Του Χρήστου Τσαντήλα

ΚΑΤΙ μου χαλάει τελευταία με τα εμβόλια για τον κορωνοιό. Κάτι δεν μου κάθεται καλά με τον κηρυγμένο πόλεμο συμφερόντων των κολοσσών της παρασκευής των φαρμάκων και τις καθυστερήσεις στα εξαγγελθέντα προγράμματα μαζικού εμβολιασμού, όχι μόνο στην ταλαίπωρη Ελλάδα αλλά και …εις τας Ευρώπας!
ΕΝΩ δεν είχα καμία μα καμία ανησυχία για το εμβόλιο, καθώς και κανέναν ενδοιασμό για να το κάνω, αίφνης, παρατηρώντας το αλαλούμ των πληροφοριών που σερβίρουν τα ΜΜΕ στους πολίτες, από τις εγγλέζικες συνταγές, στις γερμανικές, τις κινέζικες, τις αμερικάνικες και εσχάτως τις ρωσικές, στο αλαλούμ και τα όρια ηλικίας, κυριολεκτικά μπερδεύτηκα. Σε σημείο πλέον να σκέφτομαι σοβαρά ότι, με τέτοια ανακατωσούρα, διασπορά και αμφιλεγόμενη ενημέρωση περί καταλληλότητας και αποτελεσματικότητας ή μη, των εμβολίων, μπορεί και να ρισκάρω με τον κίνδυνο του COVID την (καλή μέχρι στιγμής) υγεία μου…
ΚΑΙ ενώ ο κόσμος ανησυχεί σοβαρά για το θέμα της εξάπλωσης του τρίτου κύματος της πανδημίας, τα πολιτικά διευθυντήρια, αντί για σοβαρότητα επιδεικνύουν άκρατη και επικίνδυνη ελαφρότητα (μην πω κάτι χειρότερο), με τους μεν Συριζαίους να ξεσπαθώνουν για το κομματο-κονβόι των παρατρεχάμενων του πρωθυπουργού Κυριάκου και τα τραπεζώματα στην Ικαρία, (έλα ντε, πως …τραβάει αυτό το παιδί τον κόσμο…κατά μπουλούκια!) και τους (Νεο)δημοκράτες να σηκώνουν το γάντι και να τους θυμίζουν τα συλλαλητήρια των δικών τους, των χιλιάδων νεαρών που διαδήλωναν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες τις προάλλες στην Αθήνα. «Μία τους και μία μας» που λένε και στα κομματικά ιερατεία (αει σιχτίρ ολονών λέω εγώ) – όπως παίζουν τα ανήλικα στο σχολείο – κανείς δεν νοιάζεται για τους πολίτες και την χώρα, κανείς…
ΑΠΟ την άλλη, μια κοινωνία «σπιτωμένη» να παρακολουθεί, πότε τα ριάλιτι της αποβλάκωσης και πότε τις γαργαλιστικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή και …απόπειρες(!) παρελθόντων ετών, περίπου σιτεμένων σήμερα κυριών, πλην όμως κομψότατων νεανίδων τότε, με απίστευτη λεπτομερή μνήμη πολλών δεκαετιών, μια κοινωνία εντελώς υπνωτισμένη και ανήμπορη να αντιταχθεί στις οικονομικές και άλλες «κακουχίες» της εποχής.
ΜΕ αυτά και μ´αυτά, πού να δώσεις βάση ρε φίλε; Σε ποιους να στηριχτείς; Με τα εμβόλια μπάχαλο. Με τα lockbown σκέτη κοροϊδία. Για γέλια και για κλάματα! Με τις επιχειρήσεις να μην έχουν άλλο οξυγόνο και με τους ανέργους στην εντατική, να μην μπορούν άλλο να αντέξουν, η οικονομία να πεθαίνει μέρα με την ημέρα, ένα κράτος να φορολογεί την …ανεργία (!) και εκείνοι τον κομματικό τους χαβά. Να τρώγονται σαν τα σκυλιά! Είναι αρρώστια! Αλλά και ανεξήγητο να επιμένει τόσο πολύ κανείς να θέλει να εκλεγεί για να κυβερνήσει μια τέτοια χώρα, στην χαοτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αρρώστια είναι και ανίατη!