Οι θρυλικοί Iron Maiden δικαίωσαν τη φήμη τους και πρόσφεραν ένα εκπληκτικό show στους εν Ελλάδι οπαδούς τους σ’ ένα ανεπανάληπτο και καυτό Σαββατόβραδο.

Το εκρηκτικό show των Iron Maiden το βράδυ του Σαββάτου στο Ολυμπιακό Στάδιο ανέβασε τη θερμοκρασία στα ύψη. Οχι βέβαια ότι δεν το περιμέναμε, κάθε άλλο. Ωστόσο, όταν η βιωμένη εμπειρία ξεπερνά την προσδοκία, έχεις πάντα να κάνεις με ένα σημείο αναφοράς.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει (η μπάντα μετράει 47 έτη πλούσιας μεταλλικής ιστορίας), η φλόγα όμως παραμένει ζωντανή, μία φλόγα δημιουργίας που οδηγεί τους Maiden εκ του ασφαλούς ακόμα και στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Το set list ήταν το αναμενόμενο, ουασιαστικά αυτό που προτιμήθηκε και στη Σόφια τρεις ημέρες πριν. Τα τρία πρώτα κομμάτια πάρθηκαν από το νέο άλμπουμ της μπάντας, το Senjutsu το οποίο έχει ήδη αγαπηθεί σφόδρα από το κοινό το οποίο τραγουδούσε τους στίχους λες και επρόκειτο για κομμάτια δεκαετίας.

Στην πρώτη βουτιά στα 80s, με το Revelations από το Piece of Mind, άναψαν τα πρώτα καπνογόνα. Η νύχτα έγινε (κόκκινη) μέρα και το στάδιο σύσσωμο ούρλιαζε «Τhe venom tears my spine, The Eyes of the Nile are opening, You’ll see».

Το καταπληκτικό μ’ αυτή τη συναυλία ήταν η ηλικιακή διαστρωμάτωση του κοινού. Ανθρωποι πάνω από τα 50 είχαν φέρει στο γήπεδο τα παιδιά τους τα οποία έδειχναν να απολαμβάνουν και με το παραπάνω με την εμπειρία. Δεκάχρονα και πιο μικρά πιτσιρίκια (στους ώμους των γονιών τους) μυήθηκαν στο metal από μία μπάντα η οποία έκανε τα πρώτα βήματά της στο πολύ μακρινό 1975. Πράγματα που μόνο η μουσική μπορεί να δώσει.

Τα πιτσιρίκια αλλά και οι… μεσήλικες έδωσαν ρέστα στο εμβληματικό Fear of the Dark στο οποίο έγινε ένας πραγματικός χαμός τόσο στην αργόσυρτη μελωδική αρχή όσο και στον ορυμαγδό με το καλπάζον riff που ακολουθεί.

O Bruce Dickinson (που ξεκίνησε τη βραδιά με κοτσίδα την οποία έλυσε στη συνέχεια)μείχε διανύσει ήδη χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων στη σκηνή παρά το γεγονός ότι συμπληρώνει σε μερικές ημέρες (στις 7 Αυγούστου) τα 64 χρόνια του. Και οι υπόλοιποι όμως δεν πήγαν πίσω σε σκηνική παρουσία, το λέει ακόμη η ψυχούλα τους, ειδικά του αρχηγού Steve Harris, του νου και της ψυχής αυτού του συγκροτήματος.

Άρωμα Ελλάδος είχαμε, όπως αναμενόταν, με την απόδοση του ύμνου «Flight of Icarus» κατά τον οποίο ένας γιγάντιος Ικαρος με τεράστια φτερά έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή (σ’ ένα show το οποίο είχε έτσι και αλλιώς πολλά θεατρικά στοιχεία και πρωταγωνιστή τον θρυλικό Eddie) κάτω από τον οποίο ο Dickinson πρόσφερε ίσως την ερμηνεία της βραδιάς: Fly on your way, like an eagle, Fly as high as the sun, On your way, like an eagle, Fly and touch the sun».

Αντιθέτως στο Number of the Beast ο Bruce κάπως μας τα χάλασε στην εισαγωγή αλλά αυτή ήταν μάλλον η μοναδική κακή στιγμή μίας κατά τα άλλα σαρωτικής συναυλίας.

Ta encore του τέλους έφτασαν τη βραδιά στην κορύφωσή της. The Trooper, Τhe Clansman, Run to the Hills και στο τέλος, μετά την ιστορική εισαγωγή-ομιλία του Ουίνστον Τσόρσιλ, το σαρωτικό Aces High που παίχθηκε σε ένα τόνο ελάχιστα πιο αργό από τη studio έκδοση.

To αεροπλάνο της βρετανικής πολεμικής αεροπορίας έμεινε στη σκηνή να κοιτά τον κόσμο που σιγά-σιγά αποχωρούσε από το Ολυμπιακό Στάδιο έχοντας προσθέσει στο σκληρό δίσκο του μυαλού μία ανεπανάληπτη εμπειρία 110 λεπτών διαχρονικής και αυθεντικής μέταλ μουσικής από τους καλύτερους του είδους.

Up the Irons λοιπόν και εις το επανιδείν…

• Πηγή: news247.gr