Ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος για την απώλεια του πρώην υπουργού, βουλευτή και νομάρχη του νομού, Γιάννη Φλώρου, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Τον πρωτοάκουσα στις παραμονές των εκλογών του 1981 στο “πράσινο” καφενείο του χωριού μου, να προσπαθεί με το μειλίχιο ύφος που τον διέκρινε να κατευνάσει την ένταση που υπήρξε ανάμεσα στο ακροατήριό του. Ήμουν 13 ετών, αλλά δεν έχανα καμιά ομιλία υποψηφίου βουλευτή, ανεξαρτήτως κόμματος, στο χωριό. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, άλλοι υποψήφιοι ανέβαζαν τους τόνους, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν πολιτικά στην… αδυσώπητη μάχη του σταυρού. Ο Γιάννης Φλώρος δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία πολιτικών, που διολισθαίνουν σε εκπτώσεις ήθους, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη. Σε εκείνες τις εκλογές, που χαρακτηρίστηκαν από την κορύφωση των πολιτικών παθών, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης έμεινε στην ιστορία με την αυστηρή απάντηση “δεν θέλω ου” στο γιουχάρισμα των συγκεντρωμένων στο άκουσμα του ονόματος του πολιτικού του αντιπάλου, Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Γιάννης Φλώρος ήταν για εμένα ο Γεώργιος Ράλλης του ΠΑΣΟΚ. Ένας άνθρωπος με αρχές, τις οποίες υπηρέτησε με συνέπεια στην πολιτική του διαδρομή. Σήμερα η πολιτική συνέπεια, μάλλον, είναι ντεμοντέ…

Ο μπάρμπα Γιάννης, όπως τον αποκαλούσαν με οικειότητα τις τελευταίες δεκαετίες οι Λαρισαίοι -καθώς υπηρέτησε επί μακρόν από πολλές θέσεις τα κοινά-, ξεχώριζε για το ήθος και την έμφυτη ευγένειά του. Στις μέρες μας, η κατάχρηση επαινετικών λόγων σε κατευόδια οδηγεί στην απαξίωση λέξεων με ουσιαστικό περιεχόμενο. Ο μπάρμπα Γιάννης, όμως, ήταν πραγματικά ένας ευπατρίδης πολιτικός! Με καλλιέργεια και ευαισθησία, που πρέπει να χαρακτηρίζει πρωτίστως τους λειτουργούς της ιατρικής, δεν ενέδωσε στη δημαγωγία, ούτε επένδυσε στην όξυνση των πολιτικών παθών. Μιλούσε επί της ουσίας, αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς!

Δεν ξέρω αν στην εποχή των σέλφι και της επιφανειακής προσέγγισης της πολίτικης θα είχε τύχη ο μπάρμπα Γιάννης. Ωστόσο, και στα χρόνια που πολιτεύθηκε, μάλλον αντιδημοφιλής ήταν ο τρόπος του πολιτεύεσθαι τον οποίο επέλεξε και ακολούθησε έως τέλους. Έτυχε, όμως, αναγνώρισης και σεβασμού, όχι μόνο από φίλους και συνοδοιπόρους τους, αλλά και από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Και δικαίως, διότι ο Γιάννης Φλώρος υπήρξε με τη ζωή του ένα υπόδειγμα πολιτικού άνδρα!  Ένας ακέραιος άνθρωπος, που πολιτεύτηκε με αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια, αφήνοντάς μας βαριά παρακαταθήκη. Έφυγε πλήρης ημερών, αλλά και καθολικής αναγνώρισης. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη κληρονομιά, το καλό όνομα, που αφήνει στα παιδιά και τα εγγόνια του, στους οποίους και εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Θα τον θυμόμαστε με αγαθή ανάμνηση».