ΜΕ τον συνάδελφο στο διπλανό γραφείο κοιταχτήκανε απορημένοι. Στην πόρτα του πρώτου ορόφου της εφημερίδος, ο άνδρας που αποχωρούσε, μόλις μας είχε κάνει πρόταση να δεχτούμε ένα πανάκριβο δώρο. Θα μας χάριζε και τους δυο, από ένα οικόπεδο! Παραθαλάσσιο μάλιστα! Των 500 τετραγωνικών το καθένα. Θα μας έδινε το ταχύτερο και τα συμβόλαια. Εμείς δεν θα ξοδεύαμε δεκάρα!

ΣΤΟΝ επαρχιακό τύπο, οι αψεγάδιαστοι δημοσιογράφοι εκείνη την εποχή, περίσσευαν. Εμείς πρώτοι, ρομαντικοί με το λειτούργημα, βεβαίως και αρνηθήκαμε. Λες και γνωρίζαμε από τότε, τι θα μπορούσε μετά απο χρόνια κάποτε να συμβεί. Όχι στα οικόπεδα, ναι στην αξιοπρέπεια. (Αν και στην σημερινή εποχή η πλειονότητα του συναφιού μας, τουλάχιστον θα το σκέφτονταν)…

ΓΙΑ τον γενναιόδωρο όμως κύριο, το … δέλεαρ των προσφορών του και το μεγαλεπήβολο σχέδιό του, είχε μπει για τα καλά στο αυλάκι. Πούλησε δεκάδες οικόπεδα σε Λαρισαίους και μη, με προσύμφωνα, καταπατημένα παραθαλάσσια οικόπεδα της Κτηματικής, χωρίς να έχει νόμιμα αγορασμένη σπιθαμή εδάφους. Πάνω στο «δέλτα» του ποταμού, μπάζωσε την άμμο, έκοψε οικόπεδα και τα πούλησε σε χαμηλές τιμές, σχεδόν τσάμπα, σε μεροκαματιάρηδες αστούς, που ονειρεύονταν εξοχικό στη θάλασσα. Σε μεγαλοσχήμονες μπορεί και να τα δώρησε! Ύστερα τον πήραν χαμπάρι. Νόσησε και εγκατέλειψε τα εγκόσμια και φυσικά δεν ολοκλήρωσε τον οικισμό του…

ΛΙΓΑ χρόνια μπροστά, δεκαετία του ´90, θα ήταν επί οικουμενικής, νεαρός και ιδεολόγος, διορισμένος νομάρχης, που δεν γνώριζε καν ότι ο νομός που τον έστειλαν να διοικήσει διαθέτει και θάλασσα(!) – 48 ολόκληρα χιλιόμετρα ακτών, πήρε μια ωραία πρωία τον οδηγό του και τις υπηρεσίες και με την συνοδεία αστυνομικής δύναμης πήγε στην θέση «Στρίντζος» (σήμερα Αλεξανδρινή) και επιχείρησε με τα ίδια του τα χέρια να καταστρέψει τους πασσάλους και τα συρματοπλέγματα των παράνομων περιφράξεων που έστησαν διάφοροι εξαπατημένοι φουκαράδες έποικοι.

•(Η περιγραφή είναι απόλυτα ακριβής μια και τα ρεπορτάζ της εποχής για τα γεγονότα αυτά γίνονταν με προσωπική μου παρουσία).

ΚΑΙ καθώς τα χρόνια περνούσαν και όλο και περισσότεροι αγοραστές γίνονταν από το πουθενά με παραθαλάσσιο οικόπεδο, δημιουργήθηκε οικισμός που σήμερα αριθμεί πάνω από 400 σπίτια! Καταμεσής περίπου, στην κοίτη του Πηνειού! Περιμετρικά και μέσα στο «δέλτα» των εκβολών του! Τι και αν οι υπηρεσίες άρχισαν να ανησυχούν με τις πρώτες πλημμύρες με την παραμικρή βροχή. Τι κι αν όλοι οι αγοραστές αυτής της έκτασης, ζουν με την αγωνία μην παραφουσκώσει ποτέ το ποτάμι και πνίξει όλα τα υπάρχοντα τους. Το σπίτι είναι «το σπιτάκι» τους, το έφτιαξαν με ιδρώτα και αίμα δεν πρόκειται κανείς να τους το πάρει.

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ λοιπόν αγώνες και διαδικασία με πιέσεις στους πολιτικούς, να γίνουν από την πολιτεία έργα προστατευτικά ακόμα και μέσα στο έλος, στη λιμνοθάλασσα, στην κοίτη του ποταμού! Μάλιστα οι πιέσεις και οι διαμαρτυρίες μέσω των εφημερίδων απέδιδαν και με νόμιμες δικαστικές πράξεις τα προσύμφωνα έγιναν κυρία συμβόλαια και μου φαίνεται τούτες τις μέρες νομιμοποιούνται καμία 40ριά κατοικίες και ακολουθούν εκατοντάδες ακόμα.

ΚΙ ύστερα άλλαξαν τα πράγματα με την κλιματική αλλαγή. Ήρθαν τυφώνες και στην Ελλάδα. Τέρμα οι ήπιες πλημμύρες των ποταμιών. Από δω και πέρα, μας περιμένουν άγριες καταστάσεις. Οτι έπαθε τούτες τις μέρες η Καρδίτσα. Η Κεφαλονιά και η Ζάκυνθος. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σήμερα έστω και ένας ιδιοκτήτης κατοικίας στο «δέλτα» του Πηνειού, από Μεσάγγαλα μέχρι Στόμιο, που να μην ανησυχεί. Και όχι μόνο εκεί. Αλλά και όπου υπάρχουν χείμαρροι και ρεματιές.

ΤΙ θέλω να κοινωνήσω με το σημείωμα μου αυτό. Απλώς έναν προβληματισμό, μεταξύ μας, για το ποιος ή ποιοι έχουν την ευθύνη σε περίπτωση που κάνει μια γυροβολιά ένας «Ιανός» ή όπως αλλιώς θα λέγεται από την περιοχή του αναγνωρισμένου από την ίδια την φύση ΥΔΡΟΒΙΟΤΟΠΟΥ! Αλήθεια, ποιος θα φταίει; Και το κυριότερο, ποιος θα κλαίει;