ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΑΙ κάποιες φορές τα αίτια της βαθειάς πολλαπλής κρίσης στην οποία κατρακύλησε για πάνω από μια δεκαετία ο πληθυσμός και ξεδιπλώνοντας το φίλμ της κοινωνικής εξέλιξης των περισσότερων ελληνικών νοικοκυριών από το 2019 περίπου και εντεύθεν, διαπιστώνω ότι (μάλλον όπως και οι περισσότεροι) αρχίζουμε να αποκτούμε μια πλήρη συνείδηση της κατάστασης. Μια σχεδόν ακριβής εικόνα της ανυπέρβλητης δυσκολίας που βρήκε μπροστά του ο πληθυσμός, αποτυπώνεται πλέον, βοηθούσης και της φοβερής θανατηφόρου πανδημίας, που ήρθε ως ταφόπλακα, να σκεπάσει τις όποιες ελπίδες για ανάκαμψη και επαναφορά στην προ του 2009 κανονικότητα.
ΑΛΛΑ, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την χλιδάτη ζωή που έφεραν οι παχυλές αποδοχές και οι απίθανα υψηλές συντάξεις, αλλά και το «αχόρταγο» του πλουτισμού, που οδήγησαν σε καταστάσεις χρηματιστηρίου; Μήπως η κατασπατάληση των δανεικών από το κράτος και η ξέφρενη ζωή των αστών αλλά και των μικροαστών (για τους φραγκάτους δεν γίνεται λόγος) και η σπατάλη του πλεονάσματος του οικογενειακού πορτοφολιού, σε ανούσια πράγματα και αχρείαστες διασκεδάσεις; Οι συνταξιούχοι των σαράντα ετών και οι «ανάπηροι» – μαϊμού; Τα τέσσερα αυτοκίνητα στην …τετραμελή οικογένεια, ή το αφύσικο «προσκύνημα» στα κέντρα διασκέδασης; Πόσα πολλά πράγματα άχρηστα, άσκοπα, μπορεί εκ των υστέρων να θυμηθεί κανείς;
ΤΑ δανεικά φράγκα όμως, κάποτε τελείωσαν, οι δανειστές τα γύρεψαν πίσω. Και ύστερα πλάκωσαν τα μνημόνια. Και επειδή ο τζίτζικας είχε μάθει μόνο να κελαηδάει, ήρθε η «πείνα του χειμώνα» και το κάψιμο του λίπους για τον πληθυσμό. Δεν την γλύτωσε ούτε ο …μέρμηγκας. Ήρθαν κυβερνήσεις που έμαθαν μόνο να κάνουν πολιτικές περικοπών και όχι ανάπτυξης. Με πιο δύσκολο έργο, να προσπαθούν να μάθουν τον έλληνα, επιτέλους να εργασθεί. Αμ δε! Εκτοξεύτηκε στα ύψη η ανεργία. Όχι πως δεν υπήρχε, ανέκαθεν πρωταθλητισμό κάναμε ως χώρα. Και ύστερα, πολλαπλασιάστηκαν οι καφετέριες. Γέμισαν οι πλατείες χασομέρησες. Η τεμπελιά και η αφαίμαξη του δημοσίου ταμείου, είχαν ριζωθεί βαθειά στο DNA του πληθυσμού. Ιδιώτες, εταιρίες, πολίτες και πολιτικοί, έτρωγαν από παντού. Κανενός δεν έγινε υποχρέωση να βοηθήσει, ώστε να εξέλθουμε της κρίσης. Η δύσκολη δεκαετία δεν τελείωσε ποτέ. Συνεχίζεται…
ΚΑΤΟΠΙΝ ήρθε καπάκι ως χαριστική βολή ο κορωνοιός. Η απειλή του θανάτου γενικεύτηκε. Ο ίδιος ο θανάσιμος κίνδυνος, έγινε μόνιμος, αθέατος φόβος καθημερινότητας. Η πανδημία θέρισε και θερίζει δυνατούς και αδύναμους. Ποτέ η ανθρωπότητα δεν ήρθε πιο κοντά σον Χάρο. Άλλαξε η ζωή, οι συνήθειες των ανθρώπων, καταργήθηκαν οι πιο απλές επαφές, οι χειραψίες και οι εναγκαλισμοί έγιναν κοντινό παρελθόν. Στα σπίτια όπου κλείστηκαν οι τρομαγμένοι «μελλοθάνατοι» με τις οικογένειες τους, ακούστηκε ένα μεγάλο «αααμάν»! Και τώρα τι κάνουμε; Πότε θα φύγει αυτός ο εφιάλτης; Σταμάτησαν οι γάμοι. Έπαψαν να γεννούν οι νέοι. Χωρίς δουλειές δεν υπάρχει μέλλον, κανένας προγραμματισμός δεν γίνεται. Και τώρα; Μεσοβέζικες οι αποφάσεις. Ναι στις μάσκες, όχι στις μάσκες. Ναι στο εμβόλιο, όχι στο εμβόλιο. Παλινδρομήσεις τακτικής. Έλλειψη γνώσης για τον κίνδυνο. Πότε κλείνουν πότε ανοίγουν τα σχολεία. Δεν αποφασίσαμε ακόμα τι θέλουμε. Αμόρφωτους μαθητές θέλουμε, ή μόρφωση χωρίς μαθητές ζητάμε; Πέρασαν τελικά οι δύσκολες ημέρες ή έρχονται ακόμα δυσκολότερες; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει…
ΔΙΑΒΑΖΑ ένα βιβλίο που αναφέρεται στην 18 μηνη περιπέτεια ενός πληρώματος εξερευνητικού σκάφους στους πάγους της Ανταρκτικής με το ιστιοφόρο «Καρτερία» πριν έναν αιώνα και σκέφτηκα πως ο σημερινός νέος σε αντίθεση με τους νέους εκείνους, δεν θα άντεχε ούτε μια εβδομάδα τέτοιες κακουχίες. Θα υπέκυπτε στην σκληρότητα των δοκιμασιών σε λίγα εικοσιτετράωρα. Εκείνοι άντεξαν στα παγόβουνα σχεδόν 450 ημέρες! Σε έναν τόσο αβέβαιο και απρόβλεπτο ορίζοντα, καθόλου απίθανο δεν μοιάζει το χειρότερο. Δεν μπορεί ουδείς να προβλέψει την σωτηρία της οικονομίας και το πως θα αντιμετωπίσει ο πληθυσμός τυχόν καταστάσεις εξαθλίωσης. Τούτη η γενιά βάλλεται μεν από άγριες συνθήκες, αλλά που δεν διαθέτει τις ίδιες αντοχές με τις προηγούμενες. Που πρώτιστα, με διαφορετικό τρόπο βεβαίως, προσπαθεί να αντιμετωπίσει. Μακάρι να βγει κερδισμένη. Γιατί μια δεκαετία ήδη χαμένη και με προοπτική για δεύτερη, δεν είναι λίγος χρόνος. Είναι μισή ζωή!
