H εναλλακτική έκρηξη των αρχών της δεκαετίας του 1990 άλλαξε άρδην τον rock χάρτη, καταβαραθρώνοντας ονόματα που έως τότε θεωρούνταν μεγάλα και αναδεικνύοντας νέες δυνάμεις. Μάλιστα, οι αναταράξεις έφτασαν και στο πιο σκληρό φάσμα, σαρώνοντας για ένα διάστημα το heavy metal.
Δημιουργήθηκε έτσι ένα κενό, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν μπάντες που στοιβάχτηκαν κάτω από μια alternative metal ομπρέλα, παίζοντας σημαντικό ρόλο για ό,τι λογίζουμε σήμερα ως «σύγχρονο σκληρό ήχο»: μια κατηγορία με ιδιαίτερη αναγνώριση, που έχει αποδείξει ότι ελκύει ακροατές τόσο από το metal, όσο και από το alternative/indie rock.
Όπως συνέβη και με το rock, οι περισσότερες από αυτές τις εξελίξεις έλαβαν χώρα στην Αμερική. Ωστόσο οι Slipknot, που έμελλε να αναδειχθούν ως κορυφαία περίπτωση ανάμεσα σε τέτοιους νέους ήρωες, θα αναδύονταν στις αρχές των ’00s, παρότι η ίδρυσή τους εντοπίζεται το 1995, όταν σχηματίστηκαν με θεμελιώδη πυρήνα τον Shawn Crahan, τον Joey Jordison και τον Paul Gray. Από τους τρεις, συνεχίζει πλέον μόνο ο Crahan, ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης: ο Gray πέθανε το 2010 από υπερβολική δόση μορφίνης και βαρβιτουρικών, ενώ ο Jordison απολύθηκε το 2013 –θα πέθαινε κι εκείνος το 2021, ύστερα από ταλαιπωρίες με την υγεία του.
Οι εξελίξεις αυτές δεν έπληξαν το κύρος των Slipknot, οι οποίοι εξακολουθούν να μετρούν εκατομμύρια fans ανά τον κόσμο, που στηρίζουν ακόμα και τώρα που δεν υπάρχουν πια άλλες εκπλήξεις ή περαιτέρω μυστήρια γύρω από τις περίφημες μάσκες με τις οποίες πρωτοεμφανίστηκαν, προξενώντας αίσθηση. Ένα τέτοιο στάτους, φυσικά, μόνο τυχαίο δεν είναι. Μέσα στα χρόνια, δηλαδή, οι Αμερικανοί απέδειξαν ότι δεν έχασαν την ικανότητα να βγάζουν στιβαρούς δίσκους –όπως το «We Are Not Your Kind» του 2019, για παράδειγμα– ενώ απόκτησαν και πολύτιμα μέλη, άρρηκτα δεμένα πια με την ιδιαίτερη ταυτότητά τους: ο Corey Taylor, λ.χ., είναι ο χαρακτηριστικός τους τραγουδιστής από το 1997, ενώ ο Mick Thompson (κιθάρα) και ο Craig Jones (πλήκτρα, samples) βρίσκονται στη σύνθεση ήδη από το 1996.
Βέβαια, αυτό που μετέτρεψε τους Slipknot σε μεγάλη μπάντα ήταν το δεύτερό τους άλμπουμ «Iowa» (2001), το οποίο εκτιμάται πλέον ως ένας από τους σημαντικότερους δίσκους του 21ου αιώνα ανεξάρτητα από είδη. Ως τότε το γκρουπ ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση με γοητευτικά «τρομακτικές» μάσκες, που έπλεε στη θάλασσα του αμερικάνικου alternative metal διανθίζοντας την πυκνή, μεταλλική σκληράδα με κρουστά, πικάπ και samples· αντλώντας τόσο από τα thrash και τα death παραδείγματα, όσο και από το rap metal και από τη δράση του Mike Patton. Το «Iowa», όμως –που κατατάχθηκε από τον Τύπο στο nu metal– τους μεταμόρφωσε σε συγκλονιστική δύναμη πυρός. Λανσάροντας μια ολόκληρη πρόταση για το πώς γινόταν να παίζεις σκληρή μουσική με φρέσκο πρόσωπο, μένοντας παράλληλα ριζωμένος σε παραδοσιακές hard & heavy αξίες όπως η οργή, η επιθετικότητα και το νιχιλιστικό έρεβος. Και ήταν εντυπωσιακό ότι πήγασε από μια χαοτική δημιουργική διαδικασία, σύμφωνα με όσα θα αποκάλυπτε αργότερα ο ίδιος ο Shawn Crahan.
Το «Iowa» χάρισε καλλιτεχνικό στάτους στους Slipknot, αλλά και μια τεράστια εμπορική επιτυχία, αφού βρέθηκε στο #3 των εθνικών charts των Η.Π.Α. και στο νούμερο 1 της Βρετανίας –αργότερα θα κέρδιζαν τρία #1 και στην πατρίδα Αμερική, χάρη στην ισχύ δίσκων σαν το προαναφερόμενο «We Are Not Your Kind» ή τα «All Hope Is Gone» (2008) και «.5: The Gray Chapter» (2014). Παράλληλα, οι ζωντανές τους εμφανίσεις απόκτησαν ξεχωριστή φήμη για τη βία που εξέπεμπαν και για το χάος το οποίο τις διέκρινε, χαρακτήρα που συνόψισε άψογα ο Corey Taylor δηλώνοντας ότι «δεν κάνουμε σόου, ξεκινάμε πολέμους». Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι εδώ στην Ελλάδα η Ιερά Σύνοδος αποπειράθηκε να εμποδίσει την ιστορική τους πρώτη συναυλία στην Αθήνα (Λυκαβηττός, Μάιος 2005), κρίνοντας, πέρα από τα γνωστά περί Σατανισμού, ότι η μουσική τους διέθετε μια επικίνδυνη διασύνδεση με το σκοτάδι («θα ελευθερώσει σκοτεινές επιθυμίες», ήταν η ακριβής φράση).
Οι Slipknot έχουν να φανούν στην Ελλάδα από το 2011, οπότε ο εκ νέου ερχομός τους στα μέρη μας για το φετινό Release Athens (Πλατεία Νερού, Σάββατο 23/7) έχει κινητοποιήσει τόσο τους πολυάριθμους οπαδούς –τους περίφημους Maggots– όσο κι εκείνους που δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία να δουν μια τόσο συζητημένη μπάντα. Άλλωστε, παρά τις δύο δεκαετίες που μας χωρίζουν πια από το «Iowa» και τα όσα πυροδότησε, παραμένουν ηχητικό φαινόμενο, μα κι ένα από τα λίγα αληθώς μεγάλα ονόματα της νεότερης rock ‘n’ roll οικογένειας.
- Πηγή: athinorama.gr
