάθος λογαριασμός στο τέλος, που γίνεται αντιληπτός από τον Βασίλη, μας χαλάει λίγο το κέφι. Ευτυχώς παίρνουμε τα χρήματα του λάθους πίσω. Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας. Ο Κωστής βλέπει τον τελικό Σεβίλλης-Ίντερ, η Λίνα βλέπει τη σειρά της, η Νάγια συνομιλεί με τους φίλους της και ο Βασίλης βλέπει τα βιντεάκια του. Όλοι μας ξεκουραζόμαστε. Στις 00:00 έρχεται το απαντητικό μήνυμα από την Ελληνική Δημοκρατία με το QR code μας. Όλα είναι εντάξει. Αύριο γυρίζουμε στη Ελλάδα! Μάλλον …

• Πηγή: Linokostas.blogspot.com
• Ετικέτες: Βαλτική, επιστροφή, Λαρισαίων, ταξίδι