Πόσα νομοσχέδια για τη λεγόμενη “οπαδική βία” πρέπει να έρθουν για να καταλάβετε όλοι σας, ότι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, πολλά χρόνια τώρα; Το ερώτημα βέβαια απευθύνεται πρώτα και κύρια στην κυβέρνηση, αλλά και στα άλλα κόμματα που έχουν κυβερνήσει. Απλώς κάθε φορά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές, δηλαδή τα θύματα, οι θύτες και οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι.

Πόσα νομοσχέδια πρέπει να έρθουν για να κατανοηθεί ότι τα μέτρα καταστολής από μόνα τους δεν λύνουν το πρόβλημα; Ότι τα φαινόμενα σήψης είναι εδώ; Οι συγκρούσεις και τα επεισόδια είναι εδώ; Οι συμμορίες είναι εδώ; Τα θύματα είναι εδώ; Και κάθε φορά ακολουθεί και ένα νομοσχέδιο που, κατά τα άλλα, υπόσχεται σύγκρουση και πάταξη των φαινομένων βίας στον αθλητισμό;

Καταρχάς, για άλλη μια φορά, μιλάμε για ένα αθλητικό νομοσχέδιο που αποκλείει τον αθλητισμό από τη λύση του προβλήματος, τον αποκλείει και ασχολείται μόνο με την καταστολή.

Όπως, άλλωστε, και τα περισσότερα νομοσχέδια για τη λεγόμενη “οπαδική βiα”, ήθελαν το κράτος να παρεμβαίνει, ως ρυθμιστής του ανταγωνισμού των μεγαλοεπιχειρηματιών των ΠΑΕ και των ΚΑΕ, κάθε φορά που η δυσωδία από τον τζόγο, τα “στημένα”, τη διαφθορά, τη βία των “οπαδικών” στρατών, ξεχείλιζε.

Ακόμη και ο όρος “οπαδική βία” είναι παραπλανητικός! Γιατί ουσιαστικά αφήνει στο απυρόβλητο την επιχειρηματική δράση στο χώρο του αθλητισμού, τα παζάρια και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων επιχειρηματιών, από όπου απορρέουν και τα φαινόμενα βίας, που θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και τις ανθρώπινες ζωές.

Ο αθλητισμός, όμως, είναι ένα όπλο που δεν αξιοποιείται. Και εξηγούμαστε. Στην Ελλάδα, σε σύνολο περίπου 3.000 ποδοσφαιρικών σωματείων, τα επαγγελματικά σωματεία είναι περίπου 50. Και όλες οι κυβερνήσεις, υποκλίνονται σε αυτά και στους μεγάλους επιχειρηματίες, δίνοντας τηλεοπτικές καλύψεις, χρήματα από το στοίχημα, δεν τους κάνουν κανέναν ουσιαστικό οικονομικό έλεγχο, αν και είναι Ανώνυμες Εταιρείες. Ακόμα και από τα χρήματα που μοιράζετε από το “στοίχημα”, αθωώνοντας τον τζόγο, το μεγαλύτερο μέρος πάει στις ΠΑΕ.

Ταυτόχρονα, το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών, χαμηλών κοινωνικό-οικονομικών στρωμάτων, που δεν αθλείται εκτός σχολείου, υπερδιπλασιάστηκε στα χρόνια της πανδημίας και μαζί μ’ αυτό βέβαια το ποσοστό παχυσαρκίας και υπέρβαρων παιδιών! Οι ώρες της Φυσικής Αγωγής, μειώνονται αντί ν’ αυξάνονται, και λιγότερο από το 20% των Ελλήνων μαθητών δημοτικού και γυμνασίου γυμνάζεται, με το ποσοστό να μειώνεται ακόμη πιο δραματικά στο Λύκειο.

Μειώνονται οι ώρες συστηματικής άσκησης, μειώνονται οι ασκούμενοι, αυξάνονται τα περιστατικά επιθετικότητας, bullying. Μετά την πανδημία και τον εγκλεισμό, έχει δημιουργηθεί ένα εσωστρεφές, επιθετικό ψυχικό δυναμικό, μια αδυναμία και δυσκολία επικοινωνίας, η οποία εντάθηκε από την ενασχόληση με τα smartphone, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και άλλα …εξαρτησιογόνα! Και αυτό αφορά κυρίως τη νεολαία.

Δεν ασχολείστε με αυτά. Κανένα νομοσχέδιο τα τελευταία χρόνια δεν ασχολήθηκε με αυτό. Κανένα νομοσχέδιο δεν ασχολήθηκε με το πόσες ώρες άσκησης χρειάζεται καθημερινά η σχολική ηλικία, και φυσικά, με πόσους γυμναστές χρειάζεται να έχεις γι’ αυτό. Και κανένα νομοσχέδιο δεν ασχολήθηκε με το κάθε άθλημα και τα προβλήματά του, με τα σωματεία και τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σ’ αυτά, τα ζητήματα ανάπτυξης, τα ζητήματα των υποδομών και των χώρων άθλησης, την αξιοποίηση των ταλέντων, τη χρηματοδότηση. Με όλα αυτά, δηλαδή, που αφορούν την οικογένεια, που αφορούν τους γονείς, την προσπάθεια που κάνουν, την αγωνία που έχουν, να στηρίξουν τα παιδιά τους.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί θα ήταν σίγουρα διαφορετική η κατάσταση, αν η νεολαία είχε κάνει στάση ζωής, την ενασχόληση με τον αθλητισμό και την άσκηση. Αν δεν αντιμετωπιζόταν ως παθητικός δέκτης και θεατής, αλλά ως πρωταγωνιστής στο γήπεδο. Αν είχε πρόσβαση, χωρίς να μεσολαβεί η τσέπη, στα οφέλη της άσκησης, ένα εκ των οποίων είναι και το να μάθεις να λειτουργείς σε συλλογικά πλαίσια, να σέβεσαι τον αντίπαλο, να μαθαίνεις τους κανόνες και το πώς λειτουργεί το κάθε άθλημα, να βλέπεις τις ικανότητές σου, να μην μένεις μόνος σου τελικά, στο περιθώριο, παθητικός παρατηρητής, ευάλωτος.

Θα ήταν, πιθανόν, διαφορετική η συμπεριφορά πολλών παιδιών που σήμερα παρασύρονται, αν είχαν κάνει στάση ζωής την άσκηση, την ενασχόληση με ένα άθλημα. Αλλά είπαμε… Όταν είναι εμπόριο που πουλιέται και αγοράζεται, η πρόσβαση θα είναι μικρή. Γιατί γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά, ότι ο αθλητισμός συμβάλλει, ώστε ο άνθρωπος να γίνεται ενεργητικός και δραστήριος.

Ο νέος άνθρωπος μπορεί να δει από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα της συλλογικής, της οργανωμένης δουλειάς, την ανάπτυξη των ατομικών του ικανοτήτων και την προσφορά του στο σύνολο. Αυτή η ιδιότητα, μεταφέρεται γενικά στη ζωή του και έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει και κοινωνικά δραστήριος, να παρέμβει στην πραγματικότητα που ζει και να την αλλάξει.

Αλλά εσάς, αυτά δεν σας αγγίζουν! Είστε ταγμένοι στην εμπορευματοποίηση των πάντων, στο να τα μετράτε όλα, με όρους οικονομικού κόστους και οφέλους. Αφήστε που πιστεύετε, ότι σας βολεύει ιδεολογικά, να τσουβαλιάζετε εντελώς ανόμοια πράγματα, κάτω από την ταμπέλα της “βίας”, της “παρανομίας” για να στοχοποιείτε συλλήβδην όλη τη νεολαία και κυρίως όσους αγωνίζονται ενάντια στην ανάλγητη πολιτική σας.

Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, η κυβέρνησή σας και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης, δίνετε τα ρέστα σας. Φτάσατε στο σημείο να ονομάζετε τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, “παράνομες πράξεις” και πως μια τέτοια συλλογική απόφαση των φοιτητών είναι το ίδιο με τη “ληστεία” του διπλανού μπακάλικου. Ντροπή!

Με τέτοιους μπακαλίστικους λαϊκισμούς, δεν θα τα βγάλετε εύκολα πέρα με τη νεολαία, που είναι, ό,τι πιο ελπιδοφόρο διαθέτει αυτός ο τόπος. Είστε βαθιά γελασμένοι αν νομίζετε ότι με τις αισχρές συκοφαντίες κατά όσων αγωνίζονται, θα τη βγάλετε τελικά καθαρή! Το μόνο που δείχνετε, είναι αδυναμία και δεν πρόκειται να πετύχετε τίποτα. Γιατί οι φοιτητές, όπως και οι αγρότες, έχουν δίκιο και εσείς έχετε άδικο. Γι’ αυτό και θα χάσετε.

Έχουν δίκιο οι φοιτητές οι οποίοι μαζί, μέσα από πρωτόγνωρες μαζικές συνελεύσεις, τα μεγάλα συλλαλητήρια, εναντιώνονται, με τις μορφές, που εκείνοι κάθε φορά επιλέγουν, στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Έχουν δίκιο γιατί ζητούν πτυχία με αξία και όχι πτυχία σε τιμοκατάλογο. Γιατί ζητούν να στηριχθούν επιτέλους τα δημόσια πανεπιστήμια, οι πραγματικές ανάγκες τους, κόντρα σε ό,τι επιβάλει η παραπέρα υποβάθμιση των σπουδών τους.

Έχουν δίκιο και οι αγρότες, οι οποίοι αγωνίζονται με τα μπλόκα τους σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στο ξεκλήρισμά τους από τις κυβερνήσεις και την ΕΕ. Διεκδικούν αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος, 100% αποζημιώσεις για τις ζημιές, μείωση του κόστους παραγωγής, κατώτερες εγγυημένες τιμές.

Είναι αλήθεια πως η μαζικότητα και η κλιμάκωση των αγροτικών κινητοποιήσεων, ενεργοποίησαν τα αντανακλαστικά σας. Αφού κάνατε, ό,τι περνούσε από το χέρι σας για να εμποδίσετε το δυνάμωμά τους, αφού “φάγατε τα μούτρα σας” με τα περί “υποκινούμενων μειοψηφιών” και καταλάβατε ότι δεν περνούν οι τσαμπουκάδες και οι συκοφαντίες, καθώς οι αγώνες πληθαίνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα, τώρα κινείστε πλέον στη γνωστή τακτική της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Πετάτε στην εξέδρα τις ευθύνες σας, για την τεράστια αύξηση του κόστους παραγωγής, μιλώντας για “εισαγόμενο” πρόβλημα. Προσπαθείτε να κρύψετε ότι η ουσία, η αιτία πίσω από τις τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια, είναι η πολιτική της “πράσινης μετάβασης”, την οποία υπηρετείτε εσείς, αλλά και όλα τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν την προηγούμενη περίοδο. Μας λέτε, ότι τα προβλήματα των αγροτών είναι πανευρωπαϊκά, για αυτό βγαίνουν τα τρακτέρ σε όλη την Ευρώπη. Κανείς δεν λέει το αντίθετο. Ακριβώς αυτό συμβαίνει, αυτό λέμε κι εμείς…

Εσείς, όμως, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ψηφίσατε τη νέα ΚΑΠ της ΕΕ τον Οκτώβριο του 2020 στο Ευρωκοινοβούλιο. Μια πολιτική που βάζει περισσότερα εμπόδια στην επιβίωση των βιοπαλαιστών αγροτών, καθώς βασικό της κριτήριο είναι η απαρέγκλιτη ευθυγράμμιση της αγροτικής παραγωγής στις προτεραιότητες των μονοπωλίων της ΕΕ (με τον “ψηφιακό μετασχηματισμό», με τις αποφάσεις για την «εξωστρέφεια» κλπ, κλπ.). Και είναι πραγματική ευκαιρία, ενόψει και των Ευρωεκλογών στις 9 του Ιούνη, αρκετός κόσμος να σκεφτεί, εάν αυτή η πολιτική της ΕΕ, μπορεί να εμπεριέχει έστω ένα φιλολαϊκό ίχνος. Και ακριβώς να γίνει ευκαιρία για να δυναμώσει πολύ περισσότερο το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που αντιπαλεύει την πολιτική της ΕΕ που όλοι σας, ως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εναλλάξ, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, έχετε συνδιαμορφώσει και εξειδικεύσει στην Ελλάδα.

Θυμηθήκατε, εσείς της ΝΔ, όλως τυχαίως, τώρα, που οι αγρότες είναι στον δρόμο, την εξαγγελία που είχατε κάνει τον Νοέμβριο, για διακανονισμούς στο αγροτικό ρεύμα για καταναλώσεις πριν τον Σεπτέμβρη του ‘23. Πρόκειται φυσικά για μέτρο κοροϊδία.

Τι μας λέτε; Ότι ο πνιγμένος αγρότης της Κάρλας, της Καρδίτσας, του Δομοκού, αλλού, με το χωράφι του μπαζωμένο, είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τα πάγια και την τρεχούμενη κατανάλωση, με 17 λεπτά την κιλοβατώρα, από 7 που ήταν το 2020, ενώ εισόδημα από την παραγωγή του, θα έχει μετά από 2-3 χρόνια, κάτι που δεν είναι και καθόλου σίγουρο βέβαια. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, αποφασίσατε, ότι από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα πληρωθεί το επιτόκιο στους παρόχους, μην τυχόν και απειληθούν τα κέρδη τους!

Όσο, για τη δήθεν κρατική αρωγή και τα 5.000 έως 10.000 ευρώ που εξαγγείλατε χθες ότι θα δώσετε, σάς λέμε: Δώστε πρώτα τις 2.000 ευρώ που ακόμα χρωστάτε σε εκατοντάδες αγρότες σε όλες τις πλημμυρισμένες περιοχές και μετά δίνετε και τα υπόλοιπα!

Μάλιστα, δηλώνετε, ότι τώρα η κυβέρνησή σας είναι και “ανοιχτή για διάλογο”! Υποκρίνεστε! Γιατί, ενώ οι διεκδικήσεις των αγροτών είναι γνωστές και χιλιοδιατυπωμένες, εσείς αρνείστε να απαντήσετε επί της ουσίας, στα συγκεκριμένα αιτήματα που προβάλλουν, όπως το αίτημα για πλαφόν στο αγροτικό ρεύμα 7 λεπτά την κιλοβατώρα. Αρνείστε να τοποθετηθείτε στο αίτημα για πραγματικά αφορολόγητο πετρέλαιο, σαν και αυτό δηλαδή που έχουν οι εφοπλιστές. Και όχι αυτά τα ελάχιστα που αναγκαστήκατε να δώσετε το ’22 και το ’23, πάλι υπό το βάρος των κινητοποιήσεων και τα οποία βρίσκονται πολύ κάτω από τα χρήματα που δίνονταν μέχρι το 2016, πριν δηλαδή καταργήσετε με το 3ο μνημόνιο, όλοι μαζί,  την επιστροφή του φόρου κατανάλωσης στο αγροτικό πετρέλαιο.

Έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους οι αγρότες και το ξέρετε. Όπως δίκιο έχουν και οι εργαζόμενοι, να διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς. Γιατί η ακρίβεια και ο πληθωρισμός καταβροχθίζουν το εισόδημά τους. Και την “αύξηση”  στον κατώτατο μισθό -ο οποίος θυμίζω είναι πολύ κάτω κι από τα επίπεδα του 2009- την έχει φάει ήδη η μαρμάγκα της ακρίβειας. Γιατί, για να συζητάμε για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, θα πρέπει να μιλάμε πρώτα απ’ όλα για την κατάργηση του νόμου Βρούτση-Αχτσιόγλου, με τον οποίο καταργήθηκαν οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις.

Για να επανέλθω τώρα στα του νομοσχεδίου που σήμερα συζητάμε. Φέρνετε ένα νομοσχέδιο “μια από τα ίδια”, το ‘παμε. Γιατί δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη του αθλητισμού στο σχολείο, στη γειτονιά, το πώς θα αναπτυχθεί το κάθε άθλημα, πώς θα ενισχυθεί η συμμετοχή του πληθυσμού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Ποιες δομές και τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να διευκολυνθεί η οικογένεια, τα παιδιά της, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στη συστηματική άσκηση, ως τρόπο ζωής.

Αυτό είναι ένα υπερόπλο που μπορεί να λειτουργεί ως αντίβαρο διαχρονικά. Και λέω διαχρονικά, γιατί όσο πιο πίσω πάμε, τόσο καλύτερα θα δούμε, ότι δεν πρόκειται να γίνουν βήματα αν δεν αντιμετωπιστεί η αιτία του προβλήματος: Η επιχειρηματική δηλαδή δράση στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο.

Ας θυμηθούμε κάτι: δεν είναι λίγες οι παλιές ελληνικές ταινίες, τα ντοκιμαντέρ που όλοι μας παρακολουθούμε, όπου βλέπουμε εικόνες με γεμάτα τα γήπεδα και τους φιλάθλους των διαφόρων ομάδων αγκαλιά, με τα πειράγματα να πηγαίνουν και να έρχονται. Είναι έτσι ή δεν είναι; Οι παλιοί το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτό.

Πότε αρχίζουν, όλα αυτά τα ωραία να φθίνουν και να εξαφανίζονται τελικά στην Ελλάδα; Από τότε που το ποδόσφαιρο σταδιακά, έγινε επαγγελματικό, έγινε Ανώνυμη Εταιρεία, έγινε επιχείρηση. Ε, από τότε ξεκινάει και το μπαράζ νομοσχεδίων αλλάζοντας μόνο το καρμπόν. Τα ανέλυσε κι εδώ συγκεκριμένα ένα -ένα τα άρθρα του νομοσχεδίου και τα νομοσχέδια όλα ο εισηγητής μας, ο Μανώλης ο Συντυχάκης.

Τα μέτρα δεν απέδωσαν ούτε στο ελάχιστο. Ενώ, ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτεται η δράση καλά εξοπλισμένων και πειθαρχημένων στρατών, με δομή και μεθόδους δράσης που θυμίζουν τάγματα εφόδου. Γιατί κανένας απ’ αυτούς τους νόμους δεν ήθελε και δεν μπορούσε να αγγίξει την ουσία του προβλήματος, να καταπολεμήσει τις πραγματικές αιτίες: Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που κινούν τα νήματα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού.

Οι παρεμβάσεις όλων των κυβερνήσεων, ήταν “τόσο όσο” για να περιφρουρήσουν το “προϊόν” των μεγαλοεπιχειρηματιών και των χορηγών από την απαξίωση, κάθε φορά που το καπάκι του υπόνομου άνοιγε και η δυσοσμία προκαλούσε γενικευμένες αντιδράσεις.

Και για ποια μέτρα να μιλήσουμε, για ποια αυστηρότητα και αποφασιστικότητα να μιλήσουμε, όταν, τις προάλλες, έτυχαν υποδοχής ηρώων από τους συμπατριώτες τους οι ναζί χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ που αιματοκύλησαν τη Νέα Φιλαδέλφεια, ανάβοντας ακόμα και καπνογόνα στο αεροδρόμιο;           Επομένως, ούτε καινοτομία ούτε σκληρότητα.

Αξίζει όμως να πούμε κάτι, που “ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εσείς κρυφό καμάρι”, μετά τη συρραφή και προσκόμιση στον Άρειο Πάγο, από πλευράς της κυβέρνησης, όλων αυτών των δικογραφιών από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Αλλά αφού γνωρίζουν τις συμμορίες, τη σύνθεση, τη δράση, τους επικεφαλής, που δεν έχουν καμία σχέση βεβαίως με την πλειοψηφία του φίλαθλου κόσμου, γιατί δεν τους αντιμετωπίζουν; Γιατί χρειάζεται να γίνονται μαζικές συλλήψεις -όπως έγινε πρόσφατα στο Ρέντη- που τρομοκρατούν τον κόσμο, ενώ μπορούν να διαλύσουν αυτές τις συμμορίες μέσα σε μια μέρα;

Καμία κυβέρνηση δεν τολμά και δεν θέλει να κόψει το νήμα που συνδέει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με τον αθλητισμό, με τους “οπαδικούς στρατούς”, ακόμα και με τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό που, κατά τ’ άλλα, θα έπρεπε να προστατεύει τους αθλητικούς χώρους. Και αυτό το νήμα είναι που ασκεί πολιτική πίεση σε βουλευτές, σε κυβερνήσεις, αξιοποιώντας ως δεξαμενή ψήφων τους οπαδούς μιας ομάδας.

Αυτό το νήμα είναι που αξιοποιεί επεισόδια και μέτρα για να συσπειρώνει “οπαδικούς στρατούς” γιατί όχι να στέλνει και ορισμένους φυλακή, να κλείνουν τα γήπεδα, να τιμωρούνται και ομάδες, για να φαίνεται ότι το σύστημα μπορεί, δήθεν με την “αυτοκάθαρση” να ξαναπαίρνει μπροστά, να κάνει “restart”. Γιατί τελικά δεν λύνεται το πρόβλημα των επεισοδίων στα γήπεδα;

Η βία στα γήπεδα αποτελεί αντανάκλαση της βίας και της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που δέχεται καθημερινά ο εργαζόμενος, ο νέος της κάθε λαϊκής οικογένειας, σε όλους τους τομείς που αφορούν την ικανοποίηση των αναγκών του μέσα στην κοινωνία. Τομείς, που οι περισσότεροι λειτουργούν με βάση το κέρδος και έχουν περάσει στα χέρια των μονοπωλίων, πολυεθνικών εταιρειών, μεγαλοεπιχειρηματιών.

Η τάξη όλων αυτών, γνωρίζει πολύ καλά, ότι το γήπεδο αποτελεί έναν χώρο, όπου μπορούν να υπάρξουν εξάρσεις αυθορμητισμού, αλλά και οργανωμένες ενέργειες, που, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και τη μορφή, μπορεί να έχουν το στοιχείο και της συλλογικότητας και της αυτενέργειας. Γνωρίζει ότι την αγανάκτηση και την οργή που έχει ένας νέος, για την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που ζει, την εκφράζει και μέσα στο γήπεδο, ιδιαίτερα σε φάση όξυνσης των προβλημάτων, των αδιεξόδων του, όπως είναι η σημερινή περίοδος. Και την αγανάκτηση αυτή την αξιοποιεί, την στρέφει για να εκτονωθεί σε ανώδυνα βέβαια κανάλια, στο όνομα της ομάδας και της ιστορίας της.

Ταυτόχρονα, η αντανάκλαση του ανταγωνισμού, του νόμου της ζούγκλας δηλαδή για να συνεννοούμαστε, εκδηλώνεται στο γήπεδο με τις συγκρούσεις ανάμεσα σε οπαδούς των ομάδων, που χωρίζονται σε “φίλους και εχθρούς”. Έτσι, ενώ από τη μία, βράζουν μαζί στο ίδιο καζάνι της εκμετάλλευσης, έχοντας στον σβέρκο τους τον ίδιο πιθανόν εργοδότη, από την άλλη, είναι “αντίπαλοι” στο γήπεδο.

Για να ‘ρθουμε και στο δια ταύτα, όταν μιλάμε για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, η κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης πρέπει επιτέλους να έρθει αυτή στο προσκήνιο.

Αλλά εδώ μέσα, αυτό που σας ενδιαφέρει, είναι πώς θα θωρακιστεί αυτή η δράση, τα κέρδη, το “Στοίχημα” που γίνεται χορηγός και ευεργέτης σε αθλητές για την προετοιμασία τους και κατά τ’ άλλα μιλάμε για το “Ολυμπιακό ιδεώδες”, για τις “αξίες του Ολυμπισμού”! Έχουμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες φέτος στο Παρίσι… θα τα δούμε κι εκεί όλα αυτά.

Λύση επομένως ριζική δεν θα δούμε, αν δεν βγουν από τη μέση τα συμφέροντα των μεγάλων ομίλων που αξιοποιούν τον αθλητισμό, τον κόσμο και την σπουδαία ιστορία των ομάδων, ως πίεση για να κερδίζουν περισσότερα. Και, φυσικά, λύση δεν θα δούμε, όσο ο αθλητισμός, η ενασχόληση με ένα άθλημα, είναι εμπόρευμα, αφορά τους λίγους δηλαδή και όχι τους πολλούς. Και τέτοιο αθλητισμό, αθλητισμό των πολλών, μπορούμε να έχουμε.

Αθλητισμό για όλους, που να προάγει την υγεία, να φτιάχνει “γερό νου και γερό σώμα”, άνθρωπο δραστήριο, ενεργό που θα αξιοποιούσε και όλες τις σπουδαίες υποδομές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που τις αφήνετε να μαραζώνουν όλα αυτά τα χρόνια. Θα διόριζε γυμναστές στα σχολεία, θα φτιάχνε υποδομές με σύγχρονα μέσα, ώστε να καλλιεργείται η άσκηση ως στάση ζωής, αλλά και να ανιχνεύεται το ταλέντο. Θα συντηρούσε τις υπάρχουσες υποδομές και θα σχεδίαζε και άλλες, αξιοποιώντας ελεύθερους χώρους με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού. Θα στήριζε τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στα σωματεία, σημαντικό έργο στα αθλητικά σωματεία που δεν πρέπει να χαθεί, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο σήμερα μετά το σχολείο.

Εμείς γι’ αυτό παλεύουμε, μαζί με ανθρώπους του αθλητισμού που “το πονάνε”, και καταθέτουν και την ψυχή τους ακόμα καθημερινά στο γήπεδο, στο στάδιο, βοηθώντας τα παιδιά μας, τους νέους και τις νέες μας.

Κι έτσι θα συνεχίσουμε. Μαζί με όλους και όλες αυτές και αυτούς που μοχθούν για να ανοίξουν έναν δρόμο καλύτερο και μέσα στα γήπεδα κι έξω από αυτά, στους δρόμους του καθημερινού αγώνα.