Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει επιτάξει τον σεβασμό μου περισσότερο, μέχρι σήμερα.

Την πρώτη φορά που άκουσα τον Stevie Ray, σκέφτηκα, ′′ Όποιος κι αν είναι αυτός, θα κουνήσει τον κόσμο.» Ήμουν στο αυτοκίνητό μου και θυμάμαι να σκέφτομαι, πρέπει να μάθω, πριν τελειώσει η μέρα, ποιος είναι αυτός που θα είναι αυτός ο κιθαρίστας. Αυτό δεν συμβαίνει σε μένα πολύ συχνά. Θέλω να πω ότι, περίπου τρεις ή τέσσερις φορές στη ζωή μου έχω νιώσει έτσι, σε ένα αυτοκίνητο.  Ακούγοντας το ραδιόφωνο,  σταματούσα, άκουγα, και σκεφτόμου, πρέπει να το μάθω πριν το τέλος της ημέρας, ή μάλλον  πρέπει να μάθω ΤΩΡΑ ποιος είναι αυτός που ακούω.
… Θυμάμαι να με γοητεύει το γεγονός ότι ποτέ, μα ποτέ δεν φαινόταν να είναι… χαμένος με οποιονδήποτε τρόπο… Ήταν σαν να μην πήρε ποτέ ανάσα… ή να μην  έκανε ποτέ μια παύση για να σκεφτεί πού βρισκόταν.  Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να εμφανιστεί ξανά κάποιος τόσο λαμπρός  μουσικός.
Δεν πρόλαβα να δω ή να ακούσω τον Stevie να παίζει αρκετά συχνά, αλλά κάθε φορά που το έκανα με έπιανε ρίγος και ήξερα ότι συμμετείχα σε μιά  παρουσία μεγαλείου. Φαινόταν να είναι ένα ανοιχτό κανάλι και η μουσική απλά έτρεχε μέσα του. Ποτέ δεν φαινόταν να στεγνώνει.

Πρέπει να πω κ’ αυτή την ιστορία: Παίξαμε το ίδιο κομμάτι  στις δύο τελευταίες συναυλίες του. Το πρώτο βράδυ, παρακολούθησα το σετ του για περίπου μισή ώρα και μετά έπρεπε να φύγω γιατί δεν μπορούσα να το αντέξω! Γνώριζα αρκετά για να καταλάβω  ότι το παίξιμο του θα γινόταν όλο και καλύτερο.

Και έπρεπε να φύγω απλά για να διατηρήσω κάποιου είδους λογική ή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.