Οι πρώτες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, το 2012, όταν η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό ήταν: «Πού τοποθετείτε το κόμμα σας στον πολιτικό χάρτη;» Η απάντησή μου ήταν πως ο πολιτικός χάρτης που έχετε στο μυαλό σας, απλώς δεν υπάρχει. Η «δεξιά», η «αριστερά», ο «σοσιαλισμός», ο «κομμουνισμός» και όλοι οι -ισμοί που έδρασαν στην μεταπολίτευση είναι αλλοτροπικές μορφές του «πελατειακού κρατισμού» δηλαδή: παίρνω τα λεφτά του φορολογούμενου και τα μοιράζω στην εκλογική μου πελατεία, αγοράζοντας ψήφους.
Έχω γράψει χιλιάδες άρθρα, έχω δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις, όπου υποστηρίζω πως τα προβλήματα του 21ου αιώνα δεν λύνονται με σκουριασμένα ιδεολογικά εργαλεία του 20ου ή, ακόμα χειρότερα, του 19ου. Και με τους συνεργάτες μου, που είναι κορυφές στους τομείς ειδικότητάς τους, προτείνουμε, έκτοτε, πρακτικές, εφαρμόσιμες λύσεις για κάθε τομέα της πολιτικής ζωής, που κρίνονται αποκλειστικά βάσει της σχέσης κόστους – αποτελέσματος. Το ευχάριστο είναι ότι πολλές από αυτές υιοθετούνται, έστω και μετά από χρόνια, από τα κόμματα εξουσίας. Άλλες περιμένουν. Ανάμεσά τους, πολλές θέσεις που υπερακοντίζουν το αριστερό «μενού», όπως η μετοχοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η δωρεάν απόδοση από μιας μετοχής σε κάθε Έλληνα πολίτη, η θέσπιση ενιαίου φορολογικού συντελεστή 15% με όλα τα έξοδα να αναγνωρίζονται και να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα, η μεταχείριση των εξαρτημένων ως ασθενών με δωρεάν ασφαλή παροχή ναρκωτικών από εξουσιοδοτημένα νοσοκομεία και ένα σωρό άλλες, που οι δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ θα έπρεπε να γνωρίζουν.
Έλα όμως που ανάμεσα στις θέσεις μας ήταν και η διαφύλαξη της ελληνικής μας ταυτότητας! Έλα που αποκαλέσαμε την δήθεν μετανάστευση, δήθεν προσφύγων πολέμου, ισλαμική εισβολή και κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη μετατροπή της χώρας και της Ευρώπης ολόκληρης σε πολυπολιτισμική δυστοπία σε πρώτη φάση, και σε ισλαμικό χαλιφάτο σε 2-3 δεκαετίες! Έλα που είχαμε καταδείξει το συνταγματικώς απαράδεκτο της συμμετοχής στις εκλογές κομμάτων που απεργάζονται την κατάλυση της Δημοκρατίας και την επιβολή δικτατορίας – είτε του προλεταριάτου είτε του… φυρεριάτου!
Οπότε τα ΜΜΕ, με την καθοδήγηση του διακομματικού ιερατείου της πολιτικής ορθότητας, όρισαν τις συντεταγμένες της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ και απεφάνθησαν: ακροδεξιοί!
Την ίδια ταμπέλα είχαν κρεμάσει και στον Φαήλο Κρανιδιώτη, με το «επιβαρυντικό» στοιχείο ότι ο Φαήλος είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις και είχε μαλλιάσει η γλώσσα του να λέει πως ένα κράτος για να είναι σεβαστό στους φίλους και τρομερό στους εχθρούς πρέπει να έχει αξιόμαχο, εξοπλισμένο και καλά εκπαιδευμένο στρατό. Άρα… ακροδεξιός!
Οπότε, κάθε δημοσιογραφική αναφορά στις δραστηριότητές μας συνοδεύεται πάντα από τις σχετικές επισημάνσεις: «ακραίοι», «ακροδεξιοί», όπως το «άνω των 18» στις ταινίες για ενήλικες. Πρόσφατο άρθρο στο Βήμα της Κυριακής μιλάει για τον χώρο δεξιά της «Δεξιάς», θεωρώντας προφανώς ότι η ΝΔ είναι δεξιό κόμμα. Μολονότι είναι φανερό ότι ο αρθρογράφος έχει αφόρτιστη πρόθεση – θα την έλεγες και «καλή», τόσα που έχει δει το μάτι μας – και δεν μετέρχεται των παγίων αποδομητικών, λασποεκτοξευτικών τεχνικών που χαρακτηρίζουν τις αναφορές των συστημικών ΜΜΕ στις ταπεινότητές μας, χρησιμοποιεί κι αυτός, κατά κόρον, τα κλισέ που συνθέτουν το προφίλ με το οποίο μάς δήλωσε στο πολιτικό ληξιαρχείο η συντεχνία του. Σταχυολογώ εκφράσεις που άμεσα ή έμμεσα αναφέρονται στον συνασπισμό «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»: «κόμμα με ακραίο λόγο και συμπεριφορά», «ακροδεξιά έκφραση» «σύναξη της σκληρής Ευρωδεξιάς» «υπερσυντηρητικό ακροατήριο» ενώ, ως ακροδεξιά εκδήλωση παρουσιάζεται η παρουσία του Φαήλου Κρανιδιώτη, του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και εμού στο μνημόσυνο της μάχης του Μακρυγιάννη. Βλέπετε, αν είχαμε κλίνει ευλαβικά το γόνυ, όπως τα στελέχη της «δεξιάς» ΝΔ, στα εγκαίνια των μνημείων μίσους που σπέρνει το ΚΚΕ ανά την Επικράτεια θα ήμασταν «προοδευτικοί».
Ο Φαήλος προκάλεσε τον συντάκτη να βρει έστω και ένα σημείο, έστω και μίας δημόσιας τοποθέτησής μας που να μπορεί να χαρακτηριστεί «ακροδεξιό». Η πρόκληση ισχύει για το σύνολο των εχόντων δημόσιο λόγο στη χώρα. Κι επειδή για να το κάνει κάποιος αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να ορίσει τι ακριβώς είναι η ακροδεξιά, ας μπουν επιτέλους οι δημοσιολογούντες στον κόπο να συγγράψουν έναν κατάλογο ακροδεξιών, δεξιών, κεντρώων, αριστερών και ακροαριστερών θέσεων, ώστε να μάθουμε επιτέλους ποιος, διάολε, είναι αυτός ο περιώνυμος πολιτικός χάρτης στον οποίο αναφέρονται.
Διότι υποψιάζομαι ότι τα έχουν μπερδέψει στο μυαλό τους. Ας πούμε, το να μαχαιρώνεις μετανάστες δεν είναι ακροδεξιά πολιτική, είναι ποινικό έγκλημα. Στον αντίποδα, το να εφαρμόζεις τον νόμο για τους παρανόμως εισερχόμενους στη χώρα, επίσης δεν είναι ακροδεξιά πολιτική. Δεν είναι καν πολιτική – είναι αυτονόητη υποχρέωση κάθε ευνομούμενου κράτους. Το να επισημαίνεις ότι αυτοί που πιστεύουμε ότι θα αφομοιωθούν, δεν πρόκειται να αφομοιωθούν διότι, πολύ απλά, δεν θέλουν, πάλι δεν είναι ακροδεξιά πολιτική. Δεν είναι καν πολιτική – είναι στοιχειώδης αντίληψη του πραγματικού κόσμου.
Πώς θα σας φαινόταν ένα ανάλογο ρεπορτάζ για τον χώρο αριστερά της αριστεράς, όπου ως αριστερά θα ορίζαμε τη ΝΔ; Ναι, τη ΝΔ του σοβιετικού σχεδιασμού της Οικονομίας, της υπερρύθμισης της αγοράς, της υπερφορολόγησης και των αθρόων επιδομάτων, της χειραγώγησης των ΜΜΕ, της εφιαλτικής γραφειοκρατίας, του διορισμού στο Δημόσιο, του απυρόβλητου των Δ.Υ., της εξοργιστικής ανοχής και συχνά της διευκόλυνσης της ανομίας όταν έχει τη μορφή των αγωνιστικών διεκδικήσεων ή ασκείται από «ευάλωτες και ευπαθείς» ομάδες, των γαλάζιων εργατοπατέρων του κρατικού συνδικαλισμού και φυσικά της απότισης φόρου τιμής στους αγώνες της αριστεράς και της πειθήνιας υποακοής στην απαίτηση του ΚΚΕ να είναι υπεράνω του νόμου – δεν φτάνουν αυτά για να χαρακτηρισθεί ένα κόμμα αριστερό;
Και να συνέχιζε το ρεπορτάζ με τις ζυμώσεις στα ακροαριστερά κόμματα ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, στο ΚΙΝΑΛ που, ενώ ολόκληρο το Ευρωκοινοβούλιο καταδίκασε τα εγκλήματα του Σταλινισμού, εκείνο, διά του νυν αρχηγού του, ψήφισε κατά! Δεν θα θεωρούσαμε ακραίους κάποιους που θα προσπαθούσαν να «βγάλουν λάδι» τον Χίτλερ; Δεν θα τους υποψιαζόμασταν ως κρυπτοναζιστές; Γιατί το να προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» τον Στάλιν δεν είναι εξίσου ακραίο; Για τον ακροαριστερό ΣΥΡΙΖΑ τι να πρωτοπείς; Από τις μούντζες στον Παπούλια μέχρι την υποστήριξη στον Κουφοντίνα, από τον εκβιασμό των εταίρων στη διαβόητη διαπραγμάτευση του ’15 μέχρι την υπόθαλψη της βίας στα ΑΕΙ, από το «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» μέχρι τα «ιδανικά» που είχε η 17Ν, υπάρχει κάτι στην πολιτική του συμπεριφορά που δεν είναι ακραίο;
Πιο αριστερά από την ακροαριστερά τι υπάρχει; Δεν ξέρω, ας το ορίσουν οι Μερκάτορες της πολιτικής γεωγραφίας. Πάντως οι θέσεις και οι πρακτικές του ΚΚΕ, που θεωρητικώς βρίσκεται αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι πολιτικού ενδιαφέροντος, αλλά ποινικού, όπως ποινικού ενδιαφέροντος είναι οι θέσεις και οι πρακτικές της ΧΑ. Κόμμα που θεωρεί την ένοπλη βία εργαλείο πολιτικής, δεν έχει θέση τον πολιτικό χάρτη, αλλά στο κελί.
Επίσης: στα κόμματα εξουσίας βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται, άνθρωποι με έλλειμμα σοβαρότητας, για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ. Όταν αυτοί φεύγουν από τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι δεξιοί οι μεν, αριστεροί οι δε. Εξακολουθεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους να είναι το έλλειμμα σοβαρότητας. Αυτό τους ακολουθεί και όταν συζητούν ή συνασπίζονται για να φτιάξουν νέο πολιτικό φορέα. Ένα μονοθεματικό κόμμα, αντιεμβολιαστικό, αντιμεταναστευτικό, οικολογικό κ.λπ. δεν είναι δεξιό ή αριστερό. Είναι γραφικό. Τα σοβαρά κόμματα, όσο μικρά κι αν είναι, έχουν προτάσεις για το σύνολο των θεμάτων της πολιτικής ατζέντας, ασχέτως από το πόσο «πουλάνε» αυτά τα θέματα ή πόσοι ενδιαφέρονται να τα μελετήσουν σε βάθος. Δέκα γραφικοί που μπορεί να προέρχονται από τη ΝΔ (και που μπορεί να είχαν βρεθεί εκεί προερχόμενοι από την αριστερά) δεν συνιστούν αυτομάτως κόμμα δεξιών ή ακροδεξιών, αλλά κόμμα γραφικών. Θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον υλικό για ένα άρθρο με θέμα τους περιφερόμενους τυχοδιώκτες του πολιτικού συστήματος. Στις παραπολιτικές, όμως, στήλες, όχι στις πολιτικές.
Μήπως αυτές οι απόψεις σάς φαίνονται ακραίες, αγαπητοί πολιτικοί αναλυτές; Αν ναι, περιμένουμε τα αντεπιχειρήματά σας. Και πολύ ευχαρίστως να τα συζητήσουμε, διότι ένα ακραίο που κάνετε εσείς – και απολύτως αντίθετο στην δημοσιογραφική δεοντολογία – είναι να γράφετε για μας, χωρίς εμάς. Όταν, βέβαια, δεν μας ξεχνάτε για καμμιά δεκαριά χρόνια. Υπενθυμίζω πως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ έχει συμμετάσχει σε 8 εκλογικές αναμετρήσεις: 4 εθνικές εκλογές, 2 ευρωεκλογές και 2 αυτοδιοικητικές εκλογές για την Περιφέρεια Αττικής. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές πήρε 0,74%. Ο γράφων είναι, από το 2014, επικεφαλής παράταξης με τρεις, σήμερα, συμβούλους στο ΠΣ Αττικής εκπροσωπώντας το 3% περίπου των πολιτών της Αττικής. Η «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη πήρε 0,66% στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Μικρά ποσοστά μεν, υπαρκτά δε, που με την δυναμική που αναπτύσσεται στον φιλελεύθερο πατριωτικό χώρο, αυτόν που ονομάζετε «δεξιά της δεξιάς» ξεπερνούν το 2% όπως δείχνουν πολλές πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Ο νόμος για την υποχρέωση των ΜΜΕ να δίνουν βήμα σε όλες τις πολιτικές τάσεις δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε κοινοβουλευτικά κόμματα. Τον γνωρίζετε, υποθέτω. Κάποια στιγμή λοιπόν θα έπρεπε να μας καλέσετε να παραθέσουμε τις «ακροδεξιές» μας απόψεις τις οποίες – κι αυτό το γνωρίζετε, έτσι δεν είναι; – εκφράζουμε ευθέως και τεκμηριωμένα, περιφρονώντας το πολιτικό κόστος και χωρίς τα άγευστα στρογγυλέματα στα οποία σας έχει εθίσει η πολιτική «ορθότητα». Έχουν και δημοσιογραφικό «ζουμί», που υποτίθεται ότι σας ενδιαφέρει.
Επιτρέψτε μας όμως το τι είμαστε να το δηλώνουμε εμείς, με λόγια και με έργα. Όχι εσείς. Εσείς οφείλετε να το λαμβάνετε υπόψη.
Φιλικά,
Θάνος Τζήμερος
Επικεφαλής, ως primus inter pares, του συνασπισμού «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»
