Όσο πλησιάζουν οι γιορτές, ευτυχώς, βλέπουμε και μετρημένες αριθμητικά ταινίες, και πιο… Οσκαρικές. Σπίλμπεργκ, Ντελ Τόρο και Γκουαντανίνο χωράνε σε μια εβδομάδα; Χωράνε, και περισσεύουν. Μια επανέκδοση μαζί τους και μια ταινία κινουμένων σχεδίων προσθέτουν τον άσσο στο καρέ.

The Fabelmans

Για πρώτη φορά ο Στίβεν Σπίλμπεργκ γίνεται τόσο προσωπικός, εκθέτοντας μέρος της αληθινής του ιστορίας και κερδίζοντας πρώτη συμμετοχή και βραβείο στο Φεστιβάλ του Τορόντο στο διαγωνιστικό. Όταν ο Σάμι Φέιμπελμαν επισκεφτεί για πρώτη φορά την κινηματογραφική αίθουσα, θα καταλάβει πως τη ζωή την πλάθουμε με τα υλικά των ονείρων. Όταν δε η πραγματικότητα γίνεται μη διαχειρίσιμη, -τότε μαθαίνει πως- ο κινηματογράφος είναι και βάλσαμο, και μέσο αυτοανάλυσης.

Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Τόνυ Κούσνερ αποφεύγει στην ουσία τα δράματα -καθώς εδώ δεν έχουμε «Angels in America»-, προσέχει την εικόνα του πελάτη του -αποφεύγοντας να εκθέσει τη συνολική οικογενειακή εμπειρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ- και φροντίζει το κινηματογραφικό όνειρο να νικάει τους καθημερινούς εφιάλτες. Μονοδιάστατο και ελαφρώς στρατευμένο ως προς τα ζητήματα κοινωνικού ρατσισμού και στερεοτύπων, διακριτικό και ευαίσθητο ως προς τις οικογενειακές σχέσεις, παραμυθένιο σε συνάρτηση με την κινηματογραφική ενασχόληση/διέξοδο του ήρωα, το «The Fabelmans» είναι μια προσπάθεια αποδοχής του σκηνοθέτη όλων όσων καταπίεζε και αποσιωπούσε στην πολύχρονη καριέρα του. Ρεαλιστικές ερμηνείες από το νεαρό Γκάμπριελ Λαμπέλ και τη Μισέλ Γουίλιαμς, που δείχνουν να πρωταγωνιστούν και στις φετινές Οσκαρικές υποψηφιότητες. Τελικά, όπως θα συμπεράνετε και στο τέλος της ταινίας, ο ορίζοντας είναι εκεί που θα επιλέξεις να τον βάλεις.

Bones and all

Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Λούκα Γκουντανίνο είναι πως επιλέγει με ανορθόδοξο τρόπο να παράξει εμπορικές ιστορίες. Στο «Bones and All» η επιρροή του από τον κινηματογράφο του Ντάριο Αρτζέντο (έχει σκηνοθετήσει και το remake του Suspiria) συναντά σε σύμπτωση τα πρόσφατα γεγονότα που κατέστρεψαν την καριέρα του συνεργάτη του (είχαν κάνει μαζί την εμπορική επιτυχία «Call me by your Name») Άρμυ Χάμερ, ο οποίος κατηγορήθηκε και εκδιώχθηκε από την βιομηχανία θεάματος για κανιβαλιστικές τάσεις.

Με κανιβαλιστικές παρορμήσεις και με σκοπό να βρει τον πατέρα της για να πάρει απαντήσεις σχετικά με τον λόγο που σκοτώνει και τρώει τους ανθρώπους που την αγαπούν, η 16χρονη Μαρέν ξεκινά ένα road trip στις ΗΠΑ παρέα με ένα συν-κανίβαλο/ερωτικό σύντροφο. Ο έρωτας κυλάει σαν γάργαρο ζεστό αίμα που παίρνει και δίνει ζωή όσο ο κανόνας «Never Eat an Eater» τηρείται από κάθε μεριά. Όταν όμως ένας ηλικιωμένος κανίβαλος που συλλέγει memento mori από τα θύματά του σπάσει αυτόν τον κανόνα (ο ίδιος συλλέγει τα μαλλιά -πένθιμο σύμβολο κατά την αρχαία τραγωδία- από κάθε θύμα του παράγοντας ένα ανθεκτικό σκοινί που του θυμίζει πως πρέπει να θυμάται την τροφική του αλυσίδα), οι ισορροπίες θα αλλάξουν.

Ένας ακόμα αντισυμβατικός έρωτας κινητοποιεί τον ιταλό σκηνοθέτη. Στο «Είμαι ο Έρωτας» καταπιάστηκε με τη γαστρονομία και το ηλικιακό gap μεταξύ δύο ανθρώπων, στο «Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου» με έναν ομόφυλο έρωτα που χαϊδολογιόταν με παιδοφιλικές αναφορές σε ένα coming of age story, στο «Bones and All» αγγίζει ανατρεπτικά και κυριολεκτικά το ερωτόλογο «Θέλω να σε φάω». Σε αντίθεση με τους Χάνιμπαλ Λέκτορ («Η Σιωπή των Αμνών») ή τον Κάρλος («Caníbal»), από θέση παρατηρητή αποφεύγει την κοινωνική κριτική ή τον ναρκισσιστικό ερωτισμό αντίστοιχα. Αυτό είναι στα υπέρ του. Η ταινία όμως, θέλοντας να μας εισάγει στο σύμπαν των ηρώων, πλατειάζει και δεν εστιάζει στο ζητούμενο του: γιατί «άνθρωπος τρώει άνθρωπο»; Η ολιγόλεπτη παρέλαση της Κλόι Σεβινί στον ρόλο της μητέρας, είναι άξια προσοχής.

Pinocchio (Πινόκιο)

Όταν ένα όνειρο ζωής παραχθεί, σπάνια είναι αδιάφορο. Ο βραβευμένος με Όσκαρ Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο στο κινηματογραφικό του stop-motion παραμύθι είδε την κλασική ιστορία του Κάρλο Κολόντι, τον «Πινόκιο», να ζωντανεύει μέσα στα αναγνωστικά σκοτάδια και να ορθώνει το ανάστημα του χωρίς εύκολες λύσεις. Μετά την απογοητευτική live action απόπειρα της Disney να μεταφέρει το σενάριο του animated Πινόκιο στους τηλεοπτικούς δέκτες, εδώ έχουμε μια ουσιαστική μεταφορά που αναπλάθοντας με νέα αφηγηματικά εργαλεία μια χιλιοειπωμένη αλληγορική ιστορία, παραθέτει ένα κομψοτέχνημα ξέχειλο από αγάπη, σκοτάδι και φαντασία.

Χωρίς να ψάχνει ηθικά ζητήματα ή να λύνει ανάλογα διλήμματα, το κακό ενστερνίζεται την αθώα ξύλινη ψυχή μιας υπό καλλιέργεια προσωπικότητας, σαν αυτής του από κούτσουρο αγοριού, αφήνοντας την αγάπη να βρει κουφάλα να κουρνιάσει. Αυτός ο Πινόκιο ίσως καταφέρει αυτό που έκανε ο «Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης» στην προηγούμενη γενιά θεατών: να εμφυσήσει τον ρεαλισμό, το όνειρο, τη φαντασία στα ροζ συννεφάκια που διαχωρίζουν έννοιες με θρησκευτικούς όρους.

Πιο σκοτεινό από το αναμενόμενο και σίγουρα πιο αληθινό από τις εκδόσεις που έχουν προηγηθεί.

Strange World (Παράξενος Κόσμος)

Απέναντι στον «Πινόκιο» του Ντελ Τόρο, έρχεται ο «Παράξενος Κόσμος» της Disney. Το λες και ειρωνικό αν αναλογιστείς ότι το σύμπαν της Disney έχει περισσότερες καρδούλες και από όσες μπορούν να παράξουν τα αρκουδάκια της αγάπης. Στο θέμα μάς τώρα: Ο «Παράξενος Κόσμος», που εμφανώς εμπνέεται από τον Καλτ Κινηματογράφο της δεκαετίας του ’50 και ’60, δείχνει πως ξεπερνούν τις διαφορές τους τρεις γενιές της οικογένειας Κλέιντ, ενώ εξερευνούν έναν παράξενο, θαυμαστό και πολύ συχνά εχθρικό κόσμο. Σε σημεία, πολύ διασκεδαστικό και φαντασμαγορικό, στο σύνολο του περισσότερο οικογενειακό από αυτό που διαφημίζει. Κατά τα άλλα… μια χαρά οικογενειακή ταινία για τις γιορτινές μέρες.

Το λευκό περιστέρι (Hulubice / The White Dove)

Μία ποιητική ταινία της Τσέχικης σχολής, έρχεται να προστεθεί στις υπέροχες δημιουργίες που έχουμε δει από τον κινηματογράφο τους αυτή τη χρονιά στις αφιερωματικές προβολές. Ένα λευκό ταχυδρομικό περιστέρι που χάνεται στο ταξίδι του για τη Γερμανία, θα πυροβοληθεί κατά λάθος από ένα αγόρι με αναπηρία κάπου στην Πράγα, όσο κάνει εξάσκηση στον στόχο. Ένας καλλιτέχνης που βρίσκει το περιστέρι, γίνεται φίλος με το αγόρι. Μαζί περιθάλπουν το περιστέρι μέχρι την πλήρη ανάρρωσή του. Την ίδια στιγμή, ένα κορίτσι στη Βαλτική Ακτή περιμένει να επιστρέψει το περιστέρι της. Αυτό είναι το «λευκό περιστέρι».

• Πηγή: ertnews.gr