Γράφει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος
Βασίλης Παλαιολόγος: Μια συζήτηση με τον ηθοποιό με αφορμή την παράσταση «Terror Reloaded» στο θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου.
Κάθε παράσταση στο «Terror Reloaded» είναι η αναπαράσταση μιας δίκης όπου οι θεατές κρίνουν το αποτέλεσμα: είναι αθώος ή ένοχος ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους που κατέρριψε ένα επιβατικό αεροπλάνο που είχε καταληφθεί από τρομοκράτη;
Γνώρισα τον Βασίλη Παλαιολόγο τον Νοέμβριο του 2019. Προσωπικά εννοώ, διότι όλοι τον γνωρίζουμε από τους Δυο Ξένους, το Γάλα με την Άννα Βαγενά, τους 12 Ενόρκους. Μας τον σύστησε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, η οποία και έχει διασκευάσει το κείμενο του «Terror». Από τότε, δύο χρόνια και δύο ζωές μετά, βρίσκομαι πάλι στην πλατεία του θεάτρου Αθηνών για το Terror Reloaded, την πρωτότυπη παράσταση – αναπαράσταση μιας δίκης που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Εμείς, το κοινό, στο τέλος ψηφίζουμε για το αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος.
Είναι μια ώρα πριν την παράσταση κι ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνεται στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Ο Βασίλης με υποδέχεται ευγενικός και χαμογελαστός όπως πάντα. Το Terror Reloaded συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη. «Μας έχουν έρθει όλα τα χτυπήματα απανωτά: από τις κρίσεις στην πανδημία και τώρα στον πόλεμο» θα μου πει. Δύσκολοι καιροί για να κάνεις μια παράσταση. «Πράγματι, αλλά δεν μπορείς να μείνεις άπραγος. Ρισκάρεις. Δεν μπορείς να περιμένεις. Μια φλατ κατάσταση δεν σε πάει πουθενά».
Μια πτήση, μια έκρηξη, μια δίκη. Αθώος ή ένοχος ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους που κατέρριψε ένα επιβατικό αεροπλάνο που είχε καταληφθεί από τρομοκράτη, ο οποίος και το κατεύθυνε προς ένα στάδιο γεμάτο με 70 χιλιάδες ανθρώπους. «Θα προτιμήσω να μην πω τη γνώμη μου. Στην Ιαπωνία δεν υπάρχει ούτε μία παράσταση που να έχουν αθωώσει τον κατηγορούμενο. Από το 2015 η παράσταση έχει παιχτεί σε περισσότερες από 75 χώρες και μάλιστα τα αποτελέσματα καταγράφονται. Θα είχε κοινωνιολογικό ενδιαφέρον να δούμε τα αποτελέσματα αυτά. Ο Φον Σίραχ, ο Γερμανός συγγραφέας του έργου, που είναι και νομικός, έχει γράψει ένα ευφυέστατο κείμενο, με πολιτικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές προεκτάσεις».
Στην σκηνή παρακολουθούμε μια δίκη, μια κανονική δίκη που έχει σκηνοθετήσει ο Γιώργος Οικονόμου: πρόεδρος είναι ο Βασίλης, εισαγγελέας η εξαιρετική Μαρίνα Ασλάνογλου, συνήγορος Υπεράσπισης ο Μιχάλης Αλικάκος, μάρτυρας Υπεράσπισης ο Δημήτρης Λιόλιος και μάρτυρας κατηγορίας η Βιργινία Ταμπαροπούλου. Στο μυαλό σου στριφογυρνά συνεχώς η ετυμηγορία: είναι ή δεν είναι αθώος; Τον Λαρς Κοχ, τον κατηγορούμενο πιλότο υποδύεται Γιώργος Σπάνιας. Δολοφόνος ή σωτήρας;
Ακούγεται το πρώτο κουδούνι. «Δεν βιάζομαι να πάρω αποφάσεις» μου λέει. Βρισκόμαστε στο καμαρίνι δίπλα ακριβώς στη σκηνή. «Έχω μάθει να περιμένω. Έχω κάνει πολλή δουλειά με μένα: να με γνωρίσω, να με μάθω, να αποφασίσω, να περάσω όλα τα στάδια και να με αποδεχτώ. Θέλω να μπορώ να περπατάω στον δρόμο όπως εκείνος ανοίγεται μπροστά μου. Είναι ωραία η πρόκληση. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, να γίνομαι πιο δημιουργικός. Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να κάνουμε τον κόσμο πιο φωτεινό. Εξαρτάται τι θα επιλέξεις».
Κάθε πτυχή της παράστασης σε επαναφέρει στο εδώ και τώρα. Αθώος ή ένοχος; Όσο ο πιλότος κράτησε τις τύχες των ανθρώπων στα χέρια του άλλο τόσο κι εμείς, θεατές κι ένορκοι, κρατάμε την τύχη του στα δικά μας χέρια. Από την είσοδο μάς μοίρασαν ένα flyer που, όπως και όλη την οπτική επικοινωνία της παράστασης, σχεδίασε το δημιουργικό γραφείο Saint of Athens. Α και Ε στολίζουν τις δυο σελίδες. Καταλαβαίνεις τη αναλογική δύναμη της απόφασής σου, εδώ στο θέατρο των 200 θέσεων. «Είναι τρομερό το ενδιαφέρον με το οποίο μπαίνουν οι θεατές στην παράσταση. Με ενθουσιάζει κάθε φορά». Είμαστε δικομανείς; τον ρωτώ. «Ανέκαθεν τα δικαστικά έργα τραβούσαν την προσοχή του κοινού. Κάτι μας έλκει».
Στο δικό του μονοπάτι ζωής, η νοσηλευτική παίζει καταλυτικό ρόλο. «Στη διάρκεια της σχολής είχα σκεφτεί να δώσω κατατακτήριες για Ιατρική. Επέλεξα να είμαι πιο κοντά στον ασθενή ως νοσηλευτής. Τελείωσα λοιπόν τη σχολή και άρχισα να δουλεύω, συγκεκριμένα στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία, όπου συνεχίζω μέχρι και σήμερα, στην Εντατική Μονάδα Νεογνών. Είμαι εν ενεργεία νοσηλευτής, δεν σταμάτησα ποτέ».
«Μην παίρνεις βιαστικές αποφάσεις», του είπαν οι φίλοι του. Το να παρασυρθεί και να αφήσει τη νοσηλευτική δεν ήταν απίθανο. «Περίμενε λίγο». Δεν έχει μετανιώσει. «Είναι η απόλυτη ισορροπία, δεν με αφήνει να χαλαρώσω όταν πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου. Έχω μάθει να κάνω υπομονή. Είναι το πιο σημαντικό όπλο που προσπαθώ να κατακτήσω. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχω μάθει την αξία της».
Χτυπά το δεύτερο κουδούνι, Ανυπομονώ να δω τη νέα διανομή, αν και πιστεύω ότι κάθε παράσταση, ακόμη και με τους ίδιους ηθοποιούς, είναι διαφορετική. Στην παράσταση που πρωταγωνιστεί δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Το κοινό αποφασίζει. «Θα το δεις και θα καταλάβεις. Είναι απόλυτα επίκαιρο. Έχει τρομερό ενδιαφέρον πώς σε βάζει να αντιλαμβάνεσαι αυτό που συμβαίνει χωρίς να στο δίνει έτοιμο. Να αναλύσεις, να καταλήξεις». Επιθέσεις, πόλεμοι, η υπόθεση των τριών παιδιών από την Πάτρα το metoo. Όλα προλαβαίνουμε να τα πούμε. Στο τρίτο κουδούνι περπατάμε προς τα καμαρίνια: εκείνος να προεδρεύσει, εγώ να καθίσω στη θέση μου και να αποφανθώ όταν μου ζητηθεί: αθώος ή ένοχος;
- Πηγή: athensvoice.gr
