Επιθυμώ σφόδρα να έρθει εκείνη η ημέρα, που δεν θα χρειαστεί να ξανα-γιορτάσουμε ποτέ καμία «Ημέρα της Γυναίκας».

Επιθυμώ σφόδρα να έρθει εκείνη η ημέρα, που δεν θα χρειαστεί να γιορτάσουμε καμία «Ημέρα» για κανέναν και για τίποτα, γιατί δεν θα χρειαζόμαστε καμία υπενθύμιση πως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, προκειμένου να λύσουμε όλα τα ανοιχτά κοινωνικά προβλήματα που εκκρεμούν και κατεπειγόντως ζητούν μια λύση.

Μέχρι να έρθει όμως εκείνη η ημέρα, μέχρι να πάψει να παραγνωρίζεται ο ρόλος και τα δικαιώματα του καθένα – των Γυναικών εν προκειμένω – έχουμε χρέος να κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν, όσοι περισσότεροι γίνεται.

Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε εξομολόγηση, της κάθε Σοφίας Μπεκατώρου, όσο «ψηλά» ή «χαμηλά» κι αν βρίσκεται, όσο «γνωστή» ή όχι είναι, έχει τεράστια κοινωνική χρηστικότητα, αφού προσθέτει «ένα λιθαράκι» στη συλλογική  συνειδητότητα και αφύπνισή μας.

Κάθε κίνημα της κοινωνίας των πολιτών, όπως η ελληνική version του #metoo, είναι απολύτως απαραίτητο, για να εξαλειφθεί κάποτε το στίγμα της πατριαρχίας και της επιβολής κάθε είδους βίας – ψυχολογικής και σωματικής – πάνω στο γυναικείο σώμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε κείμενο, κάθε άρθρο, κάθε σχετική εκδήλωση που θα μας υπενθυμίζουν πως οι γυναίκες, οι μάνες, οι αδερφές, οι κόρες μας εργάζονται νυχθημερόν σε επαγγέλματα «πρώτης γραμμής» για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορονοϊού, πλάι στους άντρες συναδέλφους τους, είναι πολύτιμα.

Μέχρι να έρθει όμως εκείνη η ημέρα, που τίποτα από τα παραπάνω δεν θα χρειάζεται, η «Ημέρα της Γυναίκας», θα αποτελεί μια αναγκαία ευκαιρία απόδοσης τιμής στους πολύχρονους ιστορικούς αγώνες των γυναικών όλου του κόσμου για το δικαίωμα στη Ζωή,  με Ισοτιμία, Αξιοπρέπεια  και Δικαιοσύνη.

Μέχρι να έρθει εκείνη η ημέρα, όπου τα επίσημα στοιχεία, θα καταδεικνύουν πως η ανεργία, η προκατάληψη, η εκμετάλλευση, η βία και ο ρατσισμός εναντίον των γυναικών, ακόμη και στις σύγχρονες εκφάνσεις τους – που είναι και οι πιο ύπουλες, γιατί περνούν πολλές φορές κάτω από τα «ραντάρ» της κοινωνικής αντίληψης – θα έχουμε απόλυτη ανάγκη από μιαν «Ημέρα της Γυναίκας».

Κι αν τη γιορτάζουμε δια του παραδείγματός μας , ακόμη και κάθε ημέρα, προκειμένου να επιτύχουμε τον σκοπό μας, ακόμη καλύτερα…

Γιατί, δε μπορεί να λείπει ‘’τ’ άλλο μισό του ουρανού’’ από τη μεγάλη εικόνα.

Όσο «τ’ άλλο μισό» θα απουσιάζει, χρέος μας είναι να το θυμόμαστε οι ίδιες, αλλά και να το υπενθυμίζουμε σε όσους κάνουν τάχα πως δεν βλέπουν το κενό…