«Η ανάγκη να μιλήσουμε για το πένθος, που μας οδήγησε στον Σολωμό και το ποίημά του «Η Τρελή Μάνα ή Το κοιμητήριο», ξεκίνησε τη δύσκολη άνοιξη που μας πέρασε, όταν το lockdown έφτανε στο τέλος του και εγώ άρχισα ξαφνικά να συνειδητοποιώ πως μια ολόκληρη συστημική πραγματικότητα, μας προέτρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σαν να μη συνέβη ό, τι συνέβη και να επιστρέψουμε δυναμικά στην περίφημη κανονικότητα. Αυτό το κοινωνικό τοπίο συγκρουόταν μετωπικά με την τεράστια θλίψη που είχε απελευθερωθεί σε μένα αυτό το διάστημα και με ένα πένθος στο οποίο ένιωθα να βρίσκομαι, για πάρα πολλά πράγματα. Που με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο για τους ανθρώπους που γίνονταν αριθμοί και παύουν να έχουν όνομα, ή για όλους αυτούς που έφυγαν μόνοι γιατί ήταν επικίνδυνο για τους δικούς τους να είναι δίπλα τους», αποκαλύπτει στο artplay.gr η Ιώ Βουλγαράκη, με αφορμή τη σκηνοθεσία στο θεατρικό δρώμενο «Το κοιμητήριο» που παρουσιάζεται 31 Αυγούστου και 1^η Σεπτεμβρίου στην Αυλή του Διαχρονικού Μουσείου στη Λάρισα.

«Δεν πενθώ μόνο ως καλλιτέχνης που είναι αόρατος ξαφνικά, κι εξαφανίζεται, αλλά και για πολλές άλλες προσωπικές απώλειες που έτσι όπως ζω, δεν παίρνω το χρόνο που χρειάζομαι για να τις πενθήσω. Γιατί ζω λάθος. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος της πόλης σήμερα, δεν ξέρει να πενθήσει, να θρηνήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μπαζώνουμε το πένθος και προχωράμε. Αυτή η ανάγκη έφερε και τον Σολωμό. Και το ποίημα με βρήκε. Και για το θέμα του που είναι το πένθος μιας μάνας για τα παιδιά της που χάνει αναπάντεχα από ένα αστροπελέκι, και ως ανάγκη για έναν λόγο ιαματικό, θεραπευτικό, ποιητικό, που ο λυρισμός του κάνει καλό στη ψυχή μας. Και από τον οποίο έχουμε απομακρυνθεί πάρα πολύ.

Ξεκινώντας από το ποίημα, θα οδηγηθούμε σε μια αλληλεπίδραση με τον κόσμο που θα έχει ως βάση της, πραγματικές αφηγήσεις, απαντήσεις ανθρώπων, άγνωστων σε εμάς, τους οποίους βρίσκουμε σε Αθήνα και Λάρισα, πάνω στο θέμα του πένθους.

Αυτός ο διάλογος συμβαίνει έξω από την παράσταση και η συγκέντρωση του υλικού θα χρησιμοποιηθεί και θα ενσωματωθεί μέσα στο δρώμενο. Με την ελπίδα να μοιραστούμε ίσως κάτι με αυτόν τον τρόπο. Ήδη έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις με τυχαία δείγματα όλων των ηλικιών και των φύλων και των εθνικοτήτων. Επεξεργαζόμαστε δραματουργικά τις απαντήσεις και κρατάμε από τον καθένα ένα απόσταγμα. Οι απαντήσεις και οι επεξεργασίες τους μας έχουν δημιουργήσει ήδη ένα αίσθημα έντονης εγγύτητας για ένα θέμα που καίει και είναι παρόν για όλους. Το πένθος υπάρχει ανάγκη να επικοινωνηθεί. Αλλά ο τρόπος που ζούμε μας απομονώνει. Κι έτσι το πένθος γίνεται ταμπού, δαιμονοποιείται.

Στόχος μας να οδηγηθούμε σε μια άτυπη τελετή πένθους για όποιον ή ο, τι έχουμε χάσει ανεπιστρεπτί. Και αυτή τη στιγμή η συνάντηση και το αντάμωμα σε έναν δημόσιο χώρο είναι πιο αναγκαία σήμερα, τώρα, από ποτέ. Είναι μια πολιτική ανάγκη.

Μάνια Ζούση

Ερμηνεύουν οι Δημήτρης Γεωργιάδης, Αλεξάνδρα Καζάζου

31 Αυγούστου και 1^η Σεπτεμβρίου στην Αυλή του Διαχρονικού Μουσείου στη Λάρισα.

Ώρα έναρξης 7.00μ.μ.

Είσοδος ελεύθερη