Η εξιλέωση του Ντι Μαρία, ο τυφώνας Εμπαπέ, ο ήρωας Μαρτίνες και στο τέλος ο αιώνιος Μέσι. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον τελικό των τελικών και για τον Μέσι, που ήταν πάντα ο καλύτερος όλων.

Ο τελικός των τελικών για τον καλύτερο των καλύτερων, τον Μέσι. Ένα παιχνίδι με εξέλιξη που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Ένας αγώνας βγαλμένος από τις σελίδες κόμικ.

Μόνο εκεί, στα κατορθώματα των υπέρ-ηρώων και στην οργιώδη φαντασία των δημιουργών, μπορεί να βρει κανείς ένα τέτοιο σενάριο, μια τέτοια αλληλουχία γεγονότων και πρωταγωνιστών.

Η εξιλέωση του μεγάλου Άνχελ Ντι Μαρία
Πρώτος, ο μεγάλος Ντι Μαρία. Το μόνο χειρότερο από το να παίξεις έναν τελικό και να τον χάσεις είναι να μην αγωνιστείς στον τελικό και να δεις τους συμπαίκτες σου να μην τα καταφέρνουν χωρίς εσένα.

Ο Ντι Μαρία το 2014 δεν είχε αγωνιστεί ούτε στον νικηφόρο ημιτελικό με την Ολλανδία, ούτε στον χαμένο τελικό με τη Γερμανία. Πέρυσι το καλοκαίρι, ο Ντι Μαρία επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος.

Ξεκίνησε βασικός στο Μαρακανά, στον τελικό του Copa America, απέναντι στη Βραζιλία. Έβαλε το μοναδικό γκολ του τελικού, έγραψε την ιστορία που έβγαλε το αγκάθι από την καρδιά του Μέσι.

Ο Σκαλόνι τον έβαλε βασικό στο Κατάρ απέναντι στη Γαλλία. Και τον έστειλε αριστερά, γιατί ήξερε πως εκεί θα έχει χώρο. Γιατί το κέντρο της βαρύτητας είναι πάντα ο Μέσι: τραβάει πάνω του τους αντιπάλους του, είτε έχει την μπάλα, είτε όχι.

Μεταφορά αριστερά και «Άνχελ Ντι Μαρία, δείξε μας κάτι». Ο 34χρονος ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Κέρδισε το πέναλτι για το 1-0, τελείωσε άψογα την αντεπίθεση για το 2-0.

Φάνηκε πως ο Μέσι βρήκε έστω και προς το φινάλε της καριέρας έναν άγγελο δίπλα του, να κάνει τον Μπουρουσάγκα και όχι τον Ιγκουαϊν, να κάνει το σωστό στα κρίσιμα.

Αν ο τελικός έληγε 2-0 υπέρ της Αργεντινής, είναι πιθανόν ο Ντι Μαρία να έπαιρνε και το man of the match. Αλλά ήρθε να τον σαρώσει κι αυτόν, ο τυφώνας Εμπαπέ.

Το χατ-τρικ του τυφώνα Εμπαπέ
Η Γαλλία ήταν τόσο άθλια στο παιχνίδι, που έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που κάνει δύο αλλαγές πριν το ημίχρονο σε τελικό Μουντιάλ. Το εξωφρενικό είναι πως δεν βελτιώθηκε ούτε με αυτές. Παθητική, ράθυμη, αγνώριστη, έχανε από νωρίς σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου και έκανε το πρώτο σουτ στο 71′.

Ο εξαντλημένος Οταμέντι χάρισε ένα πέναλτι και ο Εμπαπέ στάθηκε απέναντι στην ιστορία. Γκολ και η Γαλλία είναι ζωντανή, γκολ και ο Εμπαπέ είναι ο 5ος παίκτης με γκολ σε δύο τελικούς Μουντιάλ, μετά τον Βάβα, τον Πελέ, τον Μπράιτνερ και τον Ζιντάν.

Ενενήντα επτά δευτερόλεπτα αργότερα, ο μικρός δεν στάθηκε απλώς απέναντι στην ιστορία. Πήρε την πάσα του Τουράμ και λύγισε, έγινε ένα με το έδαφος, χρησιμοποίησε όλο του το κορμί σαν αθλητής ενόργανης για να πιάσει το τέλειο βολέ στην κίνηση.

Βολίδα και 2-2. Ποιος Μέσι, ποιος Ντι Μαρία, ο τελικός ήταν ξαφνικά του Εμπαπέ και μόνον εκείνου.

Παράταση και ο Μέσι σκοράρει στο 108′. Βρήκε τη στιγμή του, σίγουρα αυτό είναι, έτσι θα γραφτεί η ιστορία. Αμ δε. Μετά το στημένο η μπάλα πέφτει στη γωνία της περιοχής στον Εμπαπέ που αστραπιαία τη φέρνει στο δεξί και εκτελεί.

Χέρι, πέναλτι. Ο Εμπαπέ το βάζει κι αυτό. Η Γαλλία είναι πάλι ζωντανή και ο Εμπαπέ έχει χατ-τρικ στον τελικό του Μουντιάλ, το πρώτο μετά τον Χερστ το 1966. Βασικά, όχι, άκυρο, το πρώτο γενικά, αφού η μπάλα πέρασε τη γραμμή και στα τρία γκολ του Εμπαπέ.

Τρία στο Κατάρ και ένα στη Ρωσία, τέσσερα γκολ σε τελικούς Μουντιάλ, περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη στην ιστορία, λίγες μέρες πριν γίνει 24 ετών.

Ο Μαρτίνες και η κορυφαία απόκρουση των τελικών
Κι όμως, το 3-3 από τον Εμπαπέ δεν ήταν το τέλος. Στο 123′, στη ρωγμή του χρόνου, η λόμπα πέρασε στην πλάτη της άμυνας και ο Κόλο Μουανί βρήκε στις καθυστερήσεις της παράτασης τη μεγαλύτερη ευκαιρία της Γαλλίας στον τελικό.

Ο πλανήτης κράτησε την αναπνοή του και ο τελικός απέκτησε έναν ακόμα υπέρ-ήρωα. Ο Εμιλιάνο Μαρτίνες έκανε την απόκρουση των αποκρούσεων. Τέντωσε χέρια και πόδια, «επιτέθηκε» στην μπάλα, τη σταμάτησε με όλο του το είναι, με όλη του την ύπαρξη.

Ο τύπος που φόρεσε για πρώτη φορά το εθνόσημο το 2021, ο τερματοφύλακας που τραμπούκισε ανελέητα τους παίκτες της Κολομβίας με ακατανόμαστες εκφράσεις όταν έπιασε τρία πέναλτι στον προημιτελικό του Copa America το περασμένο καλοκαίρι.

Καλύτερος τερματοφύλακας σε εκείνη τη διοργάνωση, καλύτερος και στο Μουντιάλ στο Κατάρ. Έδωσε τη νίκη στα πέναλτι στον προημιτελικό με την Ολλανδία, έκανε το ίδιο και στον τελικό με τη Γαλλία.

Όμως όχι, δεν ήταν τα πέναλτι οι κορυφαίες στιγμές του, αλλά αυτό το σπαγκάτο στο 123′ που κράτησε ζωντανή την Αργεντινή.

Ο αιώνιος Μέσι
Και στο τέλος, ο Μέσι. Όπως και στην αρχή. Ο κοντός που έβαλε το πρώτο γκολ της Αργεντινής σε έξι από τα επτά παιχνίδια στο Κατάρ.

Ο Μέσι που είναι πλέον ο παίκτης με τα περισσότερα παιχνίδια Μουντιάλ, αυτός με την μεγαλύτερη άμεση συμμετοχή σε τέρματα (21 με 13 γκολ και 8 ασίστ), αυτός που έχει κάνει τις περισσότερες ντρίμπλες, αυτός που έχει δημιουργήσει τις περισσότερες ευκαιρίες, αυτός που έχει δώσει τις περισσότερες ασίστ σε νοκ-άουτ, ο μοναδικός που έχει γκολ+ασίστ σε τέσσερα διαφορετικά παιχνίδια Μουντιάλ, ο μοναδικός με γκολ σε όλα τα νοκ-άουτ ενός Μουντιάλ, από τους 16 μέχρι και τον τελικό.

Αλλά όχι. Ο,τι διαβάσετε, όλα αυτά τα ρεκόρ δεν αποδεικνύουν κάτι. Ο Μέσι δεν είναι καλύτερος σήμερα από ότι ήταν πριν αρχίσει το Μουντιάλ επειδή πέτυχε όλα αυτά.

Δεν πάει έτσι, αντιθέτως λειτουργεί ανάποδα. Ο Μέσι τα έκανε όλα αυτά γιατί ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είδαμε ποτέ μπροστά στα μάτια μας σε τέτοια διάρκεια, σε τέτοιον αδιανόητο αριθμό αγώνων.

Ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος. Ο κορυφαίος σκόρερ, ο κορυφαίος φίνισερ, που μπορούσε ταυτόχρονα να είναι ο κορυφαίος ντριμπλέρ και ο κορυφαίος play-maker.

Όλα μαζί, από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε μέχρι και σήμερα. Αδιάλειπτα. Κριστιάνο, Ροναλντίνιο και Μόντριτς μαζί. Ρονάλντο, Ζιντάν και Ρόμπεν μαζί. Σουάρες, Ζλάταν και Ινιέστα μαζί.

Διαλέξτε όποιους θέλετε. Ο Μέσι δεν έμοιαζε ποτέ με κανέναν απ’όσους είδαμε από τον Μαραντόνα και μετά, πολύ απλά γιατί ήταν τρεις σε έναν. Το να τον συγκρίνει κάποιος με οποιονδήποτε από όλους αυτούς ήταν πάντα εξωφρενικά άδικο. Και για εκείνους, αλλά πολύ περισσότερο για τον Μέσι.

Μόνο για τον Μαραντόνα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι θα μπορούσε να έχει αυτήν την απαράμιλλη καριέρα του Μέσι. Και μόνο για τον Μέσι θα μπορούσε κάποιος να πει πως θα μπορούσε να κάνει τον Ντιέγκο του 1986.

Ο ένας δεν είχε τη διάρκεια, ο άλλος δεν είχε την κορυφή σε ένα Μουντιάλ. Κι έτσι, όταν κάποιος συζητούσε για GOAT, για τον μεγαλύτερο δηλαδή όλων των εποχών, καταλάβαινες ότι ο τίτλος πάει στον Μαραντόνα, όπως παλιότερα πήγαινε στον Πελέ.

Ο Μέσι ήταν πάντα ο καλύτερος. Αλλά δεν τον έλεγαν όλοι «μεγαλύτερο» γιατί εκεί μετράνε και οι τίτλοι, μετράει και το ρημάδι το Μουντιάλ.

Ο Μέσι είναι και τώρα στα 35, ο καλύτερος. Όμως το πήρε κι αυτό, το αγκάλιασε, το φίλησε και το πήγε στο πέταλο, με τον Αγουέρο να τον κρατάει στους ώμους του.

Ο Μέσι ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος. Τώρα που έκανε αυτά τα πράγματα στο Μουντιάλ, τώρα που κράτησε το ιερό δισκοπότηρο στα χέρια του, τώρα μπορείτε να τον λέτε και GOAT.

Μπορείτε να λέτε ότι είναι ο ένας, ο ξεκάθαρα μεγαλύτερος όλων των εποχών ή να λέτε ότι είναι ένας από τους τρεις GOAT, μαζί με τον Πελέ και το Μαραντόνα. Μικρή σημασία έχει.

Το παιδί από το Ροζάριο είναι σε όλη του την καριέρα ο,τι καλύτερο έχουμε δει ποτέ. Ισάξιοι του μπορεί να υπήρξαν στο παρελθόν, ανώτεροι όχι.

Είχε κάτι μικρά ψεγάδια. Δεν ήταν εξωφρενικά καλός στα πέναλτι και δεν είχε πάρει Μουντιάλ. Τσεκ στο ένα, τσεκ και στο άλλο.

• Πηγή: sport24.gr