Με αφορμή τα λαμπερά εγκαίνια του Δημοτικού Θεάτρου Βόλου και προφανώς (αλλά και δυστυχώς) διακατεχόμενος από το συνονθύλευμα των συναισθημάτων   της ζήλιας (άγχος, θυμός, φόβος, απελπισία, λύπη) αναρωτιέμαι…

Οι Λαρισαίοι έχουμε το περιθώριο να παραμένουμε αδρανείς ?

Η πόλη παραμένει καθηλωμένη στα σημαντικά και πρωταγωνιστής στα ασήμαντα !

Παρακολουθούμε τους γείτονες μας στη Θεσσαλία (ορθώς πράττοντας) να εξελίσσονται, να βελτιώνουν τις υποδομές τους, να δραστηριοποιούνται με στόχους και πρόγραμμα,  να διεκδικούν ενωμένοι με δύναμη, να εξοπλίζονται με έργα που προσφέρουν προστιθέμενη  αξία, να κερδίζουν παντού.

Την ίδια ώρα   εμείς στη Λάρισα –απελπιστικά κουρασμένοι-  παλεύουμε με λακκούβες, με  μπαλώματα, με έργα κακής ποιότητας και αμφίβολης αξίας, με  αναβολές και καθυστερήσεις, δεν έχουμε  σχέδια δράσης και διεκδικήσεων, επικεντρώνουμε σε πολιτικές ήσσονος σημασίας, ψαχνόμαστε χωρίς στόχους και καταλήγουμε να  διαχειριζόμαστε τις περισσότερες φορές μόνον τη μιζέρια μας. Προφανώς δεν είναι όλα μαύρα αλλά τα  προβλήματα είναι πολλά, μεγάλα και σε πολλούς τομείς.

Μέχρι πότε απλώς θα συζητάμε για την αξιοποίηση του Πηνειού, της Γεωργικής Σχολής και του Αρχαίου Θεάτρου, μέχρι πότε θα ανεχόμαστε το «κουφάρι» του θεάτρου ΟΥΗΛ και του LFC Arena, το χάος γύρω από το Τελωνείο, μέχρι πότε θα παραμένουμε απαθείς στην προοπτική λειτουργίας του Αεροδρομίου Λάρισας, γιατί δεν διεκδικούμε την κατασκευή του Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλίας στη Λάρισα, γιατί δεν διεκδικούμε τη λειτουργία του Εμπορευματικού Κέντρου Θεσσαλίας στη Λάρισα ?

Νομίζω πως όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η  πόλη μας έχει κατεπείγουσα ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας της. Και αυτό αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία που  απαιτεί εμπειρία, γνώση, κουλτούρα συνεργασίας, οργανωμένη διεκδίκηση παντού και  φυσικά  παθιασμένους με την πρόοδο της πόλης Λαρισαίους doers.

Όσοι μπορούν και έχουν διάθεση να συμμετέχουν σε μια τέτοια «μάχη» έχουν υποχρέωση να δραστηριοποιηθούν !