του Ηλία Παπαγεωργιάδη *
Όλα λάθος: Δύσκολη αδειοδότηση, πολεοδομικό χάος, μη σοβαρή εκπαίδευση προσωπικού, ακριβή ενέργεια, κακές υποδομές, εχθρική νοοτροπία…
Ένα από τα πλέον παράδοξα στοιχεία που συναντούμε στην Ελλάδα είναι η μανία που έχει η πλειοψηφία των πολιτών (στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) ενάντια σε κάθε είδους επένδυση και επιχειρηματία. Κοντά στα… «ξερά» των αρκετών περιπτώσεων, με «λαμογιές» που όλοι έχουμε ακούσει, καίγονται και τα «χλωρά» των πολύ περισσότερων σοβαρών επιχειρήσεων, που αγκομαχούν να σταθούν όρθιες.
Την ώρα που μόνο οι νέες επενδύσεις μπορούν να ανεβάσουν τους μισθούς (και όχι η εκαστοτε κυβέρνηση με νόμο) έχουμε το εξής παράδοξο:
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν τις θέλει, γιατί έχει πειστεί πως «κάθε επενδυτής είναι και απατεώνας. Και αν δεν είναι απατεώνας, τότε θα βγάλει λεφτά. Και γιατί να βγάλει αυτός περισσότερα λεφτά από εμένα, εκμεταλλευόμενος τον κόπο μου. Να φύγει και να βρει το κράτος τρόπο να μου αυξήσει τον μισθό».
Το ίδιο εχθρική είναι η επιχειρηματική κοινότητα απέναντι στις νέες, ξένες επενδύσεις, που θα ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση, θα… ανεβάσουν τους μισθούς και θα την ξεβολέψουν. (Πχ όχι τυχαία, αν ψάξει κάποιος θα βρει εύκολα πως πίσω από τις περισσότερες αντιδράσεις για την κατασκευή νέων ξενοδοχειακών μονάδων κρύβονται αυτοί που έχουν ήδη μονάδα στην περιοχή και δεν θέλουν ανταγωνισμό. Το ίδιο ισχύει σχεδόν σε κάθε κλάδο της οικονομίας μας).
Επίσης εχθρική σε αυτές είναι και η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, είτε γιατί… ζηλεύουν, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει, είτε γιατί πολύ απλά θέλουν να προστατευθούν απέναντι στην απίστευτη πολυνομία και τις άπειρες αλληλοσυγκρουόμενες διατάξεις. Κανείς δεν θα ρισκάρει τη δουλειά του για να προχωρήσει μία επένδυση, όταν καταλαβαίνει πως το ίδιο το κράτος θα τον αφήσει ακάλυπτο στην πρώτη «στραβή».
Όλες οι κυβερνήσεις υποτίθεται πως τις θέλουν, όμως στην πράξη βολεύονται ικανοποιώντας το ένστικτο της πλειοψηφίας των πολιτών + τις επιθυμίες της πλειοψηφίας των «επιχειρηματιών». Άλλωστε χαμηλοί μισθοί = άνθρωποι εξαρτώμενοι από επιδόματα κλπ.
Έτσι εδώ και δεκαετίες στα λόγια θέλουμε τις νέες επενδύσεις και στην πράξη τις διώχνουμε. Όσο μπορούσαμε να υπερχρεώνουμε το κράτος ( = τα παιδιά και εγγόνια μας) με δάνεια για να ρίχνουμε λεφτά στην αγορά, ως το 2009, δεν νιώθαμε ότι τις έχουμε ανάγκη. Από το 2010 αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε τη… στρατηγική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», αρνούμενοι να γίνουμε φιλικοί σε νέες επενδύσεις, από ξένους και ήδη υπάρχοντες Έλληνες παίκτες.
Δύσκολα πάει κάποιος εκεί που δεν τον θέλουν…
Έτσι οι επενδυτές είτε δεν έρχονται καθόλου, είτε έρχονται, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καλοδεχούμενοι και φεύγουν. Σκέψου το λίγο: Γιατί να επενδύσει κάποιος τα λεφτά του σε έναν τόπο που δεν τον θέλουν και σε κάθε του βήμα να νιώθει ότι πατάει σε «ναρκοπέδιο»;
Έχεις ακούσει για το παρασκήνιο και τις μάχες που γίνονται για το ποια χώρα πχ θα αναλάβει την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων; Ό,τι έχεις ακούσει για το θέμα πολλαπλασίασέ το Χ 1.000 για να καταλάβεις τη… μάχη που δίνουν κυριολεκτικά δεκάδες χώρες για να προσελκύσουν επενδύσεις.
Εμείς όμως, οι σπουδαίοι, περήφανοι Έλληνες δεν είμαστε τίποτε κορόιδα για να αφήσουμε τους ξένους (και τους Έλληνες) να μας εκμεταλλευθούν. Πώς το κάνουμε αυτό στην πράξη; Με ένα εξαιρετικά καλοσχηματισμένο πλέγμα ενεργειών, που μαζί συνθέτουν έναν «ιστό αράχνης» όπου «πιάνονται» οι περισσότεροι επενδυτές…
1. Δύσκολη αδειοδότηση
Νόμοι που είναι «στο περίπου», άλλοι που «ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται», άλλοι που είναι τόσο δυσνόητοι και «ερμηνεύσιμοι» που σε κάνουν να φεύγεις αποτελούν το ένα τμήμα του προβλήματος. Το άλλο τμήμα είναι ότι ακόμη και όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όλα αργούν πάρα πολύ…
Τον Ιούνιο του 2022 η εταιρεία Nokian Tyres έκλεισε το εργοστάσιό της στη Ρωσία λόγω του πολέμου κλπ. Έφτιαξε μία λίστα χωρών για να αποφασίσει που θα το κτίσει από την αρχή και με βάση τις δημόσιες ανακοινώσεις της:
Επέλεξε τη Ρουμανία το Φθινόπωρο του 2022.
Συγκεκριμένα πήγε στην Oradea (μία πόλη που αν την επισκεφθείς και σου εξηγήσω τι επενδύσεις έγιναν τα τελευταία 10 – 15 χρόνια, θα θεωρήσεις τον πιο πετυχημένο Έλληνα δήμαρχο ως «μέτριο προς κακό»).
Εκεί πήρε δωρεάν οικόπεδο και πολλά ακόμη αντισταθμιστικά οφέλη, όπως φυσικά εξαιρετικά εύκολη αδειοδότηση, μόλις παρουσίασε όλα όσα της ζητήθηκαν.
Τον Φεβρουάριο του 2023 (!) άρχισαν οι προκαταρκτικές εργασίες κατασκευής.
Τον Ιούνιο του 2023 (!) ξεκίνησε η κατασκευή, την 01.07.2024 ξεκίνησαν ήδη οι επίσημες δοκιμές και στις αρχές του 2025 θα περάσει σε παραγωγή!.
Θα δημιουργηθούν 1.200 νέες δουλειές, οι περισσότερες με μισθούς μεγαλύτερους από τους αντίστοιχους Ελληνικούς…
Στην Ελλάδα άραγε θα έπαιρνε άδεια το εργοστάσιο αυτό ως το 2028; Αν σκεφθούμε το παράδειγμα των Data Centers της Microsoft…
ΥΓ. Τα ίδια ισχύουν για… μπακάλικο, μανάβικο, φροντιστήριο και κάθε άλλη δουλειά που απαιτεί άδεια / ανανέωση αδείας, από τις πιο μικρές ως τις πιο μεγάλες. Όλα είναι πολύ δύσκολα, εκτός αν έχεις «φίλους», οπότε γίνονται… «όχι απλά».
ΥΓ.2. «Δηλαδή, Ηλία, να δώσουμε τα ακίνητά μας, τα φιλέτα μας στους ξένους; Και τζάμπα;» θα σκεφθούν κάποιοι παραστρατημένοι, «έμπλεοι ιερής αγανάκτησης». Οι ίδιοι βέβαια δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα αν το ίδιο ακίνητο καταλήξει στα χέρια ενός τοπικού «νταραβερτζή», χωρίς καμία επένδυση και καμία νέα δουλειά…
2. Πολεοδομικό χάος
Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή σε αυτή τη δεκαετία το ΤΕΕ θα τελειώσει όλα τα πολεοδομικά σχέδια που έχει ανακοινώσει πως έχουν ξεκινήσει / αναμένεται να δημοπρατηθούν. Ως τότε τα πράγματα θα παραμείνουν χαοτικά…
Οι νόμοι αναιρούνται από το Συμβούλιο της Επικρατείας, οι νόμιμοι χάνουν, οι «ευέλικτοι» δικαιώνονται και καταλήξαμε σήμερα να μην είμαστε σίγουροι ότι μπορείς να κτίσεις κανονικά ούτε καν αν έχεις λάβει τη σχετική άδεια.
ΥΓ. Το να δείξουμε προσαρμοστικότητα και να λύσουμε προβλήματα μέσω πολεοδομικών παρεμβάσεων δεν συζητείται καν. Προτιμάμε να αφήνουμε τον πολεοδομικό «γόρδιο δεσμό» να ταλαιπωρεί τον κόσμο, επενδυτές και ιδιοκτήτες, να καθυστερεί μεταβιβάσεις κλπ.
ΥΓ.2. Φτιάξαμε ειδικό πολεοδομικό γραφείο για να εγκρίνονται γρήγορα τα πάντα που αφορούν το «Ελληνικό». Γιατί δεν μπορούμε να ιδρύσουμε περισσότερα τέτοια γραφεία, που να εγκρίνουν γρήγορα τις μεγάλες επενδύσεις;
ΥΓ.3. Φήμες λένε πως είναι πάρα πολλές οι μικρές / μικρομεσαίες / μεσαίες επενδύσεις που παραμένουν σε εκκρεμότητα για χρόνια… με τους επενδυτές να μην ξέρουν τι να κάνουν: Να περιμένουν με κίνδυνο καταστροφής ή να τις ακυρώσουν;
3. Μη σοβαρή εκπαίδευση προσωπικού
Δεν θα γράψω πολλά εδώ, παρά μόνο ένα: Ενώ σε όλους τους τομείς της οικονομίας στη Ρουμανία συναντάς Έλληνες (και συνήθως έχουν σημαντική / κυρίαρχη παρουσία), είναι ένας ή δύο αυτοί που ασχολούνται με προγράμματα κατάρτισης και εκπαίδευσης προσωπικού.
– «Γιατί, Ηλία; Μήπως απλά έχουν πολλή δουλειά στην Ελλάδα;»
Όχι, μακάρι να ήταν αυτό. Οι περισσότεροι από τους μεγάλους παίκτες του κλάδου έχουν ψάξει τη Ρουμανική αγορά. Όταν κατάλαβαν ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις είναι εντελώς διαφορετικοί από την Ελλάδα και πως τα περιθώρια «ευελιξίας» είναι σχεδόν μηδενικά, αποχώρησαν. Είναι αλλιώς μαθημένοι…
Αποτέλεσμα: Έχουμε λίγο προσωπικό που είναι εκπαιδευμένο και θέλει να δουλέψει / μπορεί να «σταθεί» σε δουλειές χαμηλής ή υψηλής εξειδίκευσης… Τα χρόνια περνάνε, οι πολίτες παραμένουν με γνώσεις του παρελθόντος, χάνουμε επενδύσεις και υψηλούς μισθούς…
4. Κακές υποδομές
Εν έτει 2024 δεν καταφέραμε να φέρουμε σοβαρές υποδομές σε κάθε σημείο παραγωγής στην Ελλάδα: Ρεύμα, φυσικό αέριο, νερό, (σωστούς) δρόμους, βιολογικό καθαρισμό, internet κλπ.
Εννοείται πως δεν έχουμε προτάξει τις επιχειρήσεις σε κανένα θέμα. Πχ έχουμε αφήσει να μπλοκάρει το δίκτυο ενέργειας και δεν έχουμε κρατήσει «χώρο» για όλες τις παραγωγικές μονάδες, προκειμένου αυτές να στήσουν τα δικά τους έργα αυτοπαραγωγής και να εγχύσουν το περίσσευμα στο δίκτυο = πλέον απορρίπτονται πολλές αιτήσεις για net metering βιοτεχνιών και βιομηχανιών. Σφυρίζουμε αδιάφορα και τους αφήνουμε να τα βγάλουν πέρα με ανταγωνιστές τους από άλλες χώρες που έχουν λυμένο το θέμα της ενέργειας…
ΥΓ. Προσωπικά νιώθω άβολα όταν βλέπω διαφημίσεις «γρήγορου internet» στην Ελλάδα, που προτείνουν ταχύτητες που στη Ρουμανία έχουμε στο γραφείο μας εδώ και 12 – 14 χρόνια, με διπλάσιο / τριπλάσιο κόστος σε σχέση με εκεί. Παραμένουμε «πολύ αργοί και πολύ ακριβοί», άλλο ένα στοιχείο που μετράνε οι επενδυτές…
ΥΓ.2. Ακόμη «ετοιμάζονται» οι άδειες για τα υδατοδρόμια στην Ελλάδα, για να αποκτήσουμε «κάποτε» υδροπλάνα και να συνδέσουμε τη χώρα μας «διαφορετικά»… Μόνο 20 χρόνια πέρασαν από την πρώτη σχετική ανακοίνωση, έχουμε χρόνο να χάσουμε και άλλες γενιές, δεν βιαζόμαστε…
5. Ακριβή ενέργεια
Το θέμα της ενέργειας είναι πραγματικό τεράστιο πρόβλημα. Ανέκαθεν ήταν πολύ ακριβή, ειδικά για μεγάλους καταναλωτές, εδώ και μερικά χρόνια και για τα νοικοκυριά μας. Αυτό συνεχίζει να ισχύει = με υψηλό κόστος ενέργειας το παραγώμενο προϊόν είναι πιο ακριβό.
Φυσικά και δεν προωθήσαμε το Βιοαέριο, έτσι ώστε να μετατρέψουμε τα λύματά μας σε ενέργεια, καθαρίζοντας το περιβάλλον και δίνοντας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στους παραγωγούς τροφίμων στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα τα PPAs (PPA, Power Purchase Agreements, έτσι λέμε εμείς στην Κατερίνη τα συμβόλαια μελλοντικής αγοράς ρεύματος) είναι σπάνια, υπογράφονται δύσκολα και αμφιβάλλω τα μάλα αν οι καταναλωτές ενέργειας που τα έχουν υπογράψει ξέρουν να διαβάζουν όλους τους όρους του συμβολαίου, ή αν απλά βλέπουν την τιμή μπροστά. Επειδή έχω ασχοληθεί με το θέμα στη Ρουμανία εδώ και… 12+ χρόνια, αυτά τα πολυσέλιδα έγγραφα συχνά κρύβουν εκπλήξεις και ανατροπή της «συμφωνημένης» τιμής.
ΥΓ. Στις κακές υποδομές και την ακριβή ενέργεια μπορείς να προσθέσεις και τη… «συζητήσιμη» πολιτική διαχείρισης αποβλήτων (αντί οι ρυπαίνοντες να είναι υποχρεωμένοι να βρουν σωστή λύση στο πρόβλημά τους, συχνά καταλήγουν ακόμη και να πουλάνε τα λύματα, ή απλά να τα…. ξέρεις εσύ τι).
Κακές υποδομές + ακριβή ενέργεια + «συζητήσιμη» πολιτική αποβλήτων
=
Χάνουμε επενδύσεις από επενδυτές που θέλουν να είναι περιβαλλοντικά υπεύθυνες και έχουν σχετικούς στόχους κλπ. Είναι πολύ περισσότερες από όσες νομίζεις οι εταιρείες με τέτοιες προτεραιότητες και συχνά τα θέματα αυτά κρίνουν και το αν το Χ διευθυντικό στέλεχος θα πάρει προαγωγή ή bonus = κανείς δεν θέλει να ρισκάρει / να παρακαλάει να δώσει τα απόβλητά του, για να πάρει το σωστό χαρτί που θα ζητήσει ο περιβαλλοντικός ελεγκτής που θα του στείλουν.
(«Ρε Ηλία, ποιος νοιάζεται για όλα αυτά! Οι μισθοί είναι χαμηλοί!» μπορεί να σκεφθείς, αγνοώντας πως όλα τα παραπάνω διώχνουν εταιρείες που μπορούν με τις επενδύσεις τους να ανεβάσουν τους μισθούς για τους επιστήμονές μας).
6. Αργή απονομή δικαιοσύνης
Μπορεί εμείς οι απλοί πολίτες στην Ελλάδα να έχουμε «συνηθίσει» στην αργή απονομή της δικαιοσύνης (που μπροστά της το σαλιγκάρι φαντάζει… αυτοκίνητο της Formula 1), όμως οι επενδυτές μετράνε πάρα πολύ το συγκεκριμένο θέμα. Αν σε μία χώρα δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου εύκολα και γρήγορα, τότε γιατί να πας εκεί και να μπλοκάρεις τα λεφτά σου;
«Υπάρχουν τρόποι», λένε κάποιοι, αγνοώντας ότι οι σοβαροί επενδυτές δεν ψάχνουν «τρόπους», αλλά σοβαρή δικαιοσύνη χωρίς «τρόπους».
7. Επιβράβευση της «αρπαχτής»
«Έκανα τη Χ επιχείρηση, εγώ λειτουργούσα νόμιμα, όμως δίπλα μου ο Ψ έκανε του κόσμου τις παρανομίες, χωρίς κανείς να τον ελέγξει = στο τέλος είχα να διαλέξω: Ή θα έκανα και εγώ τα ίδια, ή θα έκλεινα». Έχω ακούσει αυτή τη φράση τόσες πολλές φορές που πραγματικά σχεδόν την… περιμένω στις περισσότερες από τις συζητήσεις που κάνω.
Με άπειρες διατάξεις, νόμους που ψηφίζονται, αλλάζουν και μετά αλλάζουν ξανά / δεν εφαρμόζονται επειδή δεν βγαίνουν οι «κανονιστικές αποφάσεις» ή τα διατάγματα κλπ, ή εφαρμόζονται κατά το… δοκούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες άκρη δεν βγαίνει. «Προχώρα και λογικά όλα θα πάνε καλά στο τέλος» λένε πολλοί στους Έλληνες και ξένους επενδυτές και ίσως δεν έχουν άδικο. Γιατί όμως κάποιος να πάρει τέτοια ρίσκα;
8. Εχθρική νοοτροπία από την πλειοψηφία της κοινωνίας
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο εχθρική είναι η νοοτροπία της πλειοψηφίας απέναντι σε κάθε είδους επένδυση… Εκτός από τους (αυτοβούλως ή κατ’ επάγγελμα) «ευαίσθητους», τους πάσης φύσεως «επιστήμονες που ενοχλούνται αισθητικά από την επένδυση» και τους κακοπροαίρετους που προσπαθούν να «δαγκώσουν» ό,τι μπορούν, η μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας δεν θέλει τις επενδύσεις!
Ακόμη και όταν εξηγείς ότι είναι ο μόνος τρόπος για να βελτιωθεί το βιωτικό επίπεδο των πολλών, οι περισσότεροι και πάλι δεν πείθονται, μιας και βαθειά μέσα τους είναι ριζωμένη η βεβαιότητα πως κάθε επένδυση φέρνει κάτι κακό. Ταυτόχρονα πολλοί απλά ζηλεύουν, ενώ άλλοι θέλουν τις επενδύσεις, μόνο όμως αν βρεθεί τρόπος να είναι και αυτοί «στο κόλπο» και να «πάρουν κάτι». Αν όχι, φωνάζουν και οι… αφελείς τους πιστεύουν…
– «Δηλαδή, Ηλία, για να αυξηθεί το εισόδημά μου πρέπει πχ να αφήσω να καταστρέψουν το περιβάλλον που ζω;» μπορεί να σκεφθείς. Φυσικά και όχι είναι η αυτονόητη απάντηση! Όμως την ίδια ώρα είναι άπειρες οι επενδύσεις (όχι τουρισμού / ακινήτων) που δεν προχωράνε, παρά το ότι δεν έχουν κανένα περιβαλλοντικό πρόβλημα.
Όταν η κοινωνία είναι στην πλειοψηφία της ενάντια στο επιχειρείν, τότε ο δρόμος της επένδυσης γίνεται πολύ πιο δύσβατος…
Όλα όμως ξεκινούν από την Παιδεία…
9. «Αμαρτία» να προτείνεις τη σύνδεση της εκπαίδευσης με το επιχειρείν
Αν δούμε τα αποτελέσματα των συνδικαλιστικών εκλογών του διδακτικού προσωπικού θα καταλάβουμε τι πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία τους (μεταξύ μας και οι περισσότεροι από τους αυτοαποκαλούμενους «δεξιούς» συνδικαλιστές περίπου τις ίδιες εχθρικές απόψεις για το επιχειρείν έχουν…)
Αν προτείνεις να συνδέσεις μαζικά, παντού και από νωρίς (Γυμνάσιο) την εκπαίδευση με το επιχειρείν, με τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, οι πάσης φύσεως παραστρατημένοι θα μιλήσουν για «ξεπούλημα και εμπορευματοποίηση της Παιδείας» και λοιπές «ομορφιές».
Στην πράξη όμως πώς να αυξήσουμε τους μισθούς, όταν δεν ακούμε τι ψάχνουν (και θέλουν να ακριβοπληρώσουν) οι επιχειρήσεις; Συνεχίζουμε να αγνοούμε τον κόσμο γύρω μας και να βγάζουμε πτυχιούχους που στην πλειοψηφία τους ως μόνο στόχο εργασίας έχουν την είσοδο στο δημόσιο.
Άρα ο επενδυτής βλέπει ότι πχ δεν θα μπορέσει να συνεργαστεί με πανεπιστήμια πληροφορικής, αν θέλει να στήσει ένα μεγάλο κέντρο με μερικές χιλιάδες μηχανικούς λογισμικού. Το κάνει πχ στη Ρουμανία και πλέον εκεί ο φοιτητής πληροφορικής έχει καθαρό μισθό 1.200 – 1.500 Ευρώ, αν θέλει να ξεκινήσει να δουλεύει στο αντικείμενο που σπουδάζει + γεμίζει το βιογραφικό του με σπουδαία projects…
Θέλουμε να φέρουμε επενδύσεις και να ανεβάσουμε τους μισθούς στην πράξη; Ή… «καλά είμαστε μωρέ, να πάρουμε και κανένα επίδομα και θα δούμε»;
Η κατάσταση σε ένα σημαντικό τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας είναι σχεδόν εκρηκτική, μιας και τα εισοδήματα αυτής της κατηγορίας των πολιτών δεν έχουν ανεβεί αρκετά τα τελευταία χρόνια, την ώρα που το κόστος ζωής έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους παραμένουν σε πλάνη, περιμένοντας από το Ελληνικό κράτος να τους λύσει το πρόβλημα. Τα χρόνια περνάνε, αυτό δεν συμβαίνει, η κατάστασή τους επιδεινώνεται, όμως και πάλι δεν θέλουν να αλλάξει κάτι. «Μα και οι νέοι επενδυτές χαμηλούς μισθούς θα δώσουν», λένε ξεχνώντας πως με την αύξηση των επενδύσεων οι επενδυτές θα αναγκαστούν να ανεβάσουν τους προσφερόμενους μισθούς, όπως έγινε παγκοσμίως.
Η Ελλάδα θα δει μεγάλες αυξήσεις μισθών μόνο όταν προσελκύσει πολλές και σοβαρές επενδύσεις, Ελλήνων και ξένων.
Με τη μετατόπιση τμήματος της παγκόσμιας παραγωγής από την Κίνα στη Δύση, θα μπορούσαμε να προσελκύσουμε επενδύσεις για να αρχίσουμε πχ να κατασκευάζουμε εδώ προϊόντα που εισάγουμε σήμερα. Δείχνουμε να μην το θέλουμε… προτιμάμε να τα εισάγουμε και να τα πληρώνουμε ακριβά…
Στην πράξη όμως δεν κάνουμε κάτι και αφήνουμε όλα τα παραπάνω προβλήματα να διώχνουν τους σοβαρούς επενδυτές και να κρατούν εδώ τους λίγους που «ξέρουν να επιβιώνουν» όντες μέσα στα κόλπα.
Λίγες επενδύσεις = μικρή ζήτηση για καλοπληρωμένες δουλειές = χαμηλοί μισθοί.
Αν πρόσεξες, δεν έγραψα τίποτε για τη φορολογία. Αν λύναμε όλα τα παραπάνω, θα είχαμε βροχή επενδύσεων, παρά τη μεγάλη φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων.
Και αυτή η βροχή επενδύσεων θα αύξανε πολύ τους μισθούς και θα ανέβαζε αλματωδώς το ΑΕΠ μας…
Και με το ΑΕΠ μας να ανεβαίνει αλματωδώς, το 2032 το χρέος μας θα έδειχνε πολύ μικρότερο σε σχέση με το ΑΕΠ = θα αποφεύγαμε το παγόβουνο που πλησιάζει…
Αλήθεια, θέλουμε τις επενδύσεις στην Ελλάδα (εκτός τουρισμού και ακινήτων);
Θέλουμε να ανεβάσουμε τους μισθούς;
Ή βολευόμαστε με τα επιδόματα και τη διαμαρτυρία, την ώρα που απεχθανόμαστε κάθε αλλαγή (και νέα επένδυση);
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Μαζί, πιο δυνατοί
Ηλίας
*(Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης διευθύνει τον όμιλο εταιρειών MORE, έχει εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων και ταυτόχρονα συμβουλεύει 300+ επενδυτές και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στην Ελλάδα, την Κύπρο και τη Ρουμανία. Στις 30.11 και 01.12.2024 οργανώνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τη μεγάλη ετήσια εκδήλωσή του «Ελλάδα 2025. Επιχειρείν, Ακίνητα, Επενδύσεις»)
