Λέω καμία φορά, τι κάθεσαι και γράφεις τώρα… ποιος διαβάζει κείμενα σήμερα, οι εικόνες είναι πλέον που κυριαρχούν στο μιντιακό στερέωμα. Η «κοινότητα» (α, ρε Τσιόδρα τι μας έμαθες) εδώ και πολύ καιρό, αδιάφορη προσπερνά τα πάντα. Νέκρα τα ενδιαφέροντα στα δελτία ειδήσεων, ακόμα και σε περίοδο με τόσο καυτά θέματα, όπως η απειλές πολέμου, η υγειονομική «σφαγή», η οικονομική δυσκαμψία και η οικογενειακή εργασιακή έλλειψη (λέγε ανεργία).

Με έβγαλε όμως από τον λήθαργο της «γενικευμένης αδιαφορίας» αυτή η τελευταία «ληστρική» συμπεριφορά του ελληνικού κράτους προς τους ιθαγενείς πολίτες του. Που εφηύρε το εισπρακτικό σχέδιο – «ριφιφί» της «τακτοποίησης» των τετραγωνικών μέτρων εκατομμυρίων κατοικιών που δηλώνονται (εκ παραλλήλου) στο Ε9 του καθενός και στους λογαριασμούς της ΔΕΗ!

Με την απειλή εξοντωτικών προστίμων (για διαφορές έστω και ελαχίστων τετραγωνικών στην οικοδομή), οι καρεκλοκένταυροι ταγοί των υπουργείων, επιχειρούν άλλη μια φορά να γεμίσουν τα ταμεία, που οι ίδιοι άδειασαν, βγάζοντας κυριολεκτικά από την μύγα … ξύγκι!

Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ξαφνικά έγιναν …λογιστές, εκατομμύρια Έλληνες ιδιοκτήτες ακινήτων, θα «ξαναπεριπλανηθούν» στο taxis, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα ένα σωρό προβλήματα και έγνοιες για τον δύσκολο οικονομικά χειμώνα που τους περιμένει.

Όπως συνέβη σε πολλές φοροληστρικές εξορμήσεις, έτσι και τώρα, το κράτος δεν είναι ικανό με τόσο μεγάλο πλήθος υπαλλήλων στη δημόσια διοίκηση, να αντιμετωπίσει από μόνο του αυτές τις διορθώσεις στη ρύθμιση των διαφορών, σε συνεργασία με την (δημόσια;) ΔΕΗ, προκειμένου να σταματήσουν τα «γυμνάσια» κάθε τρεις και λίγο στα οποία υποβάλλουν τους πολίτες.

Με απλά λόγια, το κράτος, δυστυχώς παρέδωσε τα κλειδιά της κοινωνικής του υποχρέωσης απέναντι στους φορολογούμενους, λειτουργώντας ως φοροεισπράκτορας, απαιτώντας πρόστιμα με το στανιό – με τακτικές χειρότερες και από τους «προστάτες» των νυχτερινών κέντρων!

Αλλά ποίων το αυτί να ιδρώσει; Οι αμαρτίες δεκαετιών είναι που οδήγησαν εδώ. Ένας λαός σκυμμένος στα προβλήματα του, φαίνεται πως δεν έχει χρόνο ούτε μάλλον τις αντοχές να αμυνθεί απέναντι στον χειρότερο εχθρό. Την… αρτηριοσκλήρυνση της δημόσιας διοίκησης και την αναποτελεσματικότητα του κράτους να φροντίσει τους πολίτες του.