27 Αυγούστου 2020, 18:55

Το συγκινητικό κείμενο του Βαγγέλη Μόρα για τον αδερφό του: Για τον Σούπερμαν μου…

Θέλω να σε αγκαλιάσω. Να σου πω ότι σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Μου λείπεις.

Προσπαθώ να σε ονειρευτώ, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.

Θυμάμαι ακόμη το πρόσωπό σου. Πώς να το ξεχάσω, Σούπερμαν;

Ακόμη θυμάμαι το πρώτο επαγγελματικό μου συμβόλαιο. Έγραφε το όνομά μου, Βαγγέλης Μόρας. Ήμουν 18,5 ετών. Ήσουν μαζί μου. Ήταν σαν να υπογράφαμε και οι δύο στην ΑΕΛ. Στην αγαπημένη μας ΑΕΛ. Την ομάδα που λατρεύαμε όταν ήμασταν παιδιά. Που ακόμη λατρεύουμε…

Ήσουν μαζί μου σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας μου. Στη Νότιο Αφρική. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σκηνή. Εγώ και εσύ μαζί.

Ήμουν ο ζωηρός της οικογένειας. Το πειραχτήρι. Και αυτός που ήταν πάντα… φίλος με τους μπελάδες.

Δεν έκανα μόνο σκανδαλιές. Από την ηλικία των τριών, μαζί με τον αδελφό μου, βρισκόμασταν σε ένα γυμναστήριο.

Ξεκινήσαμε να κάνουμε τάε κβο ντο. Για ένα διάστημα ήταν η παράλληλη ενασχόλησή μας με το με το ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια είναι πως ήμασταν καλοί. Παραήμασταν καλοί.

Ασκήσαμε αυτήν την πολεμική τέχνη για δέκα χρόνια. Υπήρχαν φορές που σε αγώνες συνθέταμε το ζευγάρι του τελικού. Δεν αγωνιζόμασταν, γιατί δεν θέλαμε να αναμετρηθούμε. Ξέραμε από την αρχή το αποτέλεσμα: ο αδελφός μου ήταν πρώτος. Και εγώ δεύτερος.

Είχα φτάσει σε ένα σημείο να είμαι ο τρίτος καλύτερος στην Ελλάδα. Δεν μου άρεσε. Τόσο όσο το ποδόσφαιρο.

Αυτό με κέρδισε.

Μόλις έχει σκοράρει με τη φανέλα της ΑΕΛ και το αφιερώνει στον αδελφό του / Photo by: Eurokinissi.

Από τα πέντε παίζαμε (και) μπάλα. Στην ομάδα της γειτονιάς μας, στους Αμπελόκηπους. Ακολουθήσαμε όλα τα κλιμάκια και μολονότι η ομάδα ήταν ερασιτεχνική, είχε οργάνωση.

Και μας έμαθε πράγματα. Ήταν πιστοί σε αρχές, πέρα από το ποδόσφαιρο. Η ομάδα πρόσεχε τα παιδιά της. Και μιλάμε για μία από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές. Όσοι γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Οι γονείς ήταν εκεί για να μας μάθουν τον σεβασμό, το ήθος, την πειθαρχία.

Μας έμαθε πολλά. Όχι τα πάντα, ωστόσο.

Έχω να σας ομολογήσω κάτι. Πριν το θάνατο του αδερφού μου, ήμουν όπως οι περισσότεροι που δεν έχουν βιώσει μία τέτοια κατάσταση. Δεν γνώριζα. Δεν με ενδιέφερε. Η ενημέρωση απουσιάζει από την κοινωνία μας. Είναι ένα λάθος μας. Το σχολείο, οι δάσκαλοι έδιναν γνώση, αλλά όχι σε όλα τα ζητήματα.

Αυτός έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μου, η ενημέρωση.

Γι’ αυτό το σκοπό, δημιούργησα το SAVE Μ.Ο.Ρ.Α.Σ..

Η ιδέα για το σωματείο ήταν του αδερφού μου. Ήθελε μόλις επιστρέφαμε από την Αυστραλία να δημιουργήσουμε έναν οργανισμό αφύπνισης.

Δεν τα κατάφερε.

Οπότε, εμείς αναλάβαμε να το υλοποιήσουμε το όραμα για τον Τάκη και για εμάς. Έξι μήνες μετά, η ανταπόκριση είναι τεράστια. Στην περιοχή της Λάρισας έχουν 2.500 δότες. Και έχουμε βρει ήδη έξι συμβατούς δότες.

Ξέρετε, ένα από τα χαρίσματα που έχει η… δουλειά μου είναι η αναγνωρισιμότητα. Αυτό με βοηθάει να κάνω γνωστό το έργο μας. Δεν θέλουμε να το κρύψουμε.

Αρκετοί συνάδελφοί μου, Έλληνες και ξένοι, με ρωτούν. Να μάθουν τι ακριβώς κάνουμε. Αυτό θέλουμε και εμείς: τον κόσμο να ρωτάει, για να ενημερωθεί.

Θυμάμαι, όταν μάθαμε τα άσχημα μαντάτα, δεν ξέραμε τι να κάνουμε.

Ήταν όμως εκεί ο Τάκης. Ήμουν ο μοναδικός που δεν τον φώναζα Δημήτρη. Από παιδιά, ήταν ο Τάκης. Ο Τάκης μου. Ο αδερφός μου. Ο Σούπερμαν!

Θέλετε να μάθετε πως το κόλλησα αυτό το παρατσούκλι; Δύο φίλοι, μας έστειλαν -όταν βρισκόμασταν στην Αυστραλία- δύο μπλούζες με το έμβλημα του υπερήρωα.

Τις φορέσαμε και έγιναν το σήμα κατατεθέν της μάχης που έδωσε.

Από εκείνη τη στιγμή ήταν ο Σούπερμαν. Ο δικός μου Σούπερμαν.

Την διαχείριση την καθόριζε εκείνος. Ό,τι ήθελε εκείνος, αισθανόμασταν και εμείς. Αυτό είχαμε στο μυαλό μας. Ήταν επώδυνο. Δεν θα σας πω ψέματα.

Έχασα τον αδερφό μου. Ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Ήξερα ότι θα συμβεί, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει. Δεν μπορείς να το δεχτείς.

Συνεχώς, ρωτάω τον εαυτό μου «γιατί έπρεπε να συμβεί;». Ακόμη και τώρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν.

Είμαι εντάξει. Έχω δυνατούς ανθρώπους δίπλα μου.

Εκείνο το γκολ που σημείωσα με την ΑΕΛ το έψαχνα από την ημέρα που έχασα τον αδερφό μου.

Ήταν αυτό που ήθελα να πετύχω γι’ αυτόν. Και ήρθε. Ήταν τόσο έντονο. Και ήρθε με τη φανέλα της ΑΕΛ.

Μάλιστα, λίγες ημέρες αργότερα, έμαθα πως ήταν και το πρώτο τέρμα μου στη Super League!

Όταν συνέβη το μοιραίο, θέλησα να κάνω κάτι για να τον τιμήσω. Για να τον κρατήσω ζωντανό επάνω μου. Ήθελα να νιώσω πόνο. Και διάλεξα ένα τατουάζ.

Η ιστορία είναι λίγο περίεργη.

Μου το έκανε ένας Ισλανδός. Ο οποίος πριν από λίγο καιρό είχε κάνει ανάλογο σε έναν συμπαίκτη μου στη Ελλάς Βερόνα, τον Εμιλ Άλφερσον, ο οποίος είχε «χάσει» τον πατέρα του.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό και αποφάσισα να τον εμπιστευτώ. Πήρα τη φωτογραφία που ήθελα και πήγα.

Δεν το έχω μετανιώσει.

Μέσα από την εμπειρία μου, προσπαθώ να βοηθήσω όσους περισσότερους συνανθρώπους μου μπορώ. Ξέρετε, η θλίψη είναι ίδια για όλους. Δεν την αλλάζει ούτε η οικονομική θέση, ούτε η κοινωνική. Ο καθένας τη ζει διαφορετικά.

Κάποιοι υποφέρουν περισσότερο. Άλλοι λιγότερο. Με έχουν πάρει αρκετά τηλέφωνα άνθρωποι που έχουν χάσει τα αδέλφια τους και με ρωτούν πώς το διαχειρίστηκα.

Πάντα τους λέω να θυμούνται τα αγαπημένα πρόσωπά τους όπως θέλουν.

Ο αδερφός μου, μου λείπει. Αλλά όχι όλες τις στιγμές. Ξέρετε, η παλιά καθημερινότητά μου, με είχε τοποθετήσει μακριά του. Έλειπα λόγω της δουλειάς μου.

Αυτό με βοήθησε να το ξεπεράσω πιο εύκολα. Αλλά μου λείπει. Και θα μου λείπει για πάντα…