Πρός

Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν

Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου,

          Γιά ἄλλη μιά φορά ἡ κυρίαρχη Ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἀνά-σταση, ἔρχεται γιά νά μᾶς καταλάβει καί νά μᾶς συνεπάρει μέ τή μοναδική λαμπρότητα, τή χαρά καί τήν ἐλπίδα πού αὐτή μπορεῖ καί προσφέρει. Γιά ἄλλη μιά φορά ἀκούγεται ὀ θριαμβευτικός ἀναστά-σιμος παιᾶνας στούς Ναούς μας. Γιά ἄλλη μιά φορά καλούμαστε νά ἀνταλλάξουμε τόν ἀναστάσιμο ἀσπασμό τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλα-γῆς καί τῆς ἑνότητας.

          Τήν ὥρα αὐτή ἀξίζει λίγο νά θυμηθοῦμε τό πῶς ἔρχεται ὁ Ἀναστημένος Χριστός καί ἐμφανίζεται τήν πρώτη φορά στούς μαθη-τές Του. Διαβάζουμε στή σχετική περικοπή ἀπό τόν Ἑσπερινό τῆς Ἀ-γάπης: «(…) τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγ-μένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, (…)»[1]! Ἐμφανίζεται Ἀναστημένος ὁ Χριστός στούς φοβισμέ-νους Ἀποστόλους καί τό πρῶτο πού κάνει εἶναι νά πάει νά σταθεῖ στό μέσο τους. Δέν στέκεται σέ μιάν ἄκρη, οὔτε πλησιάζει ὁρισμέ-νους, οὔτε στέκεται ξέμακρα ἀπό κάποιους. Στό κέντρο μέ ἴσες ἀπο-στάσεις ἀπό ὅλους.

          Φοβισμένοι οἱ Μαθητές! Ὁ ὄχλος εἶχε ἀκόμη μανία κατά τοῦ Ἰησοῦ, ἄρα καί κατά τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων. Κι οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ τούς ἔψαχναν γιά νά τελειώνουν μιά καί καλή μέ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Φυσικό καί ἑπόμενο νά φοβοῦνται! Καί ὁ Χριστός πού ἀντι-λαμβάνεται τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων καί ξέρει νά τίς καλύπτει, ἐμφανίζεται ὥστε μέ μόνη τήν παρουσία Του νά κάνει τήν ἀνατρο-πή! «Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθητὲς ἰδόντες τὸν Κύριον»[2]. Οἱ Ἅγιοι Ἀπό-στολοι βλέπουν τόν Χριστό ὁλοζώντανο, μέ μιά πρωτόγνωρη λάμψη νά διαπερνᾶ κλειστές πόρτες, νά ἔρχεται γιά νά τούς βρεῖ ἐκεῖ ὅπου ἦταν κρυμμένοι. Κι αὐτό ἀρκεῖ γιά νά μεταστρέψει τόν φόβο σέ χα-ρά! Καί μόνον ἡ θέα τοῦ Θείου προσώπου ἔχει τή δύναμη νά τούς κάνει νά τά ξεχάσουν ὅλα, νά ἀλλάξει ἡ ψυχοσύνθεσή τους καί νά πλημμυρίσουν ἀπό αἰσιοδοξία, νά γεμίσουν ἐμπιστοσύνη καί νά πά-ρουν δύναμη ἀπό τόν Χριστό! Αὐτό κατορθώνει ἡ οὐσιαστική συνά-ντηση μαζί Του!

          Ἀλλά καί ὁ Χριστός στέκεται στό μέσο! Ἐκείνη τήν ὥρα, αὐτοί οἱ λίγοι ἄνθρωποι ἦταν ἡ Ἐκκλησία. Κι ὁ Χριστός εἶναι στό κέντρο τῆς ὕπαρξης καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Δέν μπορεῖ νά πάει στήν ἄκρη γιατί μετά δέν θά ἔχουμε Ἐκκλησία, ἀλλά κάποιο ἀνθρώπινο κατασκεύασμα πού ἀκόμη κι ἄν μοιάζει, δέν μπορεῖ νά εἶναι Ἐκκλη-σία. Στό κέντρο! Νά ἰσαπέχει ἀπό ὅλους, νά τούς προσκαλεῖ ὅλους καί νά προσφέρεται σέ ὅλους, χωρίς ἀποκλειστικότητες ἤ ἀποκλει-σμούς. Στό κέντρο! Ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας, αλλά καί τῆς ζωῆς μας. Ὁ Χριστός εἶναι ὅ,τι πιό σπουδαῖο καί ἀνώτερο ὅλων. Δέν τοῦ πρέπει ἡ ἄκρη! Δέν ὑπάρχει στό περιθώριο τοῦ ἑαυτοῦ μας. Δέν ἐνδι-αφέρεται γιά ἕνα μόνον κομμάτι τῆς προσωπικότητάς μας. Διεκδικεῖ τό ὅλον! Διεκδικεῖ νά καταστεῖ τό κέντρο τῆς ὕπαρξης καί τῆς ζωῆς μας, ὥστε νά εἶναι ὁ κεντρικός ρυθμιστής τῶν ἀποφάσεών μας, τῶν ἐπιλογῶν μας, τῆς πορείας μας στή ζωή αὐτή. Καί βεβαίως, ἔτσι νά γίνει κι ἡ ἐλπίδα μας, ἡ ἀπαντοχή μας, ἡ δύναμή μας. Ἡ ἀπόφαση δική μας κι αὐτό εἶναι ἡ πρόκληση τῆς Ἀνάστασης!

Μέ ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος

[1] Ἰωάν. κ´, 19.
[2] Ἰωάν. κ´, 20.