Επιχείρηση Κιμάς
(“Operation Mincemeat”, Τζον Μάντεν, 2ω8λ)

2.5/5

Σε μεγάλο βαθμό βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η κατασκοπική περιπέτεια του Τζον “Ερωτευμένος Σαίξπηρ” Μάντεν ανασυστήνει με παλιομοδίτικα κινηματογραφικό τρόπο την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από την ματιά των μυστικών υπηρεσιών που επιχειρούσαν να σταματήσουν τους Ναζί.

Το σχέδιο ακούγεται τόσο σουρεαλιστικά εκτός πραγματικότητας, που ήταν τελικά ό,τι χρειάζονταν οι Σύμμαχοι ώστε να γίνει πιστευτό: Ένα πτώμα ξεβράζεται στις ισπανικές ακτές κουβαλώντας πάνω του χαρτιά που περιγράφουν μια νευραλγικής σημασίας απόβαση στην Ελλάδα. Σκοπός είναι να πειστούν οι Ναζί να μεταφέρουν εκεί τα στρατεύματά τους, ώστε ο πραματικός στρατηγικός στόχος, η Σικελία, να μείνει αφύλακτος.

Το σκαρώνουν δύο πράκτορες που κανείς δεν παίρνει πάρα πολύ σοβαρά και που μάλιστα κατά τη διάρκεια της ταινίας γίνονται προσπάθειες ουκ ολίγες φορές ώστε να στραφούν ο ένας απέναντι στον άλλον. Τους ενσαρκώνουν οι Κόλιν Φερθ και Μάθιου Μακφέιντεν με άκρως βρετανική αίσθηση πικρίας και αμηχανίας, αντίστοιχα– οι δυο τους είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα που χτίζει υπέρ της η ταινία. (Σε ορισμένους ιντερνετικούς κύκλους θα δείτε το φιλμ να αναφέρεται και ως «αυτό με τους δύο Ντάρσι» μιας κι οι δύο ηθοποιοί έχουν παίξει τον ήρωα της Τζέιν Όστεν σε διαφορετικές μεταφορές του “Περηφάνια και Προκατάληψη”, πιθανώς τις δύο διασημότερες.)

Είναι μια ενδιαφέρουσα απόπειρα πάνω στο είδος, που από τις διαδικαστικές λεπτομέρειες του σχεδίου και μόνο, αντλεί υλικό και ενδιαφέρον. Το σχέδιο είναι απλά υπερβολικά παραλαβό όσο και περιέργως περίπλοκο, ώστε να μην κρατήσει αμείωτη την προσοχή του θεατή. Η πιο γοητευτική ιδέα που παρουσιάζει το φιλμ ξεκινά από το πτώμα και το πώς η ομάδα πρακτόρων πλάθει γύρω του μια ολόκληρη προσωπική μυθολογία αντλώντας από τις δικές τους ζωές και τα δικά τους θέλω.

Υπάρχει πολύ ζουμί σε μια τέτοια προσέγγιση, αλλά εκτός του ότι ο Μάντεν δεν είναι ποτέ σίγουρος για την αίσθηση του φιλμ και για την ισορροπία των υλικών, εν τέλει η όλη απόπειρα μοιάζει να κολλάει στη λάσπη κάθε φορά που δείχνει έτοιμη να σε συμπαρασύρει. Κάτι που συμπεριλαμβάνει τόσο την κατασκευή των προσωπικών μύθων, όσο και τελικά τους ίδιους τους χαρακτήρες που παραμένουν -ύστερα από τόσο κόπο- μετέωροι. Τα επιμέρους υλικά ποτέ δεν συνταιριάζουν ιδανικά, αλλά ακόμα κι έτσι το φιλμ αποτελεί τίμια πρόταση για μια θερινή διασκέδαση.

Κατ’Οίκον Περιορισμός
(“House Arrest / Delo”, Αλεξέι Γκέρμαν Τζούνιορ, 1ω46λ)

3 / 5

Καθηγητής πανεπιστημίου τοποθετείται σε κατ’οίκον περιορισμό όταν, ύστερα από μια σατιρική καρικατούρα του δημάρχου που ποστάρει στο ίντερνετ, είναι το σύστημα που στρέφεται εναντίον του κατηγορώντας τον για υπεξαίρεση χρημάτων. Καθώς αυτή η κόντρα Δαβίδ και Γολιάθ εντείνεται, οι απειλές σοβαρεύουν κι η θέση του καθηγητή γίνεται όλο και πιο δεινή. Οι γύρω του τον συμβουλεύουν να σταματήσει αυτό τον αγώνα– εκείνος, χώνεται ακόμα πιο βαθιά στο χώμα.

Μια ταινία που ο Γκέρμαν είχε εδώ και αρκετά χρόνια ως ιδέα, η οποία όμως συνέπεσε (πέρσι έστω, όταν προβλήθηκε στις Κάννες) με δύο γεγονότα που υπογραμμίζουν την θεματική της αμεσότητα. Ο αντίστοιχος περιορισμός που επιβλήθηκε στον σπουδαίο Ρώσο σκηνοθέτη Κίριλ Σερεμπρένικοφ από το καθεστώς Πούτιν ήταν αποτέλεσμα παρεμφερών κατηγοριών. Ενώ και μόνο η υπομονετική, ρυθμικά επαναλαμβανόμενη αποτύπωση της καθημερινής ρουτίνας σε ένα σπίτι-φυλακή, φέρνει στο νου τις πρόσφατες λοκντάουν εμπειρίες μας.

Ο Γκέρμαν εντοπίζει την σάτιρα μάλιστα τόσο στις μικρολεπτομέρειες των συμπεριφορών του καθηγητή, αλλά και των όσων αλληλεπιδρούν μαζί του, όσο και στην καφκικά σουρεαλιστική αισθητική ενός σπιτιού που, όσο κυλά ο χρόνος, τόσο φαίνεται λες και μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι το πιο παράλογο και απειλητικό– είναι σε σημεία λες και βλέπουμε μια γωνιά από τον κόσμο του “Brazil”. Αφήνει την κάμερά του να περιπλανηθεί μέσα σε αυτό το άναρχο φρούριο, στήνοντας μικρο-επεισόδια κλιμακούμενων απειλών που παίζουν από το γελοίο ως το τρομακτικό. Επιχειρώντας παράλληλα να εξερευνήσει την ιδέα της αντίστασης όσο κι εκείνη της εμμονής (πλέκοντάς μάλιστα αυτά τα δύο νήματα με τρόπο όχι απόλυτα επιτυχημένο).

Η εμπειρία όμως αξίζει από μόνη της τον κόπο. Από τον Σερεμπρένικοφ μέχρι τα λοκντάουν, αυτό που συνδέει τις διαφορετικές εκφάνσεις της απομόνωσης είναι η αισθητική ενός παραλογιστικού εφιάλτη.

Οι Γείτονες από Πάνω
(“People Upstairs / Sentimental”, Σεσκ Γκέι, 1ω22λ)

2 / 5

Ζευγάρι χρόνια παντρεμένο που έχει χάσει την ερωτική του σπίθα, έχει για γείτονες ένα εντελώς φασαριόζικο (ειδικά στο σεξ) ζευγάρι που κάποια στιγμή έρχονται για επίσκεψη. Η συζήτηση σύντομα ανάβει κι αυτά που πέφτουν στο τραπέζι προκαλούν ταμπού και αγκυλώσεις. Εντελώς θεατρικού τύπου κομεντί που παρακολουθείται με ενδιαφέρον, έχει καλό ρυθμο και καστ, αλλά είναι τελικά μάλλον αρκετά ισχνή σε επίπεδο ιδεών– ακόμα και πριν η μέτρια τρίτη πράξη το ισοπεδώσει περαιτέρω.

Κυκλοφορούν ακόμα

Το Κορίτσι με το Βραχιόλι: Βραβείο Σεζάρ σεναρίου για δικαστικό δράμα από τη Γαλλία, για μια έφηβη που κατηγορείται για το φόνο της κολλητής της.

Πύρινη Οργή: Νέα κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Στίβεν Κινγκ με τον Ζακ Έφρον στο ρόλο του πατέρα(!).

Το Μαύρο Κουτί: Περιπετειώδες θρίλερ από τη Γαλλία, όπου ένας αναλυτής μαύρων κουτιών προσπαθεί να μάθει την αλήθεια για μια συντριβή την ώρα που φαίνεται πως κάποιοι επιχειρούν να κουκουλώσουν την αλήθεια.