Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών παρουσιάζει τη δράση της Ανώτερης Σχολής Χορού Δήμου Λαρισαίων Another “Roof Piece”, σε ιδέα/προσαρμογή – διδασκαλία, της Τίνας Νασίκα, καθηγήτρια της Σχολής και χορογράφος, την Τετάρτη 23 Ιουνίου.
Η συγκεκριμένη performance, με τη συμμετοχή των σπουδαστριών της Ανώτερης Σχολής Χορού Δήμου Λαρισαίων, πραγματοποιείται με αφορμή τα πενήντα χρόνια από την πρεμιέρα (1971, Soho, New York) του εμβληματικού έργου “Roof Piece” της Trisha Brown ως σπουδή αναβίωσης, επαναπρόσληψης και προσαρμογής του στη σημερινή ιδιαίτερη συνθήκη.
Η Trisha Brown (1936-2017), Aμερικανίδα χορογράφος και χορεύτρια, ανήκει στους πρωτεργάτες του μεταμοντέρνου κινήματος. Η επίδραση του πρωτοποριακού έργου της αλλάζει για πάντα το τοπίο της τέχνης.
Ιδρύει την ομάδα της το 1970 και το “Roof Piece” (1971) αποτελεί ένα απο τα πρώτα της έργα. Σε μια εποχή εκρηκτικών καλλιτεχνικών πειραματισμών, δημιουργεί στη Νέα Υόρκη μια site- specific παράσταση, δίνοντας έμφαση στον συνδυασμό της κίνησης με το αστικό και αρχιτεκτονικό τοπίο.
Ντυμένοι στα κόκκινα, η Brown με μια ομάδα χορευτών, διασκορπίζονται στις στέγες του Soho και επιδίδονται σε μια κινητική εκδοχή του παιχνιδιού “σπασμένο τηλέφωνο”.
Ο χορευτής-αφετηρία εκτελεί μια σειρά αυτοσχέδιων κινήσεων, οι οποίες μεταφέρονται από το σώμα του ενός χορευτή στον άλλο και από τη μια στέγη στην επόμενη μέχρι το τέλος της αλυσίδας.
Kάθε χορευτής προσπαθεί να αντιγράψει επακριβώς την κίνηση, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως πομπός και ως δέκτης.
Η απόσταση μεταξύ κτιρίων, τα φυσικά οπτικά εμπόδια και η χρονική μετατόπιση από τον έναν χορευτή στον άλλο δεν επιτρέπουν την τέλεια αντιγραφή της κίνησης.
Οι θεατές μπορούν να παρακολουθήσουν τη μετάδοση, τα λάθη και την αναπόφευκτη μεταποίηση του αρχικού σήματος. Ταυτόχρονα, έχουν μια περιοριορισμένη οπτική αντίληψη του έργου που βρίσκεται σε διαδικασία, καθώς από ένα σημείο Χ ο θεατής μπορεί να βλέπει ένα μόνο μέρος της αλυσίδας. Έτσι, φαντάζεται πως η κίνηση μπορεί να ξεκινά ή να συνεχίζει την πορεία της εκτός του οπτικού του πεδίου.
Η Brown αμφισβητεί τον ορισμό της χορογραφίας ως ένα σταθερό σύνολο κινήσεων που απομνημονεύονται και επαναλαμβάνονται, χρησιμοποιώντας τις ιδέες της «μετάδοσης» και της «αντιγραφής» ως αντιπροσωπευτικές στρατηγικές.
Πρόθεσή της είναι η πηγαία δημιουργία μιας σημειολογικής γλώσσας, η οποία επιτρέπει την επικοινωνία σε μεγάλες αποστάσεις.
Στο “Roof Piece” η ιδιοσυγκρασιακή κινητική προτίμηση του καθένα και ο τρόπος που αυτή μεταλλάσει το αρχικό σήμα/νόημα είναι ένα στοιχείο που υπογραμμίζεται, κάτι που οι άνθρωποι τελικά μπορούν να γιορτάσουν.
Πενήντα χρόνια μετά, το Roof Piece αγγίζει την επικαιρότητα:
– Το ζήτημα της επικοινωνίας και της απόστασης
– Ο εορτασμός του λάθους, ως μέρος της δημιουργικής διαδικασίας και ως αναπόσπαστο μέρος της επικοινωνίας
– Η μοναδικότητα της πρόσληψης και μετάδοσης
– Η ύπαρξη των παραστατικών τέχνων εκτός του θεατρικού χώρου
Μπορεί τελικά η έλλειψη εγγύτητας να μας στερήσει τη δημιουργική επικοινωνία;
Το Another «Roof Piece» θα αναπτυχθεί στο Α ́ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας και στα κτίρια πέριξ αυτού και θα βιντεοσκοπηθεί. Για λόγους αποφυγής συνωστισμού δεν ανακοινώνεται η ώρα εξέλιξης της δράσης.
Η Τίνα Νασίκα από το τρέχον εκπαιδευτικό έτος ανήκει στο εκπαιδευτικό προσωπικό της Ανώτερης Σχολής Χορού Δήμου Λαρισαίων, όπου διδάσκει τα μαθήματα: σύγχρονος χορός τεχνική – θεωρία – ανάλυση, ιστορία χορού και videodance.
Ερμηνεύτρια, εκπαιδευτικός και ερευνήτρια, με πανεπιστημιακό υπόβαθρο στους τομείς του χορού και του θεάτρου, είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου από το Τμήμα Χορού του Πανεπιστημίου Paris 8 και Πτυχιούχος (Master Integrated) του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, με ειδίκευση στην Δραματολογία και Ανάλυση Παράστασης.
Έλαβε το Κρατικό Δίπλωμα Καθηγήτριας Κλασικού και Σύγχρονου Χορού από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού το 2008.
Με έδρα το Παρίσι το 2014 έως τον Οκτώβριο του 2020 δίδασκε σε μόνιμη βάση στην επαγγελματική σχολή χορού Choreia, στο επαγγελματικό τμήμα της σχολής Faun Arts: Circus and Movements, στο πρόγραμμα ERD για επαγγελματίες χορευτές του κέντρου Micadanses, καθώς και στη σχολή Dansez Maintenant, με τα οποία διατηρεί τη συνεργασία μέχρι και σήμερα.
Ως ελεύθερος επαγγελματίας, δίνει μαθήματα και εργαστήρια στη Γαλλία, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Από το 2018 αναπτύσσει ένα διεπιστημονικό παιδαγωγικό πρόγραμμα υπό τον τίτλο Performer Training.
Η έρευνά της επικεντρώνεται στην ευρεία έννοια του μεταμοντερνισμού και στην έκφρασή του μέσω νέων καλλιτεχνικών μορφών και παιδαγωγικών μεθόδων.
Έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια στο Διεθνές Συνέδριο «Cut & Paste: Dance Advocacy in the Age of Austerity», που διοργανώθηκε από το SDHS / CORD (Ιούλιος 2015) και στο 9ο Συνέδριο για την Θεατρική Εκπαίδευση: «Θέατρο και Ανθρώπινα δικαιώματα» που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (Φεβρουάριος 2011).
Το 2008, τιμήθηκε με υποτροφία αριστείας για ένα ετήσιο πρόγραμμα ειδίκευσης στο σύγχρονο χορό στη επαγγελματική σχολή χορού EPSEdanse (Montpellier), από τον πρώτο χορευτή της ομάδας του Roland Petit, Rudy Bryans και το Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.
Το 2001, έλαβε το πρώτο βραβείο στον εθνικό διαγωνισμό για νέους χορευτές και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 9ο Grand Prix Eurovision, υπό τη διοργάνωση του BBC στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου.
Είναι μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID – UNESCO και του Συνεδρίου Έρευνας Χορού (CORD).
