Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης
Πήρα τηλέφωνο την (τότε) σύζυγό μου και της το ανακοίνωσα με χαρά, ακολούθησε ο Γρηγόρης… μετά κάλεσα και τη μητέρα μου…
Η: «Έλα, μαμά, σήμερα δώσαμε τα χέρια για να πάρει ένας πελάτης μου ένα από τα καλύτερα οικόπεδα στο Βουκουρέστι!»
Σ: «Μα καλά, έχεις πουλήσει και αγοράσει τόσα και τόσα οικόπεδα, γιατί με κάλεσες για αυτό;»
Η: «Έχει αξία 19 εκατομμύρια και μετά θα αναλάβω τις ενοικιάσεις των μαγαζιών και τις πωλήσεις των διαμερισμάτων, που θα έχουν τουλάχιστον άλλα 80 – 100 εκατομμύρια! Έχω ήδη πελάτες για τα διαμερίσματα αυτά και ενοικιαστές για τα μαγαζιά!»
Σ: «Μπράβο, αγόρι μου, να σου πάνε όλα καλά, να σε προσέχει ο Θεός και να έχεις τύχη»
Η: «Γιατί να έχω τύχη; Έκλεισε η συμφωνία, σου λέω! Νομικοί έλεγχοι και υπογραφές απομένουν!»
Σ: «Τι μου είπες πως λέει ο πάμπλουτος πελάτης σου; Η συμφωνία έχει κλείσει όταν έχει στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί, έχουν εμφανιστεί τα λεφτά στον λογαριασμό του πωλητή και έχουν φύγει όλοι χαρούμενοι από τον συμβολαιογράφο. Κάνω λάθος; Τα έχω μάθει καλά;»
Η: «Ναι, ναι, αυτό το λέω και εγώ! Όμως τι μπορεί να πάει στραβά; Ούτε δάνειο δεν χρειάζεται ο άνθρωπος, μετρητοίς θα αγοράσει το ακίνητο και προχωράμε!»
Σ: «Μπράβο, αγόρι μου! Με όλη μου την ψυχή μπράβο!»
…
Ιανουάριος 2008, Βουκουρέστι, Ρουμανία
Το οικόπεδο
Δ: «Ρε συ, Ηλία, πολύ καθυστερούμε… τόσους μήνες ψάχνεις, μα τίποτε δεν με ενθουσιάζει».
Η: «Το ξέρω, το ξέρω. Όμως αφενός είναι λίγα τα διαθέσιμα ακίνητα, αφετέρου δεν θέλω να σε αφήσω να πας να αγοράσεις κάτι πανάκριβο».
Απάντησα στον υποψήφιο πελάτη μου, ας τον ονομάσουμε Δ. Έναν αρχοντάνθρωπο που τότε ήταν περίπου στα 55 – 60, εξαιρετικά συμπαθητικό στην όψη, με βλέμμα που σε «σκάναρε» σε δευτερόλεπτα και πολύ καλή γνώση των ακινήτων, της «ανάγνωσης» μίας περιοχής κλπ. Η οικονομική του επιφάνεια ήταν πολύ μεγάλη, ήταν ένας από τους λίγους εργολάβους που το 2005 πούλησε όλα του τα διαμερίσματα πριν εφαρμοστεί o ΦΠΑ στην οικοδομή στην Ελλάδα και κράτησε τεράστια ρευστότητα, «για να ψάξει ευκαιρίες αλλού». Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που μου είχε δείξει εξ’ αρχής εμπιστοσύνη, μιας και είχε μάθει από άλλον πελάτη μου εργολάβο πως τον είχα συμβουλεύσει να πουλήσει ό,τι είχε στην Ελλάδα και να περιμένει να δει τι θα γίνει στην αγορά μετά την 01.01.2006… «Είσαι ο μόνος μεσίτης που είπε κάτι τέτοιο» μου είχε πει… «Επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων θέλω να είμαι, να λέω και τη γνώμη μου, ακόμη και αν μου κοστίζει μία πώληση και την αμοιβή που αυτή συνεπάγεται».
Δ: «Αγόρι μου, δεν έχω οικονομικό πρόβλημα. Αν βρεις κάτι πολύ καλό που να αξίζει, μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια ακόμη και μεγάλα funds».
Η: «Δηλαδή θα έφτανες και μέχρι τα 25 εκατομμύρια Ευρώ;»
Δ: «Έχεις κάτι που να αξίζει να ανέβουμε τόσο ψηλά;»
Αντί απαντήσεως, σηκώθηκα και του ζήτησα να μπούμε αμέσως στο αυτοκίνητο και να πάμε να δούμε ένα από τα καλύτερα μεγάλα ακίνητα που υπήρχε διαθέσιμο στο Βουκουρέστι εκείνη τη στιγμή… Σε 20 περίπου λεπτά ήμασταν σε μία από τις καλύτερες περιοχές του Βουκουρεστίου, μπροστά σε ένα οικόπεδο με πολύ παράξενο σχήμα… Είχε έκταση πάνω από 7.000 τετραγωνικά μέτρα, όμως η πρόσοψή του στην κεντρική λεωφόρο ήταν 200+. Παλιός χώρος στάθμευσης και συντήρησης αυτοκινήτων, είχε επιστραφεί στους κληρονόμους του ιδιοκτήτη του μετά την πτώση του κομμουνισμού.
Ο Δ είχε μείνει κυριολεκτικά άφωνος. Για τρεις ώρες τριγυρίζαμε στην περιοχή… ελέγξαμε τα πάντα και μετά πήγαμε απευθείας στον αρχιτέκτονα του Δ στο Βουκουρέστι, μας είπε τι μπορεί να κτίσει το οικόπεδο και τι επιπλέον μπορούσαμε να πάρουμε αν καταθέταμε πρόταση τροποποίησης πολεοδομικού συντελεστή (κάτι συνηθισμένο στη Ρουμανία, υπάρχουν το PUD και το PUZ).
– «Έχεις περίπου 7.700 τετραγωνικά με αυτή την απίστευτη πρόσοψη πάνω στην κεντρική λεωφόρο… όπως είσαι τώρα μπορείς να σηκώσεις περίπου 34.650 μέτρα, με συντελεστή δόμησης 4,5, ύψος ισόγειο και 14 ορόφους και κάλυψη 70%. Αν όμως καταθέσουμε και PUZ, τότε λογικά θα φτάσουμε τα 50.000 μέτρα. Θα χρειαστείς περισσότερα υπόγεια πάρκιγκ, αλλά το σημείο αξίζει αυτή την επιπλέον επένδυση».
Η απόφαση
Όταν έφτασα στη Ρουμανία το 2004 υπήρχαν 0 (μηδέν) καφετέριες όπως οι αντίστοιχες Ελληνικές και ελάχιστα «καλά εστιατόρια» (μάταια παρακαλούσα ένα σωρό κόσμο να έρθει πάνω και να κάνει κάτι καλό… ήρθαν μετά 5 – 10 χρόνια, όταν το κόστος εισόδου 20πλασιάστηκε. Οι περισσότεροι προτίμησαν και προτιμούν να καταστραφούν στην Ελλάδα, άλλη κουβέντα αυτή…)
Από το 2007 είχε ανοίξει στο κέντρο του Βουκουρεστίου το εστιατόριο “Mandragora”, όπου ο ξένος chef έκανε την καλύτερη σαλάτα Caesar που έχω φάει στη ζωή μου, με τραγανό κοτόπουλο που έβγαινε από το τηγάνι και έμπαινε στη σαλάτα λίγα δευτερόλεπτα πριν αυτή φτάσει στον πελάτη. Εκεί πήγαμε να αναλύσουμε το θέμα με τον Δ…
Η: «Όπως σου έχω πει, περιμένω να πέσει η αγορά ακινήτων της Ρουμανίας, αρχής γενομένης από τον Σεπτέμβριο φέτος…»
Δ: «… το ξέρω, μου το είπες και πραγματικά είσαι διασκεδαστικός! Μόνο εσύ λες ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά οκ, ας πούμε ότι θα γίνει. Γιατί τότε θεωρείς πως είναι καλό αυτό το οικόπεδο στα 25 εκατομμύρια; Τι θα κάνουμε σε αυτό; Να μην περιμένουμε να πέσει η αγορά, αν είσαι τόσο σίγουρος;»
Η: «Έχεις επισημάνει και εσύ ότι το Βουκουρέστι έχει μεγάλη έλλειψη σύγχρονων εμπορικών χώρων (σημείωση: όχι τυχαία στα χρόνια που ακολούθησαν κτίστηκαν στην πόλη 8 μεγάλα Malls). Με 200+ μέτρα πρόσοψη, κάτω μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό εμπορικό κέντρο, ή έστω μαγαζιά στη σειρά. Ένα super market ως ενοικιαστής «άγκυρα» κλπ. Από τα μαγαζιά θα βγουν κέρδη που θα υπερκαλύψουν το κόστος του οικοπέδου και ουσιαστικά θα μείνουν τα μέτρα από πάνω, όπου θα υπολογίσεις μόνο κόστος κατασκευής και κόστος πώλησης. Σημασία έχει να βγούμε στην αγορά ενοικίασης πριν ολοκληρωθούν οι αναπτύξεις που έχουν ξεκινήσει από πέρσι, στα ακίνητα μετράει το πότε κάνεις μία κίνηση».
Δ: «Πες το πάλι…»
Έπρεπε να κλείσει το μαγαζί για να φύγουμε. Ο Δ πήρε μαζί του όλους τους υπολογισμούς που είχαμε κάνει και όταν τον άφησα στο ξενοδοχείο του έκλεισε τη βραδιά λέγοντας:
Δ: «Εντάξει είναι και τα 25, όμως αν μπορείς, κλείστο στα 22 – 23 εκατομμύρια. Θα έχουμε έξοδα πολλά. Ξέρω ότι το έχουν στο ραντάρ τους πολλοί ακόμη… κάνε το καλύτερο που μπορείς! Το θέλω! Στείλε μου τι πρέπει να σου υπογράψω και προχώρα!»
Η συμφωνία
O ιδιοκτήτης του ακινήτου ήταν δύσκολος άνθρωπος (αν και μεταξύ μας αν τον συγκρίνω με όσα συνάντησα στην Αθήνα του 2023 ψάχνοντας για οικόπεδα, «πανεύκολος» ήταν)… Το ακίνητο ήταν θέμα συζήτησης σε πολλά lobby καλών ξενοδοχείων στο κέντρο της πόλης. Το καταλάβαινα επειδή και το άκουγα, αλλά και τον έβλεπα να συζητά με διάφορους ξένους (αν ήταν τώρα διαθέσιμο οι περισσότεροι επενδυτές ίσως να ήταν Ρουμάνοι…)
Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η τιμή και η δομή της συμφωνίας, αλλά και τα χαρτιά του ακινήτου… Ο νομικός έλεγχος έβγαλε πολλά προβλήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου το ραντεβού με έναν από τους τότε κορυφαίους δικηγόρους με εξειδίκευση στα ακίνητα, που είχε αναλάβει να ελέγξει το θέμα για λογαριασμό του Δ.
– «Για να σου το πω ευγενικά, Έλληνα, αυτό το οικόπεδο είναι σα να λες πως παντρεύεσαι μία πρώην εκδιδόμενη γυναίκα. Τώρα πλέον δεν εκδίδεται, αλλά θα πρέπει να αποδεχθείς και να ζήσεις με το παρελθόν της» μου είπε μετά από τον βομβαρδισμό ερωτήσεών μου…
Ζήτησα να καλέσουμε επί τόπου τον Δ και να του παρουσιάσει δια ζώσης τα ευρήματα του ελέγχου (να μην αρκεστεί μόνο στην ογκώδη έκθεση που είχε συντάξει). Ο Δ τον άκουσε με προσοχή και στο τέλος του έκανε μία απλή ερώτηση:
Δ: «Έχεις δίκιο σε όλα, αγαπητέ. Αν το αγοράσω, θα έχω προβλήματα στο μέλλον ή θα είμαι 100% καλυμμένος; Προσοχή, όχι 99%, 100%, έτσι μου επιμένει να λέω ο φίλος μου εκεί».
– «Θα ζητήσουμε μία σειρά από έγγραφα και αν τα λάβουμε τότε ναι, θα είστε 100% καλυμμένος».
Με την «ευλογία» του δικηγόρου ενέτεινα τις προσπάθειές μου για να κλείσω τη συμφωνία. Χρειάστηκαν πάνω από δέκα ακόμη συναντήσεις μέχρι να φτάσει η ώρα τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς να κλείσω το τελικό ραντεβού ανάμεσα στον ιδιοκτήτη και τον Δ. Εκεί τον Δ περίμενε μία μεγάλη έκπληξη…
Είχα καταφέρει να κλείσω τη συμφωνία στα 19,1 εκατομμύρια Ευρώ, σχεδον 6 εκατομμύρια λιγότερα από όσα με είχε εξουσιοδοτήσει, χρησιμοποιώντας το όπλο της μεγάλης του ρευστότητας και της δυνατότητας να αγοραστεί το οικόπεδο χωρίς τραπεζικό δανεισμό ( = είχα κατανοήσει πως είχα απέναντί μου ιδιοκτήτη που καταλάβαινε το επιχειρείν και κατανόησε πως οποιοδήποτε δάνειο τέτοιου μεγέθους θα καθυστερούσε για μήνες).
Μετά από όλη την προεργασία που είχε γίνει, οι δύο άντρες τα βρήκαν γρήγορα στις λεπτομέρειες και ουσιαστικά περάσαμε σχεδόν δύο ώρες συζητώντας για το πώς θα προχωρήσει στην πράξη αυτή η μεγάλη επένδυση.
Όταν φύγαμε ο Δ με αγκάλιασε και μου είπε ότι πρώτη φορά στη ζωή του είχε γνωρίσει άνθρωπο που να του δώσει ΟΚ για 25 και να του κλείσει συμφωνία στα 19 εκατομμύρια. «Μαζί θα κάνουμε πολλά πράγματα, Ηλία μου».
Το πεζοδρόμιο
Μου ζήτησε να πάμε σε ένα άλλο καλό εστιατόριο και διάλεξα το Uptown (επίσης διάσημο τότε). Θυμάμαι ότι φτάσαμε εκεί περίπου στις 20.00 και από τη χαρά του ο Δ παρήγγειλε 3 φορές περισσότερα πιάτα από όσα μπορούσαμε να φάμε…
Κατά τις 22.00 φύγαμε από εκεί και περπατήσαμε προς το αυτοκίνητό μου, συζητώντας για αυτή την πολύ σπουδαία συμφωνία… περνώντας όμως απέναντι κάποια στιγμή δεν πάτησε καλά το πόδι του στην άκρη του πεζοδρομίου, τον είδα να παραπατάει και να κάνει έναν μορφασμό.
Δ: «Θα είμαι καλά το πρωί, πονάει τώρα, αλλά δεν είναι τίποτε», μου είπε.
Τον άφησα στο ξενοδοχείο του, έχοντας λάβει την εντολή να τρέξω τα πάντα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να ολοκληρώσουμε την αγορά μέσα στον Μάιο.
Πήρα τηλέφωνο την (τότε) σύζυγό μου και της το ανακοίνωσα με χαρά, ακολούθησε ο Γρηγόρης… μετά κάλεσα και τη μητέρα μου…
Η: «Έλα, μαμά, σήμερα δώσαμε τα χέρια για να πάρει ένας πελάτης μου ένα από τα καλύτερα οικόπεδα στο Βουκουρέστι!»
Σ: «Μα καλά, έχεις πουλήσει και αγοράσει τόσα και τόσα οικόπεδα, γιατί με κάλεσες για αυτό;»
Η: «Έχει αξία 19 εκατομμύρια και μετά θα αναλάβω τις ενοικιάσεις των μαγαζιών και τις πωλήσεις των διαμερισμάτων, που θα έχουν τουλάχιστον άλλα 80 – 100 εκατομμύρια! Έχω ήδη πελάτες για τα διαμερίσματα αυτά και ενοικιαστές για τα μαγαζιά!»
Σ: «Μπράβο, αγόρι μου, να σου πάνε όλα καλά, να σε προσέχει ο Θεός και να έχεις τύχη»
Η: «Γιατί να έχω τύχη; Έκλεισε η συμφωνία, σου λέω! Νομικοί έλεγχοι και υπογραφές απομένουν!»
Σ: «Τι μου είπες πως λέει ο πάμπλουτος πελάτης σου; Η συμφωνία έχει κλείσει όταν έχει στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί, έχουν εμφανιστεί τα λεφτά στον λογαριασμό του πωλητή και έχουν φύγει όλοι χαρούμενοι από τον συμβολαιογράφο. Κάνω λάθος; Τα έχω μάθει καλά;»
Η: «Ναι, ναι, αυτό το λέω και εγώ! Όμως τι μπορεί να πάει στραβά; Ούτε δάνειο δεν χρειάζεται ο άνθρωπος, μετρητοίς θα αγοράσει το ακίνητο και προχωράμε!»
Σ: «Μπράβο, αγόρι μου! Με όλη μου την ψυχή μπράβο!»
Αν έχεις τύχη, διάβαινε…
Οι μέρες πέρασαν και δούλευα πυρετωδώς για να ετοιμάσω τα πάντα, σε στενή συνεργασία με τον ιδιοκτήτη. Είχε αγανακτήσει από τα άπειρα χαρτιά που του ζητούσε ο δικηγόρος, όμως είχε δεχθεί και το επιχείρημά μου:
Η: «Αν αύριο πάρεις τα 19 εκατομμύρια και θέλεις να επενδύσεις ένα ποσό από αυτά, δεν θα θέλεις και ο δικός σου δικηγόρος να κάνει την ίδια δουλειά με έναν μελλοντικό ιδιοκτήτη ακινήτου, το οποίο θα θέλεις να αγοράσεις;»
Την ίδια ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όσες φορές είχα καλέσει τον Δ, δεν μου είχε απαντήσει…
Όταν κατάλαβα ότι είχε εξαφανιστεί, άρχισα να τον ψάχνω και να προσπαθώ να καταλάβω τι είχε γίνει… να ήταν απατεώνας και άλλος ένας «τουρίστας χωρίς λεφτά;»… δεν φαινόταν για τέτοιος…
Ο δικηγόρος άρχισε να μου λέει πως ούτε αυτός τον έβρισκε στο τηλέφωνο και τα τιμολόγιά του ήταν απλήρωτα… ο ιδιοκτήτης είχε δώσει ό,τι του είχε ζητηθεί και πλέον πίεζε να ολοκληρωθεί η συμφωνία…
Ο Δ μου απάντησε μετά από περίπου 40 μέρες…
Δ: «Ηλία, αγόρι μου, συγχώρεσέ με»
Η: «Γιατί; Τί έγινε; Αν δεν ήθελες να πάρεις το οικόπεδο, μπορούσες να μου το πεις»
Δ: «Φυσικά και θέλω να πάρω το ακίνητο! Όμως εκείνο το στραβοπάτημα στο πεζοδρόμιο φαίνεται ότι έκανε ζημιά σε κάποιο νεύρο και κάποιον μυ και από τότε έχω σοβαρά θέματα υγείας… τώρα που σου μιλάω είμαι στο σπίτι μου, μετά από το χειρουργείο».
Η: «Χειρουργήθηκες;»
Δ: «Ναι, δυστυχώς. Σε παρακαλώ, πες στους ανθρώπους πως δεν έχει αλλάξει κάτι. Σε έναν μήνα θα είμαι καλά και θα μπορώ να έρθω πάνω με τις πατερίτσες. Θα στείλω λεφτά να πληρώσω και τον δικηγόρο, είδα ότι με ψάχνει, προχωράμε κανονικά. Χίλια συγνώμη, παλικάρι μου!»
Ολοκλήρωσα τη συνομιλία μου με τον Δ, αλλά έμεινα να κοιτώ το τηλέφωνό μου για αρκετή ώρα μετά…
Ζήτησα να δω τον ιδιοκτήτη…
Η: «Ο κύριος Δ είχε ένα σοβαρό θέμα υγείας. Σε έναν μήνα θα έρθει εδώ για να ολοκληρώσουμε τη συμφωνία»
– «Μου λες ψέματα, Έλληνα! Ο δικός σου δεν έχει λεφτά και τώρα που έφτασε η ώρα να πληρώσει απλά εξαφανίστηκε!»
Η: «Να του ζητήσω να στείλει αποδεικτικά από το νοσοκομείο; Να στείλει υπόλοιπο λογαριασμού για να δεις πως έχει δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ;»
– «Τέτοια μπορώ να σου βρω και εγώ όσα θέλεις, σε όποια γλώσσα θέλεις! Αν δεν έχετε λεφτά, μην ασχολείστε με ακίνητα που ξεπερνούν το μπόι σας» ήταν η απάντησή του. Ακολούθησε ένας χειμαρρος προσβολών, που άκουσα χωρίς να πω κάτι από την πλευρά μου…
Στη ζωή μετράει και ο κατάλληλος συγχρονισμός…
Περίπου μετά από δύο μήνες, ο Δ ζήτησε να με δει στο σπίτι του στα νότια προάστια της Αθήνας, εμφανώς καταπονημένος…
Δ: «Μάλλον αυτός ο τραυματισμός ανέδειξε την «αχίλλειο πτέρνα» μου, Ηλία. Μόλις θα είμαι καλά τον Σεπτέμβριο, θα έρθω και αν δεν έχει πουληθεί το οικόπεδο, θα το πάρουμε εμείς. Σε ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει, πες μου τι σου οφείλω μέχρι εδώ».
Τον Σεπτέμβριο ο Δ ήταν να έρθει στις αρχές του μήνα, όμως του έτυχαν κάποιες έκτακτες υποχρεώσεις και ανέβαλε το ταξίδι για μετά τις 15 του μηνός. Όμως λίγες μέρες πριν έρθει «έσκασε» η Lehman Brothers (και ξεκίνησε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008). Όπως ήταν λογικό, ο Δ μου ζήτησε να ενημερώσω πως θα περιμένει λίγες μέρες, μέχρι να δει τι θα γίνει με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονταν…
Εμείς στην Κατερίνη το λέμε «σωστό timing», δηλαδή τον κατάλληλο συγχρονισμό και στη ζωή, το επιχειρείν και τις επενδύσεις αποδεικνύεται πως έχει πολύ μεγάλη σημασία…
Ο Δ θεώρησε το θέμα υγείας του ως έναν «οιωνό», ότι θα έπρεπε να μειώσει τους ρυθμούς δουλειάς του και να αφήσει τις μεγάλες αναπτύξεις. Όταν κατάλαβε ότι του είχα σχεδόν ήδη κλείσει τους περισσότερους ενοικιαστές (για ένα έργο που δεν είχε καν αγοράσει ακόμη το οικόπεδο για αυτό!) συνειδητοποίησε πως όντως τα περιθώρια κέρδους ήταν μεγάλα. Στην πράξη όμως δεν άλλαξε κάτι… ουσιαστικά ο άνθρωπος επανήλθε στην κατάσταση που τον ήξερα περίπου έναν χρόνο μετά…
Το οικόπεδο αυτό πουλήθηκε μετά από πολύ καιρό. Σήμερα φιλοξενεί μία μεγάλη και ακριβή οικιστική ανάπτυξη, που όμως δεν αξιοποίησε το πλεονέκτημα της μεγάλης πρόσοψης. Το πάγωμα του τραπεζικού δανεισμού ( = πολύχρονη καθυστέρηση) και η αστάθεια στην παγκόσμια και Ρουμανική αγορά ακινήτων σταμάτησε άλλους επίδοξους επενδυτές για αρκετά χρόνια. Η πρόβλεψή μου δικαιώθηκε, οι τιμές στα ακίνητα μειώθηκαν και πολλοί περίμεναν να δουν «πότε θα σταματήσει να πέφτει το μαχαίρι». Μετά το 2011 – 2012 άνοιξαν πολλά μεγάλα Malls και άλλες εμπορικές αναπτύξεις = το οικόπεδο έχασε το στρατηγικό πλεονέκτημα του να καλύψει την έλλειψη εμπορικών χώρων στην περιοχή. Πλέον σε πέντε λεπτά απόσταση ετοιμάζεται μία πανάκριβη επένδυση εμπορικού κέντρου, ενώ ήδη έχει γίνει εκεί ένα έργο με 3 τεράστιους πύργους διαμερισμάτων και γραφείων.
Με τον Δ μιλάμε μία δύο φορές τον χρόνο, η φωνή του πάντα έχει μία ηρεμία που με εντυπωσιάζει. Στεναχωριέται όταν θυμάται «την ευκαιρία που χάσαμε τότε», αλλά δεν πειράζει, τα έχει αυτά η ζωή.
Όποτε συναντώ τον δικηγόρο μου λέει γελώντας «προσοχή με τις εκδιδόμενες», χωρίς να ξέρει πως από τότε μαζί με τον αδερφό μου έχουμε κτίσει έναν όμιλο με διάφορες, άλλες επιχειρήσεις και στα ακίνητα έχουμε πλέον μικρή και προσεκτικά μετρημένη παρουσία.
Μπορεί να έχασα μία από τις πιο σημαντικές συμφωνίες στη χώρα εκείνη την εποχή + όλα όσα θα μπορούσαν να έρθουν μετά από αυτή, όμως με το «αν» δουλειά δεν γίνεται. Ούτε με τη μεμψιμοιρία για την κακή μου τύχη. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Θεός μας ευλόγησε και κάναμε άλματα, μπήκαμε στις 10 μεγαλύτερες εταιρείες ακινήτων της Ρουμανίας (σύμφωνα με την Ernst & Young) και χρησιμοποιήσαμε την εμπειρία αυτή και πολλές ακόμη για να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο.
Στο επιχειρείν, τις επενδύσεις, τη ζωή… εσύ πρέπει να κάνεις το 90 – 95%, με τη δουλειά, τη στρατηγική, τον αγώνα και τις επιλογές σου. Ναι, χρειάζεται και το 5 – 10% της τύχης, για την οποία πολλοί τεμπέληδες / άκαπνοι νομίζουν πως είναι αρκετή. Για να φτάσεις όμως να χρειαστείς την τύχη, θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις τις συνθήκες που θα σου επιτρέψουν να φανείς τυχερός. Χωρίς όλη τη δουλειά που είχα κάνει τότε, δεν θα φτάναμε «ένα πεζοδρόμιο μακριά» από την υπογραφή της συμφωνίας. Για αυτό, μεταξύ μας, ας μείνουμε σε αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε: Κάνε εσύ το 90 – 95% και αργά ή γρήγορα θα σου έρθει και το υπόλοιπο 5 – 10%…
Και ναι, χρειάζεται και η τύχη που ανέφερε η μητέρα μου τότε… ξέρουν / νιώθουν οι μητέρες μας και ας μην ξέρουν τις λεπτομέρειες του θέματος που μας απασχολεί…
Εσύ τι γνώμη έχεις;
