ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΥΔΗΜΗΤΡΗΣ
Μυθοτοπία
Σελ. 63, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ

Ο ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΣ «μυθοτοπία» μπορεί ίσως να ξενίζει, από μια πρώτη
άποψη. Αναφέρεται εντούτοις σε κάτι αρκετά γνωστό και οικείο – τον
τόπο όπου οι μύθοι κατοικούν, (εν)εδρεύουν, ανθούν, μεταπλάθονται και
διαρκούν.
ΕΤΣΙ, ΠΡΟΣΦΙΛΗ μυθικά πρόσωπα –σύμβολα της πανανθρώπινης
εμπειρίας με οικουμενική και πάντως ευρωπαϊκή ακτινοβολία‒ απαντούν
σε αντίστοιχα ποιήματα της ευσύνοπτης συλλογής. Αχιλλέας, Τηλέμαχος,
Οδυσσέας, Ελένη, Κίρκη, Εκάβη, Κασσάνδρα, Κύκλωπας, Σειρήνες,
Άργος, Αλκίνοος, Ναυσικά, Αριάδνη, Άρτεμις, Ακταίων – είναι
παραδείγματα από την κλασική πνευματική και πολιτιστική παράδοση.
Αλλά και ο Υπερίων, που παραπέμπει στον Χέλντερλιν, και η Τετάρτη
των Τεφρών στην ελιοτική ποίηση, συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, σε
αυτά.
ΟΙ ΜΥΘΟΙ υπήρξαν πάντα εξαίσιοι αμφορείς της επικής και δραματικής
ποίησης, λιγότερο της λυρικής. Πιθανόν γιατί εκεί συχνά ο νέος οίνος
του υποκειμενικού συναισθήματος αποζητά νέους ασκούς για να
ευοδωθεί η γεύση και το άρωμά του – «οίνον νέον εις ασκούς καινούς
βλητέον».
ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ, ο «λόγος του μύθου», ο «μυθικός λόγος», μακράν του να
έχει απολέσει ολοσχερώς την αξία και τη σημασία του στην Τέχνη
γενικώς και στη λογοτεχνία ιδιαιτέρως, εξακολουθεί να προ(σ)καλεί και
να δοκιμάζει τη σύγχρονη αισθητική αντίληψη και λυρική εκφορά του
λόγου. Προσφέρεται μάλιστα για τη ρυθμική επώαση και καλλιέργεια
αξιών και νοημάτων, που έχουν σημασία για τον άνθρωπο και την
υπαρξιακή του περιπέτεια. Ο πόνος και η χαρά, η απογοήτευση και η
απελπισία, ο έρωτας και η προσδοκία, η ωραιότητα και η φθορά, η
αγωνία και η μελαγχολία, η έκσταση και η (α)φοβία – τούτα τα
κατεξοχήν σημεία της λυρικής ζωής μπορεί ενδεχομένως να εκφραστούν,
να διασωθούν τα ίχνη της παρουσίας τους σε μυθικά εκμαγεία
αναπλασμένα κατά μια σύγχρονη αντίληψη και τεχνική.

Η ΜΥΘΟΤΟΠΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ την ενδέκατη ποιητική συλλογή του λογοτέχνη
και πανεπιστημιακού Αντώνη Μακρυδημήτρη.