ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ…
ΜΟΥ έφερε στη θύμηση το «νυφοπάζαρο» της Κούμα (γνωρίζουν οι άνω των 50) η κίνηση στη διαδρομή από Παπαναστασίου σε Ανθίμου Γαζή, λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής στη Λάρισα, όπου εκατοντάδες κόσμου, (καθωσπρέπει γραβατωμένοι και κοστουμαρισμένοι άνδρες γυναίκες και παιδιά), πηγαινοέρχονταν ωσάν να επέστρεφαν σπίτι από εθνική εορτή, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν παρά μόνο μια συνηθισμένη Κυριακή…
Η «παρέλαση» των Νεοδημοκρατών θα έλεγα, όχι πως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα άλλα κόμματα, είχε να κάνει με δύο γιορταστικές εκδηλώσεις με διοργανωτές (και προς τιμήν) τους ντόπιους πολιτικούς Χρήστο Κέλλα και Μάξιμο Χαρακόπουλο. Ο πρώτος υφυπουργός τώρα, έκοβε την πίτα του γραφείου του στο ξενοδοχείο «Διβάνη» παρέα με δύο υπουργούς και έναν ευρωβουλευτή (σε συγκέντρωση μεγαλύτερη πλήθος από εκείνη του Μητσοτάκη) ενώ ο δεύτερος βουλευτής και πρώην υφυπουργός κι αυτός, δέχονταν ευχές στο γραφείο του για την ονομαστική του γιορτή ετεροχρονισμένα βεβαίως, αφού ανήμερα προφανώς θα βρίσκονταν στο κοινοβούλιο.
ΕΤΣΙ, οι δύο πολιτικοί, έδωσαν με τον πολυάριθμο κόσμο τους, γιορτινό και γαλάζιο χρώμα στην … άχρωμη πόλη, σε μένα όμως δεν το κρύβω, μια αίσθηση μελαγχολίας λόγω της επαγγελματικής μου διαστροφής να γυρνάω στα παλιά, (δυστυχώς όχι ξεπερασμένα) στα «πολιτικά πανηγυράκια» δηλαδή, που είχαν ως κοινό παρονομαστή τις «πελατειακές σχέσεις» της ρημάδας της πολιτικής.
ΣΤΑ αλήθεια μελαγχόλησα. Για τον κόσμο (όλους μας δηλαδή), που δεν έκοψε το χούι των «εξυπηρετήσεων» ακόμα και τώρα, σήμερα που οι πολιτικοί δυσκολεύονται να σβήσουν ακόμα και μια κλήση της τροχαίας! Δέσμιοι και οι βουλευτές στην «κατεστημένη και βαθειά ριζωμένη συνήθεια», αδειάζουν τα ζαχαροπλαστεία προσφέροντας πίτες, γλυκά και υποσχέσεις στο πλήθος (πώς αλλιώς να κάνουν;) καθιερώνοντας για πρώτη φορά ίσως, τον θεσμό της κοπής πίτας μεμονωμένα, ο καθένας για το γραφείο του, κάτι που συναντούσαμε ως πρακτική μόνο στην πρωτεύουσα…
ΔΕΝ κατηγορώ τους πολιτικούς, ιδίως τους συγκεκριμένους. Ούτε και τον τρίτο που έκανε την δική του καταμέτρηση προ εβδομάδας, ούτε και άλλων (σε όποιο κόμμα) ακολουθήσουν. Την δουλειά τους κάνουν, ενδεχομένως να μετρούν δυνάμεις, λογικό είναι. Με απογοητεύει όμως η συγκεκριμένη πρακτική γιατί παρουσιάζει μια εικόνα ευδαιμονίας απέναντι στα τρομακτικά προβλήματα της μικρομεσαίας οικογένειας, που δεκαετία και πλέον ελπίζει σε καλύτερες ημέρες. Ενθυμούμενος τα πανηγύρια στο Κιλελέρ την δεκαετία του 80-90 με Ανδρέα και Μητσοτάκη κάνοντας τότε ρεπορτάζ, δεν θα ήθελα 40 χρόνια από τότε, σήμερα δηλαδή, τίποτα από αυτές τις συνήθειες να μην έχει αλλάξει…
Χρήστος Τσαντήλας
